ตอนที่ 1 การมาของชายชุดดำ
1253 Words
แสงไฟวิบวับหลากสีสาดส่องกระทบผิวขาว
เนียนของลลิษา เธอขยับตัวตามจังหวะบีทหนักๆ ของเพลงอีดีเอ็มที่กระหึ่มไปทั่วผับหรูใจกลางเมืองในกรุงเทพ เธอสวมชุดเดรสเกาะอกสีแดงสดรัดรูปขับเน้นสัดส่วนโค้งเว้าสุดเซ็กซี่ให้โดดเด่นสะดุดตา ชายหนุ่มหลายคนต่างก็ส่งสายตาที่หิวโหยมาทางเธอ แต่ลลิษาไม่แม้แต่จะชายตามอง เธอมาที่นี่เพื่อปลดปล่อย ไม่ใช่มาเพื่อหาใคร
“ลิษา! พอแล้วน่า ดื่มไปเยอะแล้วนะ” ปลายรุ้ง เพื่อนสาวคนสนิทตะโกนแข่งกับเสียงเพลง พยายามดึงแก้วค็อกเทลจากมือเธอ
ลลิษาหัวเราะคิกคัก “นิดหน่อยน่ารุ้ง วันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ” อารมณ์ดีที่เธอเองก็ไม่เข้าใจว่ามาจากไหน อาจเป็นเพราะเธอเพิ่งหลุดพ้นจากงานเลี้ยงอันแสนน่าเบื่อที่บ้าน คุณพ่อผู้เข้มงวดของเธอก็เอาแต่จ้องจะจับเธอหมั้นหมายกับลูกชายเพื่อนสนิทที่แสนจะน่าเบื่อหน่าย
เสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋าใบจิ๋วทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าลลิษาหุบลงทันที หน้าจอโชว์ชื่อของ "ป๊า" เธอกรอกตาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะกดรับสาย
“ลิษา! อยู่ไหน! ทำไมป๊าโทรหาไม่รับสาย!” เสียงดุของบิดาดังลอดออกมา
“โธ่ป๊า ลิษาอยู่กับเพื่อนค่ะ”
“จะเพื่อนอะไรก็ช่าง! กลับบ้านเดี๋ยวนี้! เกิดเรื่องขึ้นที่บ้านเมื่อคืน!”
ลลิษาขมวดคิ้ว “เกิดอะไรคะ?”
“กลับมาก่อนแล้วป๊าจะบอก! แล้วอีกเรื่อง... ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกต้องมีบอดี้การ์ดส่วนตัว! ป๊าไม่ไว้ใจให้แกออกไปไหนมาไหนคนเดียวแล้ว!”
คำว่า "บอดี้การ์ด" ทำให้ลลิษาแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง เธอเกลียดการถูกควบคุม เกลียดการมีใครมาคอยตามติดราวกับเงา “อะไรนะคะป๊า! ไม่เอาเด็ดขาดเลยนะ! ลิษาดูแลตัวเองได้!”
“ไม่มีข้อโต้แย้ง! ป๊าจ้างมาเรียบร้อยแล้ว!” บิดาตัดบทเสียงเฉียบขาดก่อนจะวางสายไป ทิ้งให้ลลิษากำโทรศัพท์แน่นด้วยความโมโห
เช้าวันรุ่งขึ้น ลลิษาตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนงงเล็กน้อยจากพิษแอลกอฮอล์เมื่อคืน ก่อนจะลากตัวเองลงมาจากห้องนอนพร้อมชุดนอนผ้าซาตินบางเบาที่เผยให้เห็นเรือนร่างเย้ายวน เธอตั้งใจจะไปหาน้ำเย็นๆ ดื่มดับกระหาย แต่แล้วสายตาคมกริบคู่หนึ่งก็สบเข้ากับเธอพอดี
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิทนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มราวกับรูปปั้นสลัก แววตาเย็นชาทว่าแฝงประกายบางอย่างที่ทำให้ใจของลลิษาเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย ผิวสีแทนจัดรับกับโครงหน้าที่ได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักได้รูป และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง...แผงอกหนาภายใต้เสื้อเชิ้ตที่ดูแน่นตึง บ่งบอกถึงมัดกล้ามที่แข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย
เขาไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ลลิษาเคยเจอมาก่อน ไม่ใช่หนุ่มปาร์ตี้ ไม่ใช่เศรษฐีเพลย์บอย แต่เป็นผู้ชายที่ดูอันตราย ทว่าก็ดึงดูดอย่างน่าประหลาด
“ตื่นแล้วเหรอคะคุณหนูลิษา” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเรียบๆ แต่กลับสร้างความรู้สึกแปลกๆ ในช่องท้องของเธอ
ลลิษาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย พยายามสงบสีหน้าไม่ให้หลุดอาการประหม่า “คุณเป็นใคร?”
“ผมชื่อคราม เป็นบอดี้การ์ดคนใหม่ของคุณ” เขาตอบสั้นๆ ไม่ยิ้ม ไม่เปลี่ยนสีหน้า แววตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องมาที่เธออย่างไม่ลดละ ราวกับกำลังประเมินสิ่งมีชีวิตตรงหน้า
ลลิษาเหลือบมองสำรวจร่างกายกำยำของเขาอีกครั้ง เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก และในเสี้ยววินาทีนั้น ภาพคำว่า กล้ามเป็นมัดๆ ที่ใครบางคนเคยพูดถึงก็แวบเข้ามาในหัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอรีบสะบัดความคิดไร้สาระทิ้งไปทันที
“บอดี้การ์ดเหรอคะ? แหม คุณป๊าคงล้อเล่นน่ะสิคะ” ลลิษาหัวเราะเยาะ พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้น
“ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นครับ คุณท่านสั่งมา” ครามตอบน้ำเสียงราบเรียบ ไร้อารมณ์ แต่แววตาของเขากลับดูเหมือนจะมองทะลุปรุโปร่งไปถึงข้างในของเธอ
นี่จะเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่วุ่นวายที่สุดในชีวิตของลลิษา... และอาจจะเป็นจุดจบของชีวิตอิสระที่เธอเคยมีไปตลอดกาล
ลลิษายืนนิ่งอยู่ตรงเชิงบันได สายตาไม่อาจละจากชายหนุ่มปริศนาที่นั่งนิ่งราวกับรูปปั้นหินอ่อนตรงหน้าห้องรับแขกได้ หัวใจเธอเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ใช่เพราะความกลัว... แต่เป็นเพราะแรงดึงดูดประหลาดที่แทบไม่สามารถอธิบายได้
“ฉันไม่ต้องการบอดี้การ์ดค่ะ ขอบคุณ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนจัดก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินกลับขึ้นห้อง
“ผมไม่ได้ถามว่าคุณต้องการหรือเปล่า” เสียงทุ้มดังขึ้นเรียบ ๆ ทว่าเย็นเยียบจนลลิษาชะงักไปในจังหวะครึ่งก้าว
“คุณพูดว่าอะไรนะ?” เธอหันกลับมาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
ครามลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างสูงใหญ่ราวกับนักรบโบราณทำให้ห้องรับแขกดูแคบลงทันตา “หน้าที่ของผมคือปกป้องคุณ ไม่ใช่ขออนุญาตคุณ และไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน ตั้งแต่วันนี้ไป...ผมจะตามไปทุกที่”
“บ้าไปแล้ว! คุณมันโรคจิต!” ลลิษากระแทกเสียง เธอเดินปรี่เข้ามาหาเขา ตั้งใจจะจ้องตาเอาเรื่องให้รู้ดำรู้แดง แต่สิ่งที่พบคือแววตาคมดุที่มองตรงกลับมาอย่างไม่ไหวติง และร่างหนาที่ไม่แม้แต่จะขยับหลบเธอแม้แต่ก้าวเดียว
“คุณลืมบางอย่างไป” ครามพูดเรียบๆ พร้อมโน้มตัวลงเล็กน้อยจนใบหน้าของทั้งคู่แทบจะชิดกัน
“ฉันไม่ได้ลืมอะไร”
“คุณลืม...ว่าคุณไม่ใช่คนเดียวที่ป๊าคุณห่วง คุณคือเป้าหมาย”
คำว่า "เป้าหมาย" ทำให้รอยยิ้มเย้ยหยันบนริมฝีปากของลลิษาค้างกลางอากาศ
“มีคนลอบเข้ามาในบ้านเมื่อคืน” เขากระซิบเสียงต่ำ “คุณท่านไม่อยากให้คุณรู้ แต่คุณควรระวังไว้ตั้งแต่ตอนนี้”
จังหวะนั้น มือหนายื่นบางอย่างมาข้างหน้า เป็นรูปถ่ายจากกล้องวงจรปิด คนในภาพคือชายสวมฮู้ดสีดำปีนกำแพงหลังบ้าน พร้อมอาวุธในมือ
ลลิษาหน้าซีด ริมฝีปากสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะพยายามกลบเกลื่อนด้วยเสียงหัวเราะแห้ง ๆ “อาจจะเป็นหัวขโมยธรรมดาก็ได้”
“ไม่ใช่” ครามขัดขึ้นทันที “เขาไม่ได้เอาของ แต่เขา...เข้าห้องคุณ”
เธอเบิกตากว้าง “อะไรนะ!?”
“มีร่องรอยบนหน้าต่าง ขอบเตียง และกลิ่นบุหรี่ในห้องคุณเมื่อคืน”
มือเรียวเย็นเฉียบในทันใด ลลิษารู้สึกเหมือนเลือดในกายถูกสูบออกไปทีละหยดโดยไม่ทันตั้งตัว ร่างบางถอยหลังไปครึ่งก้าวก่อนจะหันไปคว้าขอบผนังไว้แน่น
เสียงของครามยังคงเย็นและหนักแน่น “ผมจะอยู่ข้างคุณจนกว่าตัวตนนั้นจะถูกจับได้... หรือจนกว่าคุณจะปลอดภัยจริง ๆ”
ในเสี้ยววินาที ลลิษารู้ตัวว่าชีวิตเธอกำลังจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป และไม่ใช่แค่เพราะฆาตกรที่อาจซุ่มอยู่ในมุมมืด...
แต่เป็นเพราะ ‘คราม’ ผู้ชายที่อาจอันตรายต่อหัวใจเธอเสียยิ่งกว่าศัตรูตัวจริงเสียอีก
- Writer
