ค่ำวันนั้น หลังครามพับซองจดหมายนั้นลงอย่างเงียบงัน
ลลิษาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอนั่งนิ่งอยู่นาน จนแสงไฟในห้องเริ่มเปิดเองอัตโนมัติ
ครามเดินออกไปตามรอบตรวจ แต่ลลิษายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
…และในใจเธอก็เริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ
“เหมือนโดนขังไว้ในบ้าน…”
“เหมือนทุกคนรู้ว่าอะไรอันตราย…แต่ไม่มีใครถามว่าฉันยังหายใจไหวไหม”
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
เลื่อนดูรูปเก่า ตัวเองในชุดสั้นกับเพื่อนกลุ่มเดิม กำลังหัวเราะกันอยู่ใต้แสงไฟนีออน
ตอนนั้น…โลกทั้งใบของเธอมันเบา
ไม่มีเลือด ไม่มีบาดแผล ไม่มีซองจดหมายที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีใครรอดูเธอสะดุดล้ม
นิ้วเธอกำลังจะกดเบอร์ "ยิปซี" เพื่อนสาวสายปาร์ตี้
แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากประตูห้อง
“จะโทรนัดใครเหรอครับคุณหนู”
ครามกลับมาแล้ว
เขายืนพิงขอบประตู แขนกอดอก สายตานิ่ง
“ปาร์ตี้ค่ะ” ลลิษาตอบหน้าตึงทันที
“หนูเครียด หนูอยากออกไปข้างนอก จะไปสูดอากาศ...กับคนเป็น
