เสียงหอบกระชั้นยังสะท้อนอยู่ในห้องหรู โซฟาหนังแท้เต็มไปด้วยร่องรอยจากแรงกดกระแทกที่ไม่ปรานี
วิชชายังคงคร่อมอยู่ด้านบน เธอโยกเอวช้าแล้วเร่งเร็วเหมือนคนควบคุมจังหวะไฟ เธอหอบหายใจแต่รอยยิ้มยั่วยังคงอยู่
“ยังไงก็ไม่ใช่ครั้งแรกของฉันหรอกนะ” เธอกระซิบ พลางบดสะโพกลงอย่างแรงจนพีเคเผลอครางต่ำ
แท่งเนื้อแข็งร้อนถูกกลีบเนื้อชุ่มฉ่ำโอบรัดแน่น ความร้อนซ่านจนเขากำหมัดแน่นกับพนักโซฟา
“เจนจัดนักใช่ไหม…” พีเคกัดฟันเอ่ย เสียงพร่าขาดเป็นช่วง ๆ
“อือหึ…” วิชชายิ้มมุมปาก มือเล็กกดหน้าอกเขาไว้ไม่ให้ลุก “แล้วนายก็ชอบมันไม่ใช่เหรอความร้อนแรงแบบนี้”
เธอยังคงยกกายขึ้นลง พั่บ พั่บ พั่บ จังหวะไม่ลดลงแม้แต่น้อย ราวกับความเหนื่อยล้าไม่มีอยู่ในร่างกาย
ยิ่งเขาใกล้กระตุก เธอก็ยิ่งเร่งจังหวะดั่งจะบีบเอาแรงทั้งหมดออกมาให้หมดสิ้น
เสียงครางต่ำปนหัวเราะหอบของพีเคดังขึ้นในลำคอ
“เธอนี่มัน…ร้ายจริง ๆ”
วิชชาโน้มลงกระซิบข้า
