Bir insan en büyük acılarını ve kaygılarını kitap okurken unutabilirdi. Bunu şu anda yaşayarak tecrübe ediyordum.
Kitabı okurken zaman öyle bir akıp geçti ki günün battığını gözlerim okumaya çalışırken acıdığında fark ettim. Ta ki aniden kapı açılıncaya kadar dalmış kitap okuyordum.
O katil, sarışın kızın erkek kardeşi ortaya çıkarana kadar da kitap okumak şu durumda yapabileceğim en keyifli şeydi. Fakat o katil öyle dan diye bir anda karşımda belirdi.
"Girmeden önce kapıyı çalar mısın lütfen?" dedim sinirle doğrulurken.
"Benim evim burası. İstediğim zaman girerim," diye cevap verdi umursamazca.
"Bu odada farkındaysan ben varım! Ya çıplak olsaydım?!" dedim ama der demez hemen ağzımı kapattım.
Bunu neden söylemiştim ki? Allah benim cızırtımı verecekti...
"Ona denk gelirsem, o zaman
