THE HEARTLESS ทวงรักร้าย...นายไร้ใจ

THE HEARTLESS : 08

“อ้ายยคนจายร้าย~”

“เชี่ยยย!!”

ผมสะดุ้งสุดตัวพร้อมอุทานออกมาเสียงดังเอามือทุบอกเบาๆ เมื่อจู่ๆ ร่างเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงดีดตัวขึ้นนั่งชี้มือไปข้างหน้าพ่นคำยืดยาวออกมาทั้งที่เปลือกตาบางยังปิดสนิท ก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ ผมเลยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก...ใจหายแวบเลยกู เหอะ...กระเจิดกระเจิงไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้ความคิดเมื่อกี้ ผมเดินอ้อมไปนั่งลงข้างคนที่นอนไม่ได้สติอีกครั้ง มือหนายกขึ้นบีบจมูกโด่งเล็กเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้ ลึกๆ ผมก็ดีใจไม่น้อยที่เธอกลับมา

“ยัยขี้แย เราไม่ได้ค่อยเช็ดน้ำตาให้โรสตั้งสี่ปี โรสทำยังไงถึงหยุดร้องไห้ได้โดยไม่มีเรา เข้มแข็งขึ้นแล้วซินะ ถึงอยู่ได้โดยไม่มีเรา แต่เรากลับอ่อนแอลงทุกวันตอนที่ไม่มีโรส เราจะทำยังไงดี ดูเหมือนยิ่งฝืนเท่าไหร่มันยิ่งเป็นแรงดึงดูดให้เราเข้าใกล้กันมากเท่านั้น และมันยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม”

จุ๊บ///

พูดจบผมก็ก้มลงจุมพิตไปที่ปากบางเบาๆ ก่อนจะผละออก ผมเกลียดผู้หญิงคนนี้ไม่ลงจริงๆ ยิ่งอยากให้เธอตายไปจากใจเท่าไหร่ มันยิ่งตอกย้ำว่าผมยังมีเธออยู่ในใจมากขึ้นเท่านั้น กลายเป็นผมที่อ่อนแอจนไม่อาจทำอย่างที่สมองสั่งการได้สักอย่าง และตอนนี้มันมีความรู้สึกอีกอย่างเกิดขึ้นมาด้วย ผมตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องนอนของเธอ เพราะถ้าอยู่นานกว่านี้ผมไม่มั่นใจตัวเองเลย แค่กลิ่นหอมจากร่างกายเธอผมก็แทบความคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ไม่น่าไปจุ๊บปากเธอเลย เป็นห่าอะไรวะ...หื่นขนาดนี้เลยเหรอกูเนี่ย หรืออาจเป็นเพราะช่วงนี้ไม่ได้ปลดปล่อยรึเปล่า ช่างแม่งเหอะ...กลับห้องก่อนดีกว่า ผมเอามือขยี้ผมตัวเองก่อนจะดึงประตูคอนโดเธอเปิดออก

และก็ต้องชะงักไปกับภาพที่เห็นตรงหน้า เพราะไอ้เพื่อนรักจอมจุ้นยืนหรี่ตามองอย่างจับผิดเมื่อเห็นว่าผมเปิดประตูออกมาจากห้องตรงข้าม ผมรีบเก๊กหน้าให้เหมือนปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะปิดประตูลงอย่างเบามือ

“มาทำเหี้ยไร ดึกป่านนี้” ผมเอ่ยถามเพื่อนรักตัวเองที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างพิงประตูห้องผมอยู่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปจากสิ่งที่มันเห็น

“นั้นดิ ดึกป่านนี้แล้ว มึงเข้าไปทำอะไรในคอนโดโรสตั้งนานสองนาน” สิ้นเสียงไอ้ดินตามผมก็เบิกกว้างขึ้นทันที มันรู้ได้ไงว่าห้องโรส ขนาดผมเองยังเพิ่งรู้ก่อนหน้านี้ไม่นาน หรือว่า...

“นี่มึง”

“เออ กูเห็นตั้งแต่มึงพาโรสเข้าไปแหละ เนียนได้อีกนะมึงอะ หึ” มันพูดขึ้นเสียงเรียบและยกยิ้มขึ้นมุมปากอย่างกวนส้นตีนสุดๆ น่าเตะปากฉิบหาย แม่งเอ๊ย! บังเอิญอะไรเบอร์นี้วะ แล้วแม่งก็ความอดทนสูงจริงๆ ยืนรอกูตั้งนานเพื่อจะจับผิดกูเนี่ยนะ นับถือเลยไอ้ห่า แต่ผมก็ยังทำเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดินมาหันหลังพิงกำแพงข้างประตูยกเท้าไปข้างหลังเพื่อยันกำแพงไว้ข้างหนึ่งและก้มมองปลายเท้าอีกข้างอยู่แบบนั้น

“มึงยังรักโรสอยู่ ทำไมถึงปฏิเสธมันวะ โรสมันต้องมีเหตุผลแน่ๆ ที่ทำแบบนั้น ไม่ลองให้ใจมึงมันเลือกเองหน่อยเหรอวะ”

“เพื่อ?” ผมเลิกคิ้วหันไปถามไอ้ดินทันที แบบหน้านิ่งๆ ผมเป็นคนไม่ค่อยแสดงอาการอะไรให้ใครเห็นอยู่แล้ว เก็บมันได้ดีเลยด้วยซ้ำ

“อ้าวไอ้ฟาย ก็เพื่อความสุขของมึงและก็คนที่มึงรักไง ที่มึงทำอยู่แบบนี้ มีความสุขดีแล้ว?” ไอ้ดินด่าผมพร้อมกับผลักหัวจนเซไปตามแรงของมันก่อนจะพูดบอกให้ผมคิด ใช่...ตอนนี้ผมไม่มีความสุข แต่ถ้าผมยอมทำตามใจตัวเอง ผมจะมีความสุขจริงเหรอ ใครจะรับประกันได้ว่าผมจะมีความสุขจริงๆ ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน คิดไม่ตกจริงๆ กับเรื่องนี้ ยิ่งคิดยิ่งหาทางออกไม่เจอ มันตื้อไปหมด

“เอาให้แน่นะมึง นี่อาจเป็นโอกาสสุดท้าย คิดให้ดี” ไอ้ดินพูดย้ำผมอีกครั้งพลางตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์เพื่อกลับขึ้นคอนโดตัวเอง ไอ้เพื่อนเวร...อยู่รอเพื่อทิ้งคำถามไว้ให้กูปวดหัวแล้วก็ไป เหี้ยจริงๆ

แล้วผมควรจะทำยังไงกับสิ่งที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ดี สายตาคู่คมจ้องบานประตูห้องตรงหน้าที่ปิดสนิทด้วยแววตาที่สับสนวุ่นวาย นั้นไง...เสือกคิดตามที่มันพูดอีก ความคิดในหัวผมแม่งตีกันอีนุงตุงนังไปหมด ผมยังรักโรสแล้วโรสก็ยังรักผม ถ้าเอาแบบง่ายที่สุดก็คือเรากลับมาคบกันเหมือนเดิม แต่ที่มันยากเพราะผมกลัวจะต้องกลับไปเจ็บแบบนั้นอีก….