THE HEARTLESS ทวงรักร้าย...นายไร้ใจ

THE HEARTLESS :13

@คอนโด

ฉันชะลอฝีเท้าลงทันทีที่เปิดประตูหน้าคอนโดเข้ามาแล้วสายตาเหลือบไปเห็นผู้ชายที่นั่งยิ้มแฉ่งอยู่ล็อบบี้นั่นกำลังลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินตรงมาหาฉันด้วยท่าทางดีใจแบบสุดๆ

“พี่ซัน มาที่นี่ได้ไงคะ” ฉันเอ่ยถามแบบงงๆ เมื่อพี่ซันมาหยุดอยู่ตรงหน้า เขามาที่นี่ได้ยังไงกัน ฉันไม่ได้บอกเขาซะหน่อยว่าพักอยู่ที่ไหน

“คือ....”

“คุณพ่อซินะ เฮ้อออ...ทำอะไรตามใจตัวเองอีกตลอดเลย” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพึมพำกับตัวเองแบบเซ็งๆ คุณพ่อนะคุณพ่อ ไม่คิดจะถามฉันเลยเหรอ ไม่ได้อยากให้ใครมายุ่งวุ่นวายซะหน่อย ถึงจะเป็นคนที่ฉันเคยสนิทด้วยก็เหอะแต่นั่นมันผ่านมากี่ปีแล้ว ก่อนที่พี่ซันจะหุบยิ้มทำหน้าเจื่อนลงไปทันทีที่ฉันแสดงท่าทีแบบนั้นออกมาก่อนจะพูดขึ้นเสียงแผ่วแบบแสดงความรู้สึกผิดออกมาอย่างชัดเจน

“พี่ขอโทษนะ ที่มาแบบไม่บอก โรสไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร พี่กลับก็ได้ครับ”

“เออ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ โรสแค่ตกใจน่ะ พี่ซันมีธุระอะไรรึเปล่า” ฉันรู้สึกสงสารเขาขึ้นมาเฉยเลย ความจริงเขาก็ไม่ได้ผิดอะไร แต่ฉันกลัวใครบางคนมาเห็นมากกว่า ธามไม่ใช่คนเข้าใจอะไรง่ายขนาดนั้น ถึงฉันจะไม่ได้คิดอะไร แต่ธาม...ไม่ยอมแน่ เห่ย! เดี๋ยวนะ ฉันกับธามเราเป็นอะไรกันที่ไหนล่ะ คิดอะไรอยู่เนี่ยโรส มโนได้อีกนะเนี่ย

“พอดีพี่จะชวนโรสไปดูแข่งรถอะ” เสียงร่าเริงเอ่ยขึ้นแบบทันควัน ต่างจากเมื่อกี้ลิบลับจนฉันเลิกคิ้วมองแบบงงๆ เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วดีจัง ฉันเลยได้แค่ส่งยิ้มแหยๆ ไปให้ แต่จะชวนฉันไปดูแข่งรถงั้นเหรอ ก็น่าสนนะ ฉันชอบดูรถแข่งในสนามมากเพราะแม่ชอบ และพาฉันดูตั้งแต่เด็กจนติด ทั้งในทีวี ทั้งพาไปดูสนามจริง แต่ที่พี่ซันจะชวนไปน่าจะเป็นการแข่งแบบกันเองมากกว่า

“พี่ลงเอง อยากลองสนามดูซะหน่อย ห่างมานาน ก็เลยว่าจะชวนโรสไปดู” พี่ซันพูดขึ้นแบบยิ้มๆ ด้วยสายตาที่ดูแบบลุ้นๆ ว่าฉันจะตอบรับรึเปล่า เหอะ...เหมือนเด็กเลย เขาอายุมากกว่าฉันตั้งสามปีนะ

“ไปก็ได้ค่ะ”

“เยสสส” เสียงดีใจแบบซอฟๆ เล็ดลอดออกมาจากปากคนตรงหน้า คงเพราะกลัวคนรอบข้างจะตกใจหล่ะมั้ง จนฉันหลุดยิ้มออกมากับท่าทางของพี่ชายที่แสนดีตรงหน้า

ใช่...พี่ซันเป็นพี่ชายที่ค่อยปกป้องดูแลฉันมาตลอด ตั้งแต่จำความได้ฉันก็รู้จักและรักพี่ชายคนนี้มากที่สุด ถึงขั้นเคยสัญญาว่าโตขึ้นจะแต่งงานกัน แต่เพราะแม่พาฉันไปอยู่กรุงเทพเราก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย ลึกๆ ฉันก็คิดถึงเขาเหมือนกันนะแต่ไม่อยากให้ความหวังใคร ฉันไม่ได้อินโนเซนต์ถึงขนาดจะดูไม่ออกว่าพี่ซันเขาตั้งใจจะมาขายขนมจีบให้ฉันหรอกนะ แต่เพราะมีใครอีกคนเขามาทำหน้านั้นและอยู่ในใจฉันแทนพี่ซันไปแล้ว….

@สนามแข่งรถ

พอมาถึงพี่ซันก็พาฉันขึ้นมายังชั้นบนของอาคารที่ตั้งโด่เด่นอยู่กลางสนาม และมาหยุดเคาะประตูห้องๆ หนึ่ง สักพักก็มีผู้ชายรูปร่างสูง หน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งมาเปิดให้ ก่อนจะหยักหน้าให้พี่ซันเหมือนเป็นการทักทาย หันหลังเดินกลับเข้าไปนั่งโซฟาชุดใหญ่ที่ถูกวางอยู่กลางห้อง พี่ซันและฉันก็เดินตามเข้าไปติดๆ ที่โซฟานั่นมีผู้ชายนั่งอยู่ก่อนแล้วสี่คนรวมคนที่ลุกไปเปิดประตูเมื่อกี้ด้วย ฉันมองไปรอบห้องที่เป็นกระจกใสทั้งสามด้าน สามารถมองเห็นภายนอกได้ทั้งหมด ว๊าวว...นี่มันห้องสำหรับดูการแข่งขันด้านล่างโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย

“โรส นี่เพื่อนๆ พี่ ไอ้แม็ก ไอ้ฟิวส์ ไอ้วาโยมันเป็นเจ้าของที่นี่และก็นั่นไอ้หมอ” พี่ซันแนะนำให้ฉันรู้จักกับเพื่อนๆ ของเขาก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวที่ว่าง ส่วนฉันก็ยกมือไหว้พวกเขาไล่เรียงไปตามลำดับ แต่มาหยุดมองหน้าคนที่ชื่อวาโยคิ้วบางขมวดเป็นปม หน้าคุ้นจัง ชื่อก็คุ้นด้วย และสุดท้ายช็อกกว่าเพราะฉันจำเขาได้แม่น คุณหมอที่เป็นเจ้าของไข้ฉัน คิ้วบางคลายออกแต่หน้าถอดสีแทน

“แฟนมึง สวยใช่ได้นี่หว่า” เสียงของคนที่ชื่อแม็กเอ่ยถามขึ้น ทำให้ฉันรู้สึกตัวละสายตาจากคุณหมอไปมองพี่ซันแทนซึ่งเขาเองก็กำลังมองฉันอยู่เหมือนกัน คงเพราะคำถามของผู้ชายคนนั้น

“ตอนนี้ยัง” พี่ซันละสายตาจากฉันหันกลับไปตอบคนชื่อแม็กนั่นและหันกลับมามองฉันอีกรอบแบบอมยิ้มหน่อยๆ ก่อนจะหยิบแก้วเปล่ามาใส่น้ำแข็งที่วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมๆ กับที่ฉันหย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาข้างพี่ซันแบบทำตัวไม่ถูกกับคำตอบของเขา การที่ฉันตอบรับเขาแบบนี้มันเหมือนเป็นการให้ความหวังเขาเหรอ ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นออกไป คำตอบเขามันควรเป็นไม่ใช่ซิ ถึงจะถูก

“คิดไงอยากลองสนามวะ” คนที่ชื่อวาโยถามขึ้นพร้อมกับคิ้วหนาขมวดเป็นปมมองหน้าพี่ซันอย่างสงสัยแล้วเหลือบตามามองฉันหน่อยๆ ทำไมหน้าเขาถึงคุ้นจังนะ นึกไม่ออกเคยเจอที่ไหน

“ก็แค่อยากลอง หาตัวเด็ดให้กูหน่อย” พี่ซันพูดขึ้นหลังจากที่กระดกเหล้าเข้าไปอึกใหญ่ พวกผู้ชายนี่ดื่มเหล้าแทนน้ำกันหมดทุกคนเลยรึไงนะ ฉันละสายตาจากพี่ซันแต่ก็มาเจอสายตาอีกคู่ที่จ้องฉันอยู่แบบไม่ลดละเหมือนกัน คิ้วหนาของคุณหมอขมวดเป็นปมเหมือนกำลังสงสัยอะไรในตัวฉัน แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย เหล้าก็ไม่ได้ดื่ม...สุดท้ายก็เป็นฉันซะเองที่ต้องเอาสายตาไปจ้องไว้ที่หน้าจอมือถือของตัวเอง ปล่อยให้ใครอยากมองก็มองไป

“กูหาตัวเด็ดลองสนามกะมึงได้แหละ”

ฉันเงยหน้าจากจอมือถือขึ้นมองคนที่ชื่อวาโยที่พอพูดจบเขาก็ยกยิ้มให้ฉันแบบแปลกๆ ก่อนที่คุณหมอจะชำเลืองมองที่หน้าจอมือถือของคนที่ชื่อวาโยนั่นแล้วหลุดอมยิ้มออกมาไม่ต่างกัน ทำไมฉันรู้สึกใจคอไม่ดียังไงก็ไม่รู้นะ หรือคิดมากไปเอง...