THE HEARTLESS :14
1291 Words
“ตัวเด็ดกูมาถึงแหละ”
เวลาผ่านไปสักพัก คนที่ชื่อวาโยก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับพูดบอกพลางยกยิ้มขึ้นมุมปากเหลือบตามองฉันแปลกๆ อีกแล้ว คุณหมอก็เหมือนกัน พวกเขาเป็นอะไรกันเนี่ย ต้องมีอะไรแน่ๆ ทำไมต้องเหลือบมองหน้าฉันตลอดเวลาเลย ส่วนพี่ซันก็ยกเหล้าขึ้นดกจนหมดก่อนจะวางแก้วที่มีแต่น้ำแข็งเปล่าลงบนโต๊ะลุกขึ้นยืนพยักหน้าให้เพื่อนตัวเอง ฉันเองพอเห็นพี่ซันลุกขึ้นก็ลุกตามทันทีเหมือนกัน
คนชื่อวาโยเดินนำออกจากห้องตามด้วยพี่ซัน ฉัน และคนที่เหลือ ลงมายังสนามด้านล่างที่มีรถจอดรออยู่ตรงจุดสตาร์ทแล้วคันหนึ่ง รถสปอร์ตสีดำเงาคันหรูที่น่าจะถูกตกแต่งมาเพื่อลงสนามโดยเฉพาะ และอีกคันที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาด้วยความเร็วและเบรกเสียงเอี๊ยดดดด...ดังยาวจนฝุ่นตลบเพื่อหยุดตรงจุดสตาร์ท เป็นรถสีขาวที่ดูสะอาดตา ไม่ได้ถูกตกแต่งอะไรมากนักแต่ฟังจากเสียงก็พอรู้ว่าเป็นรถที่ใช้ลงสนามโดยเฉพาะเหมือนกัน ถ้างั้นรถสีดำนั้นก็ของพี่ซัน เขาชอบแข่งรถแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ฉันยืนมองพวกเขากำลังตรวจรถก่อนจะแข่ง ไม่ได้ยินว่าเขาคุยอะไรกันหรอกตอนนี้เพราะเสียงท่อไอเสียที่ดังลั่นสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งสนามและอีกอย่างจุดที่ฉันยืนก็ห่างออกมาพอสมควร ประตูรถคันสีขาวเปิดออกพร้อมกับร่างหนาของผู้ชายที่คุ้นตา เห่ย! 00! ตาฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะคนที่ลงมาจากรถคันสีขาวนั่น ทำไมเป็นเขาล่ะที่มาลงแข่ง มาโผล่ที่นี่อีกแล้ว นี่มันอะไรกัน เรื่องบ้าอะไรกัน
มือหนาถอดแว่นกันแดดราคาแพงออกปรากฏสายตาที่โคตรกราดเกรี้ยวอย่างเด่นชัด คิ้วหนาชนกันจนไม่อาจแยกออก จนฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ สายตานั่นจ้องไปที่พี่ซันอย่างไม่ลดละสักพักก่อนจะหันมามองฉันในสายตาที่ไม่ต่างกัน หรือว่าผู้ชายที่ชื่อวาโยนั่น อ๋อ...นึกออกแล้ว เขาเป็นพี่ชายของแฟนน้องมิณ โลกกลมไปไหนเนี่ย โอ๊ย...สวรรค์หนอสวรรค์ ฉันทำได้แค่เอามือขึ้นตบหน้าผากตัวเองเบาๆ ให้กับปัญหาที่กำลังจะตามมา
ขาเรียวเล็กค่อยๆ ก้าวถอยหลังให้ออกห่างจากจุดที่ยืนโดยอัตโนมัติ ธามเป็นคนสุขุมที่เวลาโมโหโคตรจะน่ากลัวยิ่งกว่าพายุทอร์นาโดห้าลูกรวมกันอีก ฉันเคยเห็นมันกับตามาแล้วและเวลานี้ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะเสี่ยง พอพ้นออกจากสนามฉันก็หันหลังเร่งฝีเท้าเข้าไปในอาคารทันที ต้องตั้งหลักก่อนนะโรส แต่เดี๋ยว...ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย จะหนีทำไมเนี่ย…ไม่เข้าใจตัวเอง แต่ก็ไม่ควรอยู่ตรงนั้น
หมับบบ
อยู่ๆ ร่างฉันก็ถลาไปข้างหน้าจากแรกลากของผู้ชายที่ฉันกำลังหลบหน้าเขาออกมา เมื่อกี้เขายังอยู่ในสนามอยู่เลย ทำไมมาอยู่นี่อีกแล้ว หายตัวได้รึไงกัน โผล่โน่นโผล่นี้ได้ทุกที่ ฉันตกใจจนตั้งตัวไม่ติดปล่อยให้เขาลากตัวไปอย่างเอาแต่ใจ มือหนาเพียงข้างเดียวก็กำต้นแขนเล็กฉันได้จนมิดแถมยังบีบแน่นจนเจ็บราวไปหมด
ปึงงงงง!!!!
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกโดยฝ่าเท้าของคนตัวสูงอย่างแรงจนเกิดเสียงดังลั่นเล่นซะฉันสะดุ้งโหย่งและมันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าอารมณ์ของคนทำอยู่ในโหมดไหน
ปึกกก...อ่ะ
ร่างฉันถูกดึงเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะถูกเหวี่ยงจนแผ่นหลังกระแทกกำแพงอย่างจัง มือหนาสองข้างถูกยกขึ้นทาบกำแพงคล้ายกับกังขังไม่ให้ฉันหนีไปไหน เสียงขบกรามดังจนได้ยินชัดเจน สายตาวาวโรจน์จ้องเข้ามาในตาฉันอย่างไม่ลดละ เขากำลังโกรธมากและฉันกำลังกลัวมากด้วยเช่นกัน ธามไม่มีวันทำร้ายฉัน เรื่องนี้ไม่น่าห่วงแต่เขาจะทำร้ายทุกคนที่เข้าใกล้ฉันหรือทำให้ฉันเจ็บ
“ธะ...ธาม คือระ”
“มันเป็นใคร” เสียงลอดไรฟันดังออกมาก่อนที่ฉันจะพูดจบ จนคำทุกคำถูกกลืนกลับเข้าไปเหมือนเดิม ใบหน้าคมขึ้นสีระเรื่อจนเห็นได้ชัด เลือดในตัวคงพลุ่งพล่านน่าดูเลยลักษณะนี้ ใจฉันเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะเนื้อตัวสั่นเทาไปหมด ทำอะไรไม่ถูก เพราะฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าทำอะไรผิด ทำได้แค่ก้มหน้างุดมองปลายเท้าตัวเองเท่านั้น
“ตอบ!!” เสียงตะคอกดังก้องห้องน้ำทำให้ฉันสะดุ้งโหย่งตอบคำถามคนหัวร้อนตรงหน้าแบบรีบๆ
“พะ...พี่ซัน เขาเป็นลูกเพื่อนคุณพ่อ ที่โรสเคยเล่าให้ธามฟังไง ว่ามีพะ...อื้ออออ”
คำตอบที่เหลือของฉันถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเพราะมือหนารั้งท้ายทอยฉันให้เชิดขึ้นแล้วปิดปากด้วยจูบที่แสนจะเร่าร้อน ตาเล็กเบิกโพลงด้วยความตกใจ กำปั้นน้อยถูกยกขึ้นทุบรั่วไปที่อกแกร่งโดยสัญชาตญาณการป้องกันตัวเมื่อถูกรุกล้ำ แต่เขาไม่ไหวติงเลยสักนิด ลิ้นหนาร้อนถูกส่งเข้ามาไล่ต้อนฉกชิมความหวานในปากเล็กแบบรีบร้อน
เปลือกตาบางปิดลงทันที มือที่ต่อต้านในตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นกำคอเสื้อเชิ้ตราคาแพงของผู้ชายตรงหน้าไว้แทน มือหนาอีกข้างเลื่อนรั้งเอวคอดของฉันเข้าแนบชิดกับร่างกายเขาพร้อมกับกดจูบลงมาซ้ำแบบหงุดหงิดและดุดันจนฉันเหมือนจะขาดใจ ต้องร้องท้วงติงออกมาในลำคอและพยายามดันร่างเขาออก
ครืดดดด~ ครืดดดด~ ครืดดด~
จิ๊!!
ฉันหอบหายใจถี่ก่อนจะรีบสูดเอาอากาศเข้าปอดทันทีที่ปากถูกปล่อยเป็นอิสระ เสียงจิจ๊ะในลำคอของคนตรงหน้าดังขึ้นอย่างหัวเสียแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือที่มีสายเรียกเข้าออกมา เลื่อนสไลด์รับสายเอาแนบหูทันที ส่วนแขนอีกข้างยังรั้งเอวฉันไว้ไม่ให้หนีไปไหน ใครกันที่โทรเข้ามาฉันอยากขอบคุณเขาจริงๆ ไม่งั้นฉันต้องขาดใจตายแน่ๆ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่เขาไปเรียนรู้วิธีจูบแบบช่ำชองขนาดนี้มาจากผู้หญิงคนไหนกัน
“อืม” ธามตอบกลับไปยังปลายสายแบบห้วนๆ หลังจากที่เงียบฟังได้ไม่นานก่อนจะกดวางสายและเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม แล้วหันกลับมามองฉันด้วยสายตาที่อ่อนลงจากก่อนหน้านี้
ฉันเบือนหน้าหนีทันทีเมื่อใบหน้าคมโน้มลงมาคล้ายกับตั้งใจจะจูบฉันอีกครั้ง นึกแล้วมันก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา เขาจูบเก่งขนาดนี้ได้ยังไงกัน ธามชะงักไปนิดก่อนจะกดจูบลงมาตรงขมับฉันทีหนึ่งอย่างอ่อนโยนแล้วผละออก ใจฉันที่มันเต้นอ่อนลงจากความคิดเมื่อครู่กลายเป็นเพิ่มจังหวะขึ้นเป็นเท่าตัวจนแทบจะหลุดออกมา ใบหน้าเห่อร้อนผ่าวๆ เราเคยคบกับแต่ธามไม่เคยทำแบบนี้อาจเพราะด้วยตอนนั้นเรายังเด็ก แต่ความจริงตอนนี้เราก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อยทำไมเขาถึงทำแบบนี้ล่ะ
- Writer
