แกร่กกก
ผมหยุดความคิดทุกอย่างลงและหันไปทางต้นเสียง ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนผ้าแพรสีน้ำเงิน ขายาวและแขนยาว โคตรรัดกุม ก็ดีเหมือนกัน สติผมมันจะได้ไม่เตลิดเปิดเปิงไปไหนต่อไหน
โรสหันมามองผม ตาเราสบกัน และมันมีพลังงานบางอย่างแทรกเข้ามา ผมเลยต้องหลบตากลับมาโฟกัสตัวอักษรในหนังสือต่อ แต่ก็ไม่ได้อ่านมันหรอกนะ ไหนว่าไม่ใช่เวลาคิดไงวะ ไหนว่าควบคุมตัวเองได้ไงวะ ไม่ได้สักอย่าง เวรจริงๆ
“ธาม จะนอนตรงนี้เหรอ” เสียงเล็กเอ่ยถามขึ้นโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเธอทำหน้าแบบไหน หรืออยู่ส่วนไหน ไม่กล้าละสายตาออกจากหนังสือเลย
“อืม” ผมครางรับในลำคอและยังคงก้มหน้าก้มตากับหนังสือต่อ
“โห่...นี่มันเล่มล่าสุดเลยนะ ธามได้มาแล้วเหรอ” เสียงโรสเอ่ยขึ้นพร้อมกับโดดมานั่งข้างผมทันที สายตาลุกวาวราวกับเด็กน้อยเห็นอมยิ้มก็ไม่ป่าน ก่อนจะแย่งหนังสือในมือผมไปกางไว้บนตักตัวเองอย่างถือวิสาสะ ใช่...โรสกับผมน่ะ คอเดียวกัน ต
