เฮือกก!!!
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก เบิกตากว้างมองเพดานห้องด้วยความตกใจ หายใจหอบถี่ราวกับเพิ่งไปวิ่งรอบสนามมาก็ไม่ปาน ดวงใจน้อยกระหน่ำเต้นโครมครามไม่หยุด เหงื่อผุดออกตามกรอบหน้าเต็มไปหมด ฝันอีกแล้ว...ฝันแบบนี้อีกแล้ว
“โรส เป็นอะไร”
เสียงนั่นทำให้ฉันกลับมาอยู่ในปัจจุบันและพบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมแขนของธามที่ตอนนี้ผงกหัวขึ้นมามองหน้าฉันด้วยแววตาเป็นกังวลและท่าทางงัวเงียหน่อยๆ
“ธาม ฮึก โรส...ฝันร้าย ฮึก” ฉันหันไปสบตาธามด้วยนัยน์ตาสั่นระรัว น้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“แค่ฝันเอง ร้องไห้ทำไม” มือหนายกขึ้นเกลี่ยน้ำใสที่ร่วงลงข้างหางตาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเลื่อนขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผากแล้วลูบผมฉันเบาๆ ปกติฉันนอนคนเดียวก็ฝันแบบนี้แทบจะทุกคืนก็ไม่เห็นจะร้องไห้ แต่พอมีคนถามว่าเป็นอะไร ทำไมมันถึงอ่อนแอขึ้นมาซะงั้น ยิ่งคนตรงหน้าเป็น ธาม น้ำตาก็ยิ่งพรั่งพรูออกมาเหมือนเขื่อนแตก
จุ๊บ//
ฉันหลับตาร
