:::: ::::
“ใครแกล้ง” ผมเอ่ยถามเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งก้มหน้าตัวสั่นเทาอยู่บนชิงช้าสนามเด็กเล่นในหมู่บ้าน ผมไม่เห็นหน้าเธอหรอกแต่แรงสะอึกสะอื้นนั่นทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเธอกำลังร้องไห้อย่างหนักแน่ๆ เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองผมพลางเอามือเช็ดน้ำตาบนแก้มแบบลวกๆ ก่อนจะพูดบอกเสียงสะอื้น
“มะ...ไม่มี ฮึก”
“งั้นทำไมร้องไห้” ผมเลิกคิ้วถามเด็กผู้หญิงตรงหน้าด้วยความสงสัย ไม่มีใครแกล้ง แล้วทำไมเธอถึงต้องร้องไห้หนักขนาดนี้ ปกติผมไม่ค่อยยุ่งวุ่นวายกับใครนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงสนใจเรื่องของเด็กผู้หญิงคนนี้ ยิ่งพอเห็นหน้าเธอผมยิ่งไม่อยากละสายตาไปไหน ขนาดแก้มทั้งสองข้างเปื้อนไปด้วยคาบน้ำตา ยังน่ารักขนาดนี้ แล้วถ้ายิ้มล่ะ จะน่ารักขนาดไหน
“เรา...ไว้ใจเธอได้ใช่ไหม ฮึก แม่บอกไม่ให้เราคุยกับคนแปลกหน้า แต่เธอจะไม่ทำร้ายเราใช่ไหม ฮึก” เสียงสะอื้นเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างน่าสงสารนัยน์ตาสั่นระริกเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสๆ ที่พร้อมจะไ
