วันต่อมา….
@โรงพยาบาล
ฉันยกข้อมือเล็กพลิกหน้าปัดนาฬิกาเรือนโปรดเข้าหาสายตาที่กำลังเพ่งมองอยู่ และทิ้งกำปั้นลงบนตักทุบรัวเบาๆ ชะเง้อชะแง้มองหน้าห้องตรวจว่าเมื่อไหร่ประตูจะเปิด แล้วก็วนกลับไปที่ยกข้อมือขึ้นใหม่ วนไปวนมาแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเวลาผ่านไปสามชั่วโมงแต่สำหรับฉันมันเหมือนผ่านไปเป็นวันๆ รู้สึกว่าเป็นการรอคอยที่นานมากแต่ยังไงก็ต้องรอ เพราะฉันนอนไม่หลับมาแล้วหนึ่งคืนเต็ม ยังไงฉันก็ต้องคุยกับคุณหมอให้ได้
ฉันดีดตัวลุกจากเก้าอี้ทันทีที่ประตูห้องตรวจของนายแพทย์วายุพัฒน์เลื่อนเปิดโดยคนไข้คนสุดท้ายของวันนี้ เพราะฉันไม่ได้นัดและคุณหมอเองก็มีคนไข้เยอะ โชคดีมากที่วันนี้มีแค่สิบคิวเท่านั้น ไม่งั้นฉันต้องรอถึงเย็นแน่ๆ พอทั้งคนไข้และพยาบาลก้าวพ้นออกมาจากประตูห้องตรวจ นางพยาบาลก็เอื้อมมือไปเลื่อนประตูปิดก่อนจะพาคนไข้ดินไปอีกทาง
และฉันก็อาศัยจังหวะนั้นเร่งฝีเท้าไปหน้าห้องตรวจของนายแพทย์หนุ่ม ก
