“แล้วทำไมถึงคิดว่า ถ้ามันรู้แล้วจะทิ้งโรสล่ะ”
“แล้วทำไมเฮียหมอถึงคิดว่าเขาจะรับได้ละค่ะ”
“โรส ตอนนี้โรสปกติดีแล้ว จะกลัวอะไร” ประโยคคำถามที่แฝงไปด้วยการให้กำลังใจนั่น มันก็รู้สึกดีนะ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันมั่นใจขึ้นมาหรอก
“แต่โรสไม่มั่นใจนิค่ะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น” หลังจากเหตุการณ์วันนั้นฉันก็ไม่เคยมั่นใจอะไรอีกเลย ทุกอย่างสามารถเกิดขึ้นและเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา โดยที่เราไม่คิดไม่ฝันเลยด้วยซ้ำ
“แล้วยังไง ถ้ามันเกิดขึ้นอีก ถ้ามันกลับมาเป็นแบบเดิมอีก โรสก็จะหนีมันไปอีกงั้นเหรอ” สิ้นเสียงเฮียหมอไวน์ฉันก็นิ่งไปเลย นั้นซิ...ฉันจะทำยังไง หนี...ไม่มีทาง ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นอีก ฉันก็คงต้องยอมรับผลที่ตามมา แต่มันก็ทำใจลำบากนะ
“โรสไม่รู้ ยังไม่ได้คิด” เสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยินหลุดออกไป ก่อนจะฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“แต่เอ๊ะ! ไหนเฮียหมอบอกไม่รู้เรื่องไง” ตาเล็กหรี่ลงจ้องมองคนตร
