“เดี๋ยวก็รู้” ธามหันกลับมาบอกฉันเสียงเรียบ...คือมันเรียบจนแยกไม่ออกว่าฉันควรจะตื่นเต้นหรือกลัวดี คนอะไรไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาทางสีหน้า น้ำเสียงหรือแม้แต่แววตา มีแต่คิ้วหนาเข้มผูกกันเป็นโบเท่านั้นที่พอจะบอกได้ว่าเขาค่อนข้างจะหงุดหงิดพอสมควร
สุดท้ายฉันก็ได้แต่ปล่อยให้ธามจูงไป ไม่ซิ...น่าจะเรียกว่าลากซะมากกว่าไปยังจุดหมายที่ไม่รู้ว่าคือที่ไหน
เส้นทางที่ไม่คุ้นตาและดูเหมือนจะไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ฉันไม่เคยผ่านมาทางนี้แน่ๆ ธามพาฉันเดินมาขึ้นลิฟต์ใต้อาคาร ที่ดูเหมือน...ตึกวิศวะ ใช่...ป้ายเยื้องๆ กับลิฟต์เขียนไว้แบบนั้น ฉันไม่ได้สนใจเลยว่าเขากดมาชั้นไหนเพราะมัวแต่มองใบหน้าคมและแววตากราดเกรี้ยวนั่น จนปล่อยให้เขาลากเข้ามาในห้องอะไรก็ไม่รู้จนได้
“ช้าจังวะเฮีย รอตั้งนาน” เสียงบุคคลที่นั่งอยู่ข้างหลังกลองชุดสุดหรูเอ่ยทักขึ้นทันทีที่เราก้าวเข้ามา ดูเหมือนเขาคนนั้นจะเป็นรุ่นน้อง เพราะเรียกธามว่าเ
