13:00 น.
ผู้หญิงตัวเล็กบอบบางอย่างฉันช่วยอะไรได้ไม่มากเท่าไหร่นอกจากทาสีไม้และตอนนี้ก็เสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะผู้หญิงเรามีเยอะกว่าผู้ชาย ฉันเดินเลี่ยงออกมาจากจุดที่พวกผู้ชายกำลังซ่อมแซมอาคารกันอยู่ กลัวจะเกะกะเขาซะเปล่า อีกอย่างมีสาวๆ ยืนให้กำลังใจเฮียวาโย เฮียแม็กเยอะพอแล้ว
ที่นี่เป็นศูนย์เด็กเล็กลูกหลานชาวเขาอะไรประมาณนั้น และวันนี้ก็จะเงียบเหงาหน่อยๆ เพราะเป็นวันหยุด ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดโฟกัสที่เพิงไม้ไม่ไกลจากจุดที่ฉันยืนอยู่มากนัก เท้าเรียวเล็กย่างก้าวเข้าไปทันที สาวน้อยที่นั่งอยู่คนเดียวตรงนั้น เธอกำลังเงยหน้าตรงทอดมองออกไปแบบไม่รู้จุดหมาย นิ้วเล็กไล่ไปบนหน้าหนังสือที่กางอยู่บนตัก
ดูผิวเผินเหมือนเธอจะปกติดีทุกอย่าง แต่ความจริงแล้ว คือเธอ...กำลังอ่านอักษรเบลท์ นั่นบ่งบอกได้ว่าเธอมองไม่เห็นโลกภายนอกเป็นแน่
“ไง หนูน้อย ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะ” ฉันหยุดยืนตรงหน้าสา
