บทที่ 3
952 Words
จิวเวลรู้ว่าสแตนลีย์โกรธเพราะเธอล้ำเส้น เธอพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า "สแตนลีย์ เธอเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้ขอให้นักข่าวถ่ายรูป ต้องมีใครบางคนจงใจบอกที่ของฉันให้ปาปารัสซี่พวกนั้นตามเรามาที่โรงแรม..."
ยิ่งจิวเวลพูดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น และเธอก็ร้องไห้ออกมา
มันเป็นภาพที่น่าเวทนาเสียจนน้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ
สแตนลีย์ขมวดคิ้วอย่างนึกไม่ถึง สูดควันบุหรี่ จากนั้นก็หยิบบุหรี่ในมือออก “มันดึกมากแล้ว พักผ่อนให้สบาย พรุ่งนี้ผู้ช่วยจะพาคุณไปโรงพยาบาล ฉันจะไป”
จิวเวลกอดเอวชายคนนั้นทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “คุณช่วย... อยู่ที่นี่คืนนี้ได้ไหม”
สแตนลีย์ดึงมือของเธอออกและพูดว่า “ไม่”
จิวเวลตกตะลึง
เธอไม่สามารถระงับความขุ่นเคืองในใจและโพล่งไปที่หลังของสแตนลีย์ "ฉันทำอะไรผิด คุณไม่ได้อยู่ที่นี่เป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว!"
ทุกอย่างเคยดีมาก เขาตามใจเธอและเอาอกเอาใจเธอ เขาให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่เธอในโลก เขาผลักเธอไปสู่จุดสูงสุดในอาชีพการงานของเธอ มันกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
จิวเวลยืนอยู่ที่เดิมด้วยความสับสนเมื่อเธอมองดูชายคนนั้นหายตัวไปที่ประตู
สักพักกริ่งประตูก็ดังขึ้น
จิวเดินไปเปิดประตู มีชายร่างสูงและแข็งแรงอยู่นอกประตูซึ่งเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว จิวเวลชำเลืองมองเขาแล้วพูดด้วยสีหน้างุนงง “คุณได้อะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันขอให้คุณสอบสวนหรือเปล่า”
เขาเป็นนักสืบเอกชน
“คุณรัสเซลล์ ฉันมีทุกอย่างที่คุณต้องการแต่มันยังไม่สมบูรณ์” นักสืบเอกชนกล่าวขณะที่เขาหยิบแฟ้มออกมาจากกระเป๋าของเขา เขาเปิดออก เผยให้เห็นกองภาพถ่ายภายใน "นี่คือสิ่งที่ฉันพบในเดือนที่ผ่านมา"
จิวเวลเอื้อมมือไปหยิบ แต่นักสืบเอกชนกลับก้าวถอยหลังด้วยรอยยิ้ม
“คุณรัสเซล ฉันเป็นนักธุรกิจ เราตกลงที่จะโอนเงินและข้อมูลไปพร้อม ๆ กัน” เขากล่าว
จิวเวลก็กระวนกระวายใจ เธอหันหลังไปหยิบถุงออกมาจากตู้นิรภัยแล้วโยนให้เขาด้วยการเยาะเย้ย “หนึ่งแสน ออกไป!”
นักสืบเอกชนรับกระเป๋าไปและสัมผัสได้ถึงความหนาของมัน จากนั้นเขาก็ยิ้มและยื่นแฟ้มเอกสารในมือให้เธอ “คุณรัสเซล โปรดติดต่อฉันหากคุณมีงานทำในอนาคต ฉันจะให้ส่วนลด 10% เนื่องจากคุณเป็นคนรู้จัก”
หลังจากนั้นนักสืบเอกชนก็เอาถุงเงินใส่กระเป๋าแล้วหายตัวไป
จิวเวลกลับไปที่ห้องนั่งเล่นและเทสิ่งของในแฟ้มออกมา พวกเขาทั้งหมดเป็นรูปถ่ายของสแตนลีย์และผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้ดูเด็กมาก ดูบริสุทธิ์และน่ารักมากๆ โดยมีลักยิ้มอยู่สองหน้า
นอกจากนี้ยังมีรูปภาพสองสามรูปของสแตนลีย์และผู้หญิงคนนั้นที่เข้ามาในวิลล่าด้วยกัน
รูม่านตาของจิวเวลหดตัวด้วยความตกใจ มือของเธอกำแน่นโดยไม่รู้ตัว เล็บที่แหลมคมของเธอจิกเข้าไปในเนื้อฝ่ามือของเธอ
นี่คือวิลล่าของสแตนลีย์ เธอจินตนาการถึงการไปที่นั่นมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เธอรู้ว่ามันเป็นแค่ภาพลวงตา มันเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของเขา และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปที่นั่น
บัดนี้ มีสตรีนิรนามคนหนึ่งเข้ามาและออกจากบ้านพักพร้อมกับเขา
จิวเวลก้มศีรษะลงและมองดู มีข้อความระบุข้อมูลส่วนตัวของผู้หญิงคนนั้นอยู่
ชื่อ: ชารอน ครูซ.
อายุ: 21
อาชีพ: นักศึกษามหาวิทยาลัย
ข้อมูลอื่นๆ: ไม่ทราบ
อื้อหือ!
ชารอนจาม เธอลูบจมูกและสงสัยว่าใครกำลังนินทาเธอ ในไม่ช้าก็หาวตาม ทำให้เธอดูค่อนข้างไม่เรียบร้อย
เพื่อนร่วมโต๊ะของเธอคลิกลิ้นของเธอและแซว “ชารอน คุณเป็นหวัดหรือคุณนอนไม่หลับเหรอ”
แน่นอนว่าเธอนอนไม่หลับ
สแตนลีย์ทรมานเธอจนถึงเที่ยงคืนเมื่อคืนนี้ เธอแทบจะไม่ได้นอนเลยหลังจากนั้น
โทรศัพท์จากจิวเวลและออกไป เธอกังวลว่าเขาจะกลับมากลางดึก แต่เขาก็ไม่กลับมา
จนกระทั่งรุ่งเช้าเธอก็ค่อยๆ หลับไปอย่างสบายใจ
“นี่ เฮ้ ดูข่าวเกี่ยวกับจิวเวล รัสเซลสิ ดูสิ ดูสิ เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีจริงๆ ไม่เพียงแต่เธอสวยเท่านั้น แต่เธอยังออกเดทกับเศรษฐีอีกด้วย...” เพื่อนร่วมห้องของเธออุทาน
“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินชื่อเขามาก่อนเลย เขาเป็นคนดังหรือเปล่า” เด็กสาวอีกคนพูดแทรกขึ้น
“อย่าคิดว่าความไม่รู้ของคุณมันน่ารัก! แล้วดาราชายพวกนั้นจะเทียบกับผู้ชายอย่างสแตนลีย์ โจนส์ได้ยังไง”
“เอ่อ ภูมิหลังของเขาคืออะไร”
“เขาเป็นช็อตใหญ่ในเมือง Beachmarsh ซึ่งเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลโจนส์ เขามาจากครอบครัวที่โด่งดังและเกิดมาพร้อมกับช้อนเงิน ครอบครัวของเขามีคำพูดในรัฐบาล คุณสามารถเห็นสมาชิกของโจนส์ได้ตลอดเวลา รายการครอบครัว 19.30 น. ทางช่อง กสทช."
ทุกคนต่างตกตะลึงหลังจากฟังรายละเอียดของเขา โดยไม่ได้คาดหวังว่า Jewel จะได้รับการสนับสนุนที่แข็งแกร่งจากเธอ
ชารอนก็ตกตะลึงเช่นกัน เธอไม่รู้ว่าสแตนลีย์เจ๋งและทรงพลังขนาดไหน
เธอรู้ว่าครอบครัวโจนส์ร่ำรวยและมีอำนาจ แต่เธอไม่เคยคาดหวังว่าอิทธิพลของพวกเขาจะมีปรากฏการณ์พิเศษเช่นนี้
- Writer
