**เจทซาเบ**
ฉันทำได้แค่เงียบกริบ รอให้เขาออกจากห้องครัวและเดินขึ้นบันไดหายไป พออยู่คนเดียว ฉันก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้แข็งๆ และปล่อยให้ตัวเองร้องไห้จนเหนื่อย ฉันไร้เดียงสาเกินไปที่คิดว่าจากนี้ไปทุกอย่างจะดีขึ้น ฉันคิดว่าการอยู่กับญาติจะแตกต่างออกไป แต่กลับแย่กว่าการอยู่กับคนแปลกหน้ามากนัก ฉันเอียงหน้ามองเศษรูปถ่ายที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น การเห็นความทรงจำของฉันพังทลายทำให้เกิดความรู้สึกกดดันอย่างมากกลางหน้าอก และถึงแม้ฉันจะไม่ต้องการ น้ำตาก็ไหลลงมาตามแก้มซีดๆ ของฉันอีกครั้ง
ฉันเป็นแค่เด็กหญิงตัวเล็กๆ เมื่อพ่อถูกฆ่า และแม่ตัดสินใจอย่างเห็นแก่ตัวที่จะจบชีวิตตัวเอง โดยไม่สนใจว่าเธอทิ้งลูกสาวตัวเล็กๆ ไว้เบื้องหลังอย่างโดดเดี่ยวและไร้ที่พึ่ง บางครั้ง ฉันคิดว่าความรักที่เธอมีต่อพ่อมากกว่าความรักที่เธอมีต่อฉัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการตัดสินใจของเธอจึงไม่ยากนัก ฉันจำใบหน้าและเสียงของเธอได้รางๆ แต่ใน
