“คือฉัน…”ตั้งใจจะเผชิญหน้าแท้ๆแต่พออยู่ตรงหน้าเขาเธอกลับพูดอะไรไม่ออก
“เฮ้อ…ร้อนเนอะ”พนาใช้มือลูบเสยไปที่ลำคออย่างตั้งใจ จงใจให้หญิงสาวเห็นรอยบนลำคอขาวที่เธอทิ้งไว้
วนาลีมองหน้าคนตรงหน้าแต่สายตากลับไปโฟกัสลำคอขาว รอยแดงเป็นจ้ำนั้นถึงจะทำตัวไร้เดียงสา ก็พอรู้ว่ารอยนั้นเป็นฝีมือของเธอเมื่อคืน
“ฉัน...กลับก่อนดีกว่า”เธอกำมือแน่น หันหลังจะเดินกลับบ้าน ทว่าอีกฝ่ายเรียกเธอไว้เสียก่อน
“จะรีบไปไหนเธอมาหาฉันไม่ใช่เหรอ”
“ไว้พรุ่งนี้ฉันมาใหม่”กล่าวบอกอีกฝ่ายจบเธอรีบสาวเท้าเดินหนีไปอย่างไว
ทว่าอีกฝ่ายกลับวิ่งตามมาดักทางด้านหน้า ทำให้เธอตกใจเท้าพลิกเกือบหกล้ม เขาจึงคว้าเอวคอดมาไว้ในอ้อมแขนตามสัญชาตญาณ
“รีบเหรอ”กลิ่นน้ำหอมจางๆผสมกับกลิ่นเหงื่ออ่อนๆชวนหลงใหล ทำให้วนาลีตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ เธอได้แต่ถามตัวเองว่ารู้สึกกับคนตรงหน้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร เพียงแค่เขาเข้ามาใกล้ก็รู้สึกประหม่าแถมหัวใจก็เต
