บทที่3 ลองชุด..1

1445 Words

บทที่3 ลองชุด “อยากแต่งงานกับฉันขนาดนั้นเชียว ถึงรีบตอบตกลง” “เปล่า ฉันอยากได้สมบัติแม่นายมากกว่า” “สมบัติอะไรของเธอ” “ก็ทั้งหมดอะ แม่นายจะยกให้ฉันถ้าฉันแต่งงานกับนาย” “หน้าเงิน!”คำด่าหยาบคายถูกพ่นออกจากปากโดยไม่ยั้งคิด “ฉันไม่มีทางยอมให้สมบัติฉันตกเป็นของเธอหรอก” “นั้นเรามาคอยดูกัน”สองคนจ้องตาอย่างกับจะฆ่าแกงให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ก่อนจะสะบัดหน้าหนีกันไปคนละทาง “สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ” “ลูกสะใภ้ของคุณนายพราวฟ้าสวยมากเลยนะคะ” “สวยตรงไหน”เสียงเอ่ยล่องลอยเหมือนไม่ได้ตั้งใจพูด แต่ก็แฝงไปด้วยความตั้งใจให้ใครบางคนได้ยิน “หึ! ไปลองชุดกันดีกว่าค่ะคุณพี่ ปล่อยให้หมามันเห่าไปเถอะ” “เหอะ!”พูดไม่ออกเลยจริง ๆ มั่นหน้ามากแม่คุณ คิดว่าตัวเองสวยมากนักหรือไง “เป็นไงคะ คุณเจ้าบ่าวสวยไหมคะ”ร่างบางเดินออกมาจาก ห้องลองด้วยชุดลายลูกไม้สีขาวยาวลากพื้น ชุดรัดรูปเข้ากับร่างบางที่เห็นสัดส่วนเด่นชัดบวกกับผิวพรรณที่ผุดผ่อง ชุดนี้ขับผิวเธอให้สวยมากขึ้น ว่าที่เจ้าบ่าวตาโตตกตะลึงกับความสวยของหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดโง่ๆที่โผล่เข้ามา “งั้นๆ” ร่างบางหุบยิ้มทันที เธอกัดฟันพ่นลมออกจากปาก ก่อนจะหันตัวกลับเข้าไปในห้องลองอีกครั้ง พนักงานได้แต่ส่งยิ้มให้เธอเพราะทำตัวไม่ถูก ชุดนี้ออกจะเข้ากับหญิงสาวแต่เจ้าบ่าวกลับตอบว่างั้นๆ เล่นเอาซะพนักงานสาวต้องหาชุดใหม่มาเปลี่ยนกันจ้าละหวั่น ชุดแล้วชุดเล่าก็ไม่มีทีท่าจะเป็นที่น่าพอใจของว่าที่เจ้าบ่าว วนาลีเหลืออดเต็มทนเธอลองชุดมาสามชั่วโมงเต็มๆ จนแทบจะหมดทุกชุดในร้านแล้วก็ยังไม่ถูกใจเขาสักที ทนไม่ไหวแล้วโว้ย…เธอกำชายกระโปรงแน่น มุ่งหน้าไปหาว่าที่เจ้าบ่าวเรื่องมากที่นั่งอยู่บนโซฟา ขึ้นคร่อมเขาอย่างไม่ลังเล “ทะ…เธอ ทำบ้าอะไรยัยแมวน้ำ”ชายหนุ่มตกใจไม่น้อยที่อยู่ดี ๆ ว่าที่เจ้าสาวก็ลากชุดยาวมาขึ้นคร่อมเขากลางร้านเช่าชุด ไม่อายบ้างรึไง ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย! “ฉันหงุดหงิดเต็มทนแล้วชุดนู่นก็ไม่ได้ชุดนี้ก็ไม่ดีเป็นบ้าอะไรห๊ะ” พนาเม้นปากเข้าหากันแน่น พยายามผลักเธอออกแต่ไม่ว่าเขาจะทำยังไงเธอก็ไม่สะทกสะท้าน แถมว่าที่เจ้าสาวร่างบางยังเอามือมาคล้องคอเขาไว้อีก “ลงไป ยายแมวน้ำฉันจะไม่พูดซ้ำนะ” “ไม่ลง”หญิงสาวเอาหัวซบลงที่ไหล่กว้างเธอเหนื่อยเกินทน ตั้งสามชั่วโมงที่เธอวนใส่ชุด “ทำไมนายไม่ชอบสักชุด ฉันเหนื่อยแล้วนะ”เธอกระซิบบอกเขาเบาๆข้างหู ชายหนุ่มเริ่มทำตัวไม่ถูก เขาไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้มาก่อน ใจหนึ่งอยากจะผลักเธอให้หงายหลัง แต่อีกใจเขากลับชอบที่ได้อยู่ใกล้เธอแบบนี้ “เอา…ชุดนี้ก็ได้” “จริงเหรอ”วนาลียกหัวขึ้นมองหน้าเขาด้วยความดีใจ ในที่สุดเธอก็หลุดพ้นวังวนการลองชุดนี้สักที แต่เจ้ากรรมระหว่างลุกขึ้นเธอไม่ทันระวังเหยียบชายกระโปรงล้มหงายหลังอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม ไอ้บ้าไข่อ้วน นายไม่คิดจะจับฉันไว้เลยรึไง โอ๊ย!เจ็บชะมัด “เธอง่วงเหรอ ลงไปนอนตรงนั้นทำไม ไปถอดชุดสิ เดี๋ยวฉันพากลับไปนอน”รอยยิ้มกรุ้มกริ่มดูก็รู้ว่าเขากำลังกลั่นเสียงหัวเราะอยู่ โอ๊ย! น่าอายชะมัด เธอลองชุดจนขาอ่อนแรงไปหมดแล้ว แต่ อีตาหน้ามึนนั้นแค่นั่งเฉยๆ หมดกันภาพพจน์ความสวยของเธอ ว่าที่เจ้าสาวเดินคอตกเข้าห้องลองชุดอีกครั้ง “เป็นอะไรยัยแมวน้ำ”เขาถามขึ้น หลังเธอและเขาเดินออกมาจากร้าน “ไม่ต้องมาพูดเลย น่าอายชะมัด” “น่าอายยังไง ทีเธอขึ้นคร่อมฉันกลางร้านไม่เห็นจะอาย แค่ล้มหน้าหงายทำมาเป็นอายไปได้” ใครก็ได้ช่วยเอาไอ้ไข่อ้วนไปทิ้งให้ฉันที ทำไมฉันต้องแต่งงานกับมันด้วย ใช่! เพราะเงิน ท่องไว้แมวน้ำ เงินมันเป็นสิ่งหายาก เธอทำทุกอย่างเพื่อฉลามท่องไว้แมวน้ำ แต่ถึงยังไงเธอก็อยากจะบ้าตาย จะทนไม่บีบคอมันไปได้สักกี่น้ำ เศร้าแท้ชีวิตแมวน้ำ หลังจากเขามาส่งเธอที่บ้าน ชายหนุ่มรีบกลับสวนของเขาทันที สงสัยจะรีบไปหานางตานีในดงกล้วย “ฉลามกินข้าวหรือยัง” “เรียบร้อยแล้วครับ คุณป้าทำอาหารอร่อยมากเลย” “ดีแล้ว ไปพักไหมพี่จะไปดูสวนหน่อยว่าเราจะพอปลูกอะไรได้บ้าง” “ผมไปด้วยครับ” “จะดีเหรอ เราจะเป็นลมรึเปล่า” “ไม่หรอกครับ ผมหายดีแล้ว อีกอย่างไม่กี่วันพี่ก็ต้องแต่งงานแล้วผมต้องอยู่คนเดียวให้ได้สิครับ” “อยู่คนเดียวอะไรกัน พี่ไม่ทิ้งเราหรอกนะ” “พี่แมวน้ำ...ผมรักพี่ที่สุดเลย”หนุ่มน้อยวัยสิบหกโอบกอดพี่สาวแสนรักไว้แน่น “ไม่ต้องมาอ้อนเลย ไปหยิบหมวกมา” “ครับ” วนาลีเดินดูสวนที่รกร้าง เพราะปล่อยทิ้งไว้นานหญ้าเลยขึ้นเต็มไปหมด สงสัยเธอคงต้องลงแรงอีกเยอะกว่าจะได้สวนดี ๆ เหมือนสวนข้างๆเพราะตัวเธอเองก็ทำสวนไม่เป็น ตอนพ่อแม่เธอยังมีชีวิตอยู่เธอก็ไม่ได้เตะต้องสวนนี้เลยสักครั้ง พ่อกับแม่เลี้ยงเธอแบบไม่ต้องทำอะไร เธอเลยไม่รู้เลยว่าสถานการณ์ของบ้านเป็นยังไง หรือสวนที่พ่อแม่เธอทำเป็นยังไง แต่ตอนนี้มันต่างออกไปเธอต้องทำอะไรด้วยตัวเอง เห็นทีเธอคงต้องหาคนช่วยยกใหญ่ “รกมากเลยพี่ เราจะปลูกอะไรกันดี” “ไม่รู้สิ”สองพี่น้องมองหน้ากัน นี่คงเป็นความท้าทายในชีวิตเธอแล้วแมวน้ำ “ทำอะไรนะ!!” แม่ร่วง! เสียงอุทานดังขึ้นด้วยความตกใจ วนาลีขึงตาใส่ผู้มาใหม่ “เป็นบ้าอะไร มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง” “ทำมาเป็นตกใจ ว่าแต่เธอมายืนทำไมในป่ารก หางูเห่ารึไง” “ใช่ ฉันว่าจะจับไปผัดเผ็ดสักหน่อยนายจะกินด้วยไหม” “อี๊! ไม่เอาหรอกขนลุกเป็นบ้า ที่บ้านไม่มีอะไรกินรึไง ไปที่บ้านฉันก็ได้นะคุณนายพราวฟ้าคงมีอะไรให้เธอกิน” “ไอ้ไข่อ้วน” ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!! ท่าทางมันน่าหมั่นไส้ชะมัด วันนี้ถ้าเธอไม่ได้หยุมหัวมันอย่ามาเรียกเธอว่าแมวน้ำ “โอ๊ย!! เจ็บยัยผีบ้า!! แมวน้ำปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”หญิงสาวจับหมับเข้าที่กลางหัวของชายหนุ่ม บอกแล้วว่าเธอทนไม่ไหว “พี่แมวน้ำใจเย็นก่อน”ฉลามเข้ามาห้าม แต่เขาก็สู้แรงพี่สาวไม่ไหว “ได้!! ไม่ปล่อยใช่ไหม”พนาใช้มือหยุมไปที่หัวของหญิงสาวคืนเช่นกัน เขาออกแรงดึงแม้จะไม่แรงมากแต่ก็สร้างความโมโหให้วนาลีไม่น้อย “โอ๊ย! ไอ้ไข่อ้วนปล่อยฉัน” “เธอก็ปล่อยก่อนสิ” “นั้นเรามาปล่อยพร้อมกัน” “ได้” ทั้งคู่ปล่อยมือออกจากหัวของกันและกัน วนาลีหัวเราะขึ้นก่อนอย่างสะใจเมื่อเห็นว่าในมือที่เธอใช้หยุมหัวเขาติดผมมากระจุกหนึ่ง พนามองด้วยความหัวเสียก่อนจะก้มมองลงที่มือตัวเองบ้าง พบว่าผมของเธอติดมือมาไม่น้อย เขาหัวเราะดังลั่นไม่แพ้หญิงสาว “เพิ่งเข้าใจวันนี้ ว่าหัวเราะทีหลังดังกว่ามันเป็นไง”พนาเดินลอยหน้าลอยตาออกไป อร้ายยยย หญิงสาวกรีดร้องด้วยความโมโห “ฝากไว้ก่อนเถอะ แม่จะเอาคืนให้หนักเลยคอยดู” “ฮืออ ฉลามหัวพี่ล้านหรือยัง” เธอก้มหัวให้น้องชายดู “ยังครับ”ฉลามยิ้มหน้าเจื่อน เขาไม่อยากบอกเธอว่ามันมีรอยรอยแหว่งบาง ๆ อยู่ “นั้นกลับบ้านกันเถอะเย็นมากแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะลองปรึกษาคุณลุงกับคุณป้าดูว่าเราพอจะปลูกอะไรได้บ้าง” “ครับ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more