บทที่8 เจ้าบ่าวของเธอ
“ไงครับ ที่รักตื่นได้แล้ว”
เธอลืมตาขึ้น แหงนหน้ามองตามเสียง เห็นใบหน้าชัดว่าเขาคนนั้นเป็นใคร...กล้วยไข่คนที่เธอเผลอมีใจให้เขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
ขณะที่เธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมเข้มของเขานั้น เสียงกระดิ่งจากที่ไหนสักแห่งไกลออกไปก็ดังขึ้นหันเหความสนใจของเขา เธอเอื้อมมือจะคว้าคอเขาลงมาประทับจูบหวานแต่กลับคว้าได้เพียงอากาศ
เสียงนาฬิกาปลุกนั้นเองที่ทำให้วนาลีผู้ที่กำลังฝันหวานอยู่ต้องตื่นจากความฝันในเวลาตีสี่ตรง
เธอถอนหายใจยาวคว้านาฬิกาตัวปัญหามาปิดลง ก่อนจะลืมตัวเผลอหลับตาอีกครั้ง ทว่าความสงบสุขในการหลับของเธอก็พังทลายลงอีกครั้งด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
“ฮัลโหล”
“คุณแมวน้ำค่ะ พี่จากร้านเช่าชุดแต่งหน้าทำผมนะคะ” วนาลียกมือถือออกจากหูเพื่อดูเวลาบนหน้าจอสว่าง
“วันนี้วันอะไรคะ”
“วันแต่งงานไงคะ ช่วยมาเปิดประตูให้พี่ด้วย ด้านนอกมันหนาว”
“วันแต่งงาน!” เธอเด้งตัวลุก
