“ประตูสุดท้ายยากหน่อยนะครับพี่กล้วยไข่”
“ยากแค่ไหนเหรอ”พนาพัดซองเงินไปมา เพื่อให้คนตรงหน้ารู้ว่าไม่มีอะไรจะขวางกันเขาและเจ้าสาวได้
“ผมไม่ใช่คนเห็นแก่เงินครับ”
พนายื่นซองทั้งหมดที่เหลืออยู่ให้เด็กชาย ฉีกยิ้มให้หวังอีกฝ่ายใจอ่อนเปิดทางให้เขาสักที เพราะเขานั้นคิดถึงและอยากเห็นเจ้าสาวของเขาใจจะขาด
“เชิญครับพี่เขย”ประตูสุดท้ายเปิดทางให้แต่โดยดี
เสียงลูกบิดเปิดประตูดังขึ้นหญิงสาวที่ยืนรออยู่ดึงสติจากความคิดฟุ้งซ่านทั้งหลาย ตอนนี้เธอควรโฟกัสแค่คนตรงหน้า เจ้าบ่าวของเธอ
ใบหน้าสวยส่งยิ้มหวาน ไม่ต่างจากเจ้าบ่าว พนายิ้มอย่างพึงพอใจกับหญิงสาวในชุดไทยตรงหน้า
หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อเจ้าบ่าวค่อยๆก้าวตรงมาหาเธอ มือบางสั่นเทาด้วยความประหม่า เกิดมาไม่เคยตื่นเต้นเท่าตอนนี้มาก่อน
“ส่งมือมาสิ”พนายื่นมือไปรับมือบางของเธอ เมื่อเห็นว่าเธอตื่นเต้นจนดึงสติไม่อยู่เขาจึงเอ่ยบอกเธอ
“ค่ะ? …อ๋อ”เธอ
