บทนำ
1213 Words
บทนำ
“คุณนายแม่”เสียงเรียกลากยาวดังขึ้นมาจากหน้าบ้านทำให้คนที่นั่งอยู่ด้านในสะดุ้งจนตัวโยน
“มีอะไรไอ้ไข่”หญิงวัยห้าสิบเอ่ยถามคนที่ส่งเสียงดังตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า
“กล้วยไข่แม่ เรียกเต็มๆหน่อย”นายพนา เอี่ยมณรงค์วงศ์สกุลเอ่ยบอกมารดา หรืออีกชื่อหนึ่งที่ทุกคนในละแวกนี้รู้จักกันดีในนามของคุณกล้วยไข่ เจ้าของสวนกล้วยที่ใหญ่ที่สุดและเลื่องชื่อที่สุดในจังหวัดนี้
“ฉันจะเรียกแค่นี้แกมีปัญหามีอะไรไหมไอ้ไข่”
“คุณนายแม่โกรธอะไรผมอีกแล้วครับเนี่ย”พนาเอ่ยอ้อนมารดาที่ดูจากสีหน้าท่าทางแล้วคงกำลังมีเรื่องให้หงุดหงิดอยู่เป็นแน่ และเขาก็คงไม่ต้องเดาว่าเรื่องอะไร มันคงเป็นเรื่องเดียวกับที่ทำให้เขาเดินตะโกนเรียกหามารดาด้วยเช่นกัน
“ยังมีหน้ามาพูดอีก ฉันล่ะเหนื่อยกับแกจริงๆ”
นั่นแหละคุณนายพราวฟ้า เอี่ยมณรงค์วงศ์สกุล ปากร้ายแต่ใจดี ด่าได้ทั้งวัน อย่าใครกล้ามาแหยมกับคุณนยาเชียวมีหวังหูชาไปเป็นเดือน
“แม่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบ แม่ก็ยังขนผู้หญิงพวกนั้นมาให้อยู่ได้”
“แกนี่น๊า อายุสามสิบแล้วจะขึ้นคานรึไง หรือจะเกาะแม่กินไปวันๆ”
“ที่ไหน!! ผมก็ช่วยแม่บริหารสวนกล้วยของตระกูลเราอยู่นี่ไง”
“ฉันอยากจะฟาดแกจริงๆ อุตส่าห์หาผู้หญิงที่เพียบพร้อมให้ แต่แกก็ปากหมาไล่จนเขาทนไม่ไหวหนีหายไปทุกคน”
“โถ่แม่ ผู้หญิงพวกนั้นก็หวังแต่จะกินกล้วยไข่”เขาก้มมองส่วนกลางของตนเอง อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ
“ผมยังบริสุทธิ์อยู่นะ แม่จะยอมให้ผมแปดเปื้อนเหรอ”
“โอ๊ย ไอ้ไข่ฉันล่ะเอือมแกจริงๆ เชิญแกเก็บความบริสุทธิ์ของแกไปจนตายเลยไป”
“จะว่าไปแม่จำผู้หญิงคนล่าสุดได้ไหม”
“หลานยายแก้วใจนะเหรอ”
“เขาพยายามจะข่มขืนผมด้วย ผมเกือบเสียตัว เสียพรหมจรรย์ที่เฝ้าหวงแหนแล้วแม่ไม่รู้หรอก”ชายหนุ่มโอบกอดตัวเองไว้พลางลูบแขนแสดงอาการหวาดกลัวให้มารดาดู
“ก็นึกว่าอะไร ทำไมแกไม่ยอมเสียๆไปห๊ะ” ได้ฟังสิ่งที่ลูกชายตัวดีมันพูดคุณนายพราวฟ้าอยากจะกลอกตามองบนกับท่าทางของลูกชาย มันน่าหมั่นไส้จนเธออยากจะฟาดเข้าให้สักทีสองที
“เชอะ! คุณนายแม่ไม่เข้าใจหรอก”พนาสะบัดหน้าแสดงอาการน้อยใจใส่มารดาจนคอแทบเคล็ด
“จะไปไหนของแกอีก”
“ผมจะไปตัดกล้วย”
“ไม่ต้องไป”ไม่ทันที่เขาจะได้ก้าวขาต่อก็โดนมารดาเบรกเอาไว้จนต้องกลับลงมานั่งที่เดิมข้างๆมารดา
“ทำไมครับ?”
“เมื่อคืน...”รอยยิ้มกรุ้มกริ่มโผล่ขึ้นมาบนใบหน้าคุณนายพราวฟ้าแบบตั้งใจ “ฉันไปงานแต่งมา เจอป้าพรที่อยู่ตรงหน้าปากซอยด้วย”
“แล้ว?”ชายหนุ่มงงว่าคุณนายพราวฟ้าพยายามจะสื่ออะไรกับเขา...อย่าบอกนะว่าแม่เขาเอาอีกแล้ว
“ลูกสาวของป้าพรเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ”
“แม่!! เอาอีกแล้วเหรอ”ชายหนุ่มเตรียมตัวลุกขึ้นยืนแต่โดนมารดาจับมือดึงให้กลับลงมานั่งไว้เสียก่อน
“หนูมายด์เขาสวยมากเลยนะ แกเห็นต้องชอบแน่”คุณนายพราวฟ้าเสนออย่างชอบใจผิดกับลูกชายที่กำลังทำหน้าบึ้งตึง
“ผมไปตัดกล้วยดีกว่า”
“อ้าว ไอ้ไข่ฉันอุตส่าห์เสนอผู้หญิงสวยๆให้ยังมาทำเมินอีก”
หรือว่าลูกชายของเธอจะชอบผู้ชาย ต้องใช่แน่ๆนั้นลองเปลี่ยนแนวดีกว่า เมื่อคิดได้คุณนายพราวฟ้าก็นึกขำใหญ่ เธอไม่โกรธหรือรังเกียจลูกชายเธอหรอก ต่อให้มันจะชอบผู้ชายแม่คนนี้จะหามาถวายลูกเอง
เช้าวันรุ่งขึ้น
คุณนายพราวฟ้าไม่ละทิ้งความพยายามในการหาคู่ครองให้ลูกชายของตน วันนี้เธอมาพร้อมกับชายหนุ่มรูปงามอีกคนที่เธอเพิ่งพบเจอตอนไปงานประชุมหมู่บ้านเมื่อเช้านี้
“กล้วยไข่ อยู่ไหนลูก”คุณนายพราวฟ้าตะโกนหาลูกชายในดงกล้วยไข่ที่กินเนื้อที่เกือบห้าสิบไร่ด้วยเสียงหวานชวนขนลุก
“ตรงนี้แม่”เขาตะโกนกลับมา หวังว่าวันนี้คุณนายพราวฟ้าจะไม่เอาอะไรแปลกๆติดมือมาด้วยนะ
“เดินไปตามเสียงเลยนะลูก แม่ฝากลูกชายแม่ด้วย”ว่าจบคุณนายก็หัวเราะชอบใจ เดินกลับไปรอฟังข่าวดีที่บ้าน
“สวัสดีครับ”ผู้มาใหม่เดินมาตามเสียงก่อนกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส
“มึงเป็นใคร”กล้วยไข่ชะเง้อมองซ้ายขวาไม่เห็นเจ้าของเสียงที่เรียกเขาเมื่อครู่ กลับพบเพียงแต่ผู้ชายร่างบาง จะบอกว่าบางก็ไม่เชิง ต้องบอกว่าสมส่วนจะเหมาะกว่า แล้วรอยยิ้มที่ส่งมาให้เขาคืออะไร
“พี่ไข่! ใช่ไหมครับ”ร่างบางก้มต่ำมองส่วนกลางของเขา พร้อมปากที่กัดเข้าหากัน มองก็รู้ว่าสายตานั้นอยากกินกล้วยไข่ลูกรักของเขามากแค่ไหน
อย่าบอกนะว่าคุณนายพราวฟ้าหาเรื่องให้เขาอีกแล้ว แล้วคราวนี้อะไรเปลี่ยนจากส่งผู้หญิงเป็นส่งผู้ชายมาเหรอ เขาอยากจะบ้าตาย
“กลับไป”เสียงแข็งเอ่ยขึ้น
“ทำไมล่ะครับ ให้ผมช่วยดูกล้วยให้ไหม”ร่างบางมือไวกว่าความคิด จับหมับเข้าที่หน้าท้องเต็มไปด้วยซิกแพคก่อนจะค่อยๆไต่ลงไปจนเกือบถึงจุดสำคัญ
“คิดจะทำอะไรไม่ทราบ”พนาคว้ามือนั้นไว้ได้ทันท่วงที มือหนากำข้อมืออีกฝ่ายไว้แน่น ออกแรงบิดเล็กน้อยจนอีกฝ่ายหน้าเหยเก
“โอ๊ย! พี่ผมเจ็บนะ”พอเห็นใบหน้านั้นเขาก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเจ็บปวด แต่ก็ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้มาลวนลามเขา คิดจะมาพรากความบริสุทธิ์ของเขาเหรอ อย่าหวังเลย
“เจ็บก็ออกไปซะ”เขายอมสะบัดข้อมือนั้นทิ้ง แต่แรงเขาคงเยอะไปส่งผลให้คนโดนกระทำลงไปนอนกลิ้งเล่นใต้โค่นกล้วยอย่างช่วยไม่ได้
“พี่ใจร้ายมาก ทำกับคนบอบบางอย่างผมได้ไง”ลุกขึ้นได้ชายหนุ่มจับร่างตัวเองที่ดูเหมือนเอวจะเคล็ด แถมเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยดินก่อนจะเดินเข้าไปหาคนตัวโตกว่าอีกครั้ง
“จะไปไม่ไป จะเอาอีกรึไงคราวนี้ไม่ใช่แค่โคนกล้วยนะบอกไว้ก่อน”เขาทำท่าเตะไปที่ต้นกล้วย เพื่อโชว์ลีลาว่าหากอีกฝ่ายไม่ยอมไปเขาจะเตะให้เหมือนต้นกล้วยแน่
“ไปก็ได้”ชายหนุ่มร้องไห้วิ่งออกไปทันทีไม่อยากให้เอวบางที่อุตส่าห์ทำมาต้องหักสองท่อนเพราะฝีมือของคนโหด
“หึ! กล้าดียังไงจะมาจับลูกรักกู ไม่เป็นไรนะลูกนะ พ่อจะดูแลหนูอย่างดี”เขาลูบปลอบขวัญลูกชายแสนรักกลางกายอย่างทะนุถนอมให้หายตกใจจากเหตุการณ์เมื่อครู่
- Writer
