“ถอดเสื้อออกสิคะ”
“กลับไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันทำเอง”
“อย่าดื้อน่า คุณไม่สบายอยู่นะ”
หญิงสาวว่าพลางส่งมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของคิงส์ตันอย่างถือวิสาสะ โดยที่ครั้งนี้เขาให้ความร่วมมือ ผ้าชุบน้ำบิดหมาดเช็ดลงบนแผ่นหลังของร่างกำยำ เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยมัดกล้ามไปทุกสัดส่วน
ใบหน้าของเมษาร้อนระอุขึ้นมาดื้อ ๆ กลืนน้ำลายลงคออย่างลืมตัว ไม่ต่างจากคนที่ถูกเช็ดตัวจากด้านหลัง
จากนั้นเธอก็ย้ายมานั่งบนโซฟา เช็ดบริเวณลำคอ เลื่อนลงมาที่หน้าอก และหน้าท้องที่มีซิกซ์แพ็ก ก่อนจะเช็ดแขนทั้งสองข้าง แล้วนำผ้าไปขยี้ทำความสะอาดจากนั้นก็นำมาเช็ดหน้าให้เขาอีกรอบ
“กินยาเองนะ เดี๋ยวฉันไปหยิบเสื้อตัวใหม่มาให้”
คิงส์ตันมองตามแผ่นหลังหญิงสาวด้วยความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกกับการมีคนเป็นห่วงเป็นใย และดูแลยามที่เขาป่วยไข้ ทว่าความรักเป็นสิ่งต้องห้ามที่เขายึดถือ จึงไม่อาจปล่อยให้เรื่องนี้เข้ามาครอบงำจิตใจเอาไว้ได้
มือหน
