“พรุ่งนี้วันเกิดกู มึงจะไปได้รึเปล่า” เสียงเจ้าของวันเกิดเอ่ยอย่างต้องการคำตอบ
เนื่องจากเป็นวันคล้ายวันเกิดของอบเชย ซึ่งปีนี้ตรงกับวันศุกร์ ได้มีการนัดกลุ่มเพื่อนในสาขาอีกสี่ห้าคนไปฉลองกันที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมาก แต่ทว่าเมษายังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับสามีในนาม
“ไปได้สิ เขาไม่ใช่เจ้าชีวิตกูสักหน่อย จะห้ามได้ยังไงล่ะ”
พักหลังคิงส์ตันเป็นคนคอยรับส่งเธอมาเรียนและกลับบ้าน ตามที่เขาเคยลั่นวาจาเอาไว้ ทุกวันเช้าเย็นทั้งสองก็จะนั่งกินข้าวด้วยกัน เธอเลยชินกับการต้องบอกอีกฝ่ายว่าวันนี้เลิกเรียนกี่โมง ไปเที่ยวต่อกับเพื่อนที่ไหนบ้าง
ทว่ามันไม่ใช่การขออนุญาต แต่เป็นการแจ้งให้ทราบมากกว่า เขาจะได้มารับถูก
“งั้นหนึ่งทุ่มตรงเจอกันที่ร้าน” อบเชยเอ่ย
“โอเค” เมษาตกปากรับคำ
นั่งอยู่ในรถหรูระหว่างทางกลับบ้านเมษายังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคิงส์ตัน เธอจึงเลือกคุยระหว่างนั่งกินข้าวมื้อเ
