ตลอดหลายวันเมษากับคิงส์ตันนั้นดูห่างเหินยิ่งกว่าเก่า ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้เจ้าคิดเจ้าแค้น โกรธถึงขนาดไม่นั่งกินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกัน แล้วยังไม่กลับบ้านมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนทุกครั้ง
หลังเลิกเรียนเมษาก็เดินออกไปรอยังจุดนัดหมาย เพื่อขึ้นรถที่ลูกน้องของคิงส์ตันขับมารับตามปกติ เธอเปิดประตูเข้าไปนั่งตรงเบาะหลังด้วยความคุ้นชิน
“พี่นี่ดื้อเหมือนกันนะคะ หนูบอกแล้วว่าเย็นนี้ขอกลับเอง ถ้าพี่ไม่รายงานเจ้านายของพี่ก็ไม่รู้หรอกค่ะ แต่ก็อย่างว่า คนอะไรน่ากลัวมาก พูดถึงก็ขนลุกไปหมด”
เธอเอ่ยไปหลายประโยคขณะดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดกลางลำตัวโดยไม่ได้มองคนข้างหน้า ทว่าดันมีเสียงทุ้มต่ำตอบกลับมาแทน ทำให้หน้าเธอเจื่อนไปทันที
“ก่อนจะนินทาใครก็ช่วยแหกตาดูซะบ้างว่าเจ้าตัวเขาอยู่ด้วยรึเปล่า”
“อุ่ย ก็นึกว่าพี่โดมซะอีก งั้นคุณก็ถือซะว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน คุณมารับฉันกลับบ้านใช่ไหม งั้นก็ไปกัน
