ตุ๊กตาของท่านประธาน # 5
1902 Words
TOP1 Records and entertainment
“คุณพลอยชมพูครับ เชิญทางนี้”
“คะ!?”
“ไปสิพลอย! คุณยุรนันท์เรียก ไม่ได้ยินเหรอ”
ระหว่างการซ้อมเพื่อแสดงโชว์ในรอบถัดไป จู่ๆ ก็มีชายใส่สูทผูกไทใบหน้าสุขุม สวมแว่นหนาเตอะแต่มิอาจบดบังความดูดีนั้นได้มาขัดจังหวะการซ้อม
“เรียกพลอยเหรอคะ”
“ครับ! เชิญตามผมมาทางนี้”
คำถามโง่ๆ ที่หญิงสาวไม่ประสีประสาเอ่ยออกไป
ยุรนันท์ผายมือให้พลอยชมพูเดินนำเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัวของผู้บริหารท่ามกลางสายตามหาชนตาอินตานาและมาพร้อมกับเสียงนินทาซุบซิบไล่หลัง
“ขอโทษนะคะ แต่คุณจะพาพลอยไปไหน”
ตึ้งง!
“เชิญครับ” เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกเป็นคำตอบของคำถาม ชั้นบนสุดของท็อปวัน ห้องโถงกว้างกระจกรอบด้าน ถัดไปมีโซฟารับรองและโต๊ะเลขาพร้อมผู้ช่วยเรียงต่อกันแยกเป็นสองแถว
ฝั่งขวามีป้ายแปะว่า วาวสุ.... กรรมการผู้จัดการ
ฝั่งซ้ายก็มีป้ายแปะว่า นาวา...รองกรรมการผู้จัดการ
พลอยชมพูเหลือบตามองได้แค่ผ่านๆ ว่าป้ายชื่อหน้าห้องที่เธอและยุรนันท์ยืนอยู่ด้านหน้านี้เป็นของผู้ใด
“เชิญครับ!” ยุรนันท์ผายมือเชิญพลอยชมพูเข้าไปแล้วเขาก็เดินออกไปรอด้านนอก ปล่อยให้คนไม่รู้เรื่องรู้ราวถูกอีกคนจ้องตาเขียวปี๋
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวค้อมศีรษะลงทำความเคารพ ที่นี่ไม่มีธรรมเนียมยกมือไหว้เพราะมีคนหลายเชื้อชาติอยู่ร่วมกันในบริษัท การโค้งคำนับจึงเป็นวิธีการสากลที่สุดที่แสดงออกว่าใครให้ความเคารพใคร
“ไปทำอะไรที่บ้านผม”
“คะ!?”
“ไม่ได้ยินเหรอ” ผู้บริหารหนุ่มยืนกอดอกทอดสะโพกกับขอบโต๊ะทำงานมองหญิงสาวตาเขม็ง
มันแสดงออกถึงความรังเกียจอย่างชัดเจนแม้คนหัวช้ายังรับรู้ความรู้สึกนั้นได้
“บ้านคุณวาวสุอยู่ที่ไหนหรือคะ”
“อะไรนะ!”
“พลอยพูดว่า...” สมองช้าๆ เพิ่งนึกออกว่าคนตรงหน้านี้เป็นใคร เขาคือลูกชายอีกคนของคุณมานพนั่นเอง
“ผมเป็นเพื่อนเล่นกับคุณรึไง ถึงแม่คุณจะเป็นพยาบาลดูแลพ่อผมก็เถอะ แต่นั่นก็คือสถานะลูกจ้าง อย่าคิดว่าพวกเราสนิทสนมกัน อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ”
“อา...อะไร นะคะ” หญิงสาวโดนดุยาวเหยียดจนอ้าปากค้าง
สมองน้อยๆ ประมวลผลไม่ทัน เธอไม่รู้ตัวว่าทำผิดอะไรข้อไหน เมื่อคืนแม่บอกให้เธอไปฝากเนื้อฝากตัวกับผู้ใหญ่เพราะดูแลคุณมานพมานาน ไม่คิดว่าลูกชายเขาจะโกรธและตีความหมายว่าเธอยกตัวเองขึ้นมาสนิทกับเขา
“พลอยขอโทษด้วยนะคะคุณวาวสุ จริงๆ แล้วพลอยแค่...”
“ออกไป!”
“คะ!?”
“ออกไป! ก่อนที่ฉันจะตัดอนาคตของเธอ”
ยุรนันท์สแตนด์บายหน้าประตูพอได้ยินเสียงเอ็ดตะโรก็รีบเข้ามากันตัวพลอยชมพูออกจากห้องทันที
หญิงสาวหันรีหันขวางน้ำตาเอ่อด้วยความประหม่า ชายคนนั้นน่ากลัวจนเธอหน้าซีดเผือดและไม่รู้สาเหตุว่าทำไมถึงโดนตวาดไล่
“วันนี้คุณพลอยกลับบ้านไปก่อนนะครับ”
“แต่พลอยมีซ้อม...”
“กลับบ้านเถอะครับ แล้วก็! ทำใจเผื่อไว้ด้วยนะ” ยุรนันท์เก็บกระเป๋าเป้ใบใหญ่ๆ ยัดใส่มือพลอยชมพู ยัยเด็กนี้คิดใช้แผนชั่วเข้าหาทางพ่อผู้บริหาร อนาคตมืดมัวแน่นอน
เลขาหนุ่มมีหน้าที่จัดการผู้หญิงหน้าด้านแบบนี้มานัดต่อนัด
พลอยชมพูนั่งรถกลับบ้านด้วยความสับสนกับเรื่องราวที่คิดยังไงก็คิดไม่ตก และที่มากไปกว่านั้นคือเธอกังวลว่าอาจจะไม่ได้กลับไปเข้าร่วมประกวดรอบก่อนรองสุดท้าย
ความฝันอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่อุปสรรคถาถมเข้ามาตลอดไม่เคยได้พัก
“พลอย! มันเกิดอะไรขึ้น” ลูกสาวเปิดประตูเข้าบ้านมาก็เจอกับมารดาหน้าตื่นถามพลอยด้วยอาการร้อนรนเช่นกัน วันนี้มีแต่เรื่องให้สองแม่ลูกประหลาดใจ
“เรื่องอะไรคะ! แล้ววันนี้แม่ไม่ต้องไปบ้านคุณมานพเหรอคะ”
“ลูกชายคุณมานพเขาเลิกจ้างแม่แล้ว”
“อ้าว...ทำไมล่ะคะ”
“แล้วพลอยกลับบ้านมาทำไม เวลานี้ควรจะซ้อมอยู่ไม่ใช่เหรอฮะ”
“คุณวาวสุให้พลอยกลับบ้าน...”
“ฮะ!?” คนเป็นแม่ประมวลสถานการณ์ หากมันออกมารูปนี้ก็เท่ากับว่าทั้งพลอยและแม่ต่างก็ชวดโอกาสดีๆ ทั้งสองคน
วันประกวดรอบ Seni final ก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่พลอยชมพูถูกสั่งไม่ให้ไปซ้อมและพยาบาลพิเศษก็ได้รับเงินก้อนเป็นค่าทำขวัญชดเชยกรณีเลิกจ้างกะทันหัน
สองแม่ลูกโดนกันออกจากอาชีพและเส้นทางของตัวเองเพียงเพราะคืนนั้น มารินพาลูกสาวไปแนะนำให้มานพรู้จักถึงในห้องนอนยันดึก
เท่านั้นยังไม่พอ ลูกชายคนโตขับรถหรูสีฉูดฉาดกับป้ายทะเบียนเลขตัวเดียวที่เห็นแล้วไม่ต้องเดาว่ารถใครไปส่งสาวถึงหน้าที่พัก หากเรื่องนี้รู้ถึงไหนรับรองได้ว่าเป็นข่าวดังกระฉ่อนและเสียงหายแน่ๆ
“พลอย! ไปกับแม่”
“ไปไหนคะ”
“เราจะมัวนั่งๆ นอนๆ รอโชคชะตาแบบนี้เหรอ มาถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องออกไปคว้ามันคืนมาให้ได้” ลูกสาวของเธอซื่อบื้อจนบางทีคนเป็นแม่ก็เหนื่อยหน่ายใจ หากวันหนึ่งไม่มีแม่แล้ว พลอยชมพูจะมีชีวิตอยู่แบบไหน ไม่รู้เลย
“อยากชนะจริงๆ ใช่มั้ย”
“อยากจริงๆ ค่ะแม่”
“มันคือความฝันและพลอยยอมทำทุกอย่างเพื่อมันใช่มั้ย”
“ค่ะ! เพื่อแม่พลอยจะทำทุกอย่าง” นี้คือปฏิภาณที่ตั้งใจไว้ ตอบแทนพระคุณที่ท่านเหนื่อยทั้งกายและใจเลี้ยงลูกสาวจนเติบใหญ่ด้วยตัวคนเดียว
“อย่าเอาแม่มาเป็นข้ออ้าง ตอบมา! พลอยอยากชนะรายการนี้จริงๆ ใช่มั้ยลูก”
“จริงค่ะ! แม้ตายก็ยอม”
“ดีมาก!” มารินถามลูกสาวย้ำอีกครั้งเพราะวิธีกลับเข้าสู่หนทางมันอาจไม่ขาวสะอาดและอาจต้องแลกมาด้วยบางอย่างที่น่ารังเกียจขยะแขยง เมื่อได้คำตอบแน่ชัดแล้วสองแม่ลูกจึงออกจากที่พักตัวเองนั่งรถไปยังจุดหมายปลายทาง
“เรามาที่นี่อีกทำไมคะ”
“ถ้าพลอยบอกว่าทำได้ทุกอย่าง แม่จะพาไปพบคุณมานพ”
“ตอนนี้เหรอคะ” เวลาสามทุ่มกับหน้าประตูบ้านใหญ่ที่ดูสงบเงียบ มันไม่เหมาะเลยที่จะมาหาใครด้วยเรื่องแค่นี้
“ใช่! ตอนนี้แหละ สะดวกที่สุดแล้ว” มารินมีวิธีเข้าบ้านหลังใหญ่ได้ในยามวิกาล
และเธอก็บอกหนทางให้ลูกสาวตัดสินใจเพื่อชัยชนะของเธอ
“แม่จะให้พลอย....”
“ใช่! พลอยบอกว่าทำได้ทุกอย่างนี้หน่า คุณมานพเขาเอ็นดูพลอยนะ เข้าไปขอร้องขอโอกาสให้ท่านช่วย”
“แล้วมันจะได้ผลเหรอคะ”
“แล้วพลอยมีทางอื่นอีกเหรอ” มารินรังเกียจตัวเองที่แนะนำวิธีต่ำตมแบบนี้ให้ลูกสาวเหมือนกัน แต่ประสบการณ์มันสะสมสั่งสอนให้รู้ว่าสิทธิของคนจนไม่เคยมีอะไรได้มาฟรีๆ
หญิงหม้ายผัวตายลูกติดจะสักกี่วิธีในการเอาตัวเองรอด
สองแม่ลูกเดินผ่านช่องประตูเล็กๆ ตรงเข้าไปยังตึกใหญ่ ห้องนอนอดีตผู้บริหารค่ายเพลงดังอยู่ชั้นบนปีกซ้าย มารินกลั้นใจก่อนจะเคาะประตูเบาๆ เรียก
“มาได้ยังไงมาริน”
“มารินพาพลอยมาหาคุณมานพค่ะ”
“เฮอะ! วันนี้ฉันเพิ่งโดนไอ้วสุมันถอนหงอก ไอ้นาวาก็มาถามนั่นถามนี้เกี่ยวกับลูกสาวเธอ พอเถอะ! ฉันขี้เกียจทะเลาะกับพวกมันแล้ว” คนแก่ขี้โรคทิ้งกายอวบท้วมลงนอนตามเดิม
ลูกชายทั้งสองพูดให้พ่อตัวเองรู้จักคิดซะบ้างว่า ‘แก่จะลงโรงอยู่แล้วยังจะมักมากไม่รู้จักพอ’
“คุณมานพจะตัดโอกาสเด็กทั้งคนเลยเหรอคะ”
“ฉันวางมือจากบริษัทแล้วมาริน เธอบอกฉันเองไม่ใช่หรือ” มานพยอกย้อน
“ให้โอกาสพลอยอีกครั้งหนึ่งเถอะนะคะคุณท่าน พลอยขอแค่โอกาส จะให้พลอยทำอะไรก็ยอม”
“เข้าไปขอร้องคุณมานพใกล้ๆ สิพลอย” ตีเหล็กต้องตีตอนร้อนๆ
มารินรู้จุดอ่อนของผู้ชายดี ไอ้พวกหัวงูเหล่านี้เห็นโอกาสงามๆ เวลาผู้หญิงไร้หนทางและต้องการความช่วยเหลือ
“ฉันวางมือจากงานที่บริษัทแล้ว”
“แต่พลอยไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ ค่ะคุณท่าน ได้โปรดเมตตาพลอยสักครั้ง”
“วันนี้ฉันกับลูกชายทะเลาะกันใหญ่โตเลยนะ” มือหนาบรรจงเช็ดน้ำตาบนพวงแก้มนุ่มนิ่มของหญิงสาว แม่เด็กไร้เดียงสาน่าสงสารนางนี้ ถูกใจคนแก่ชะมัด
“พลอยขอโทษถ้าพลอยเป็นสาเหตุนั้น แต่พลอยขอโอกาสกลับเข้าการประกวดครั้งนี้เถอะนะคะ มันสำคัญต่อชีวิตพลอยจริงๆ จะให้พลอยทำอะไรแลกเปลี่ยนก็ได้”
“เธอได้กลับเข้าการประกวดสมใจแล้วฉันจะได้อะไรนอกจากทะเลาะกับลูกชายฉันล่ะ”
“พลอยสัญญาว่าจะทำให้สุดความสามารถกับโอกาสที่ได้รับค่ะ” หญิงสาวไม่มีอะไรแลกเปลี่ยนนอกจากความตั้งใจว่าจะทำให้ดีที่สุด แต่มันคงไม่พอสำหรับชายแก่
“ฉันไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยแล้วฉันจะช่วยเธอทำไม”
“บอกคุณมานพไปสิพลอย บอกเหมือนที่บอกกับแม่เมื่อกี้” มารินขยี้ซ้ำ ลูกสาวหัวช้าคิดไม่ทันเดี๋ยวจะพลาดโอกาสทองนี้
“ถ้ามีอะไรที่พลอยทำได้หรือที่คุณท่านต้องการ พลอยยินดีทำค่ะ” เด็กซื่อไร้เดียงสาลั่นวาจาไปแล้ว เธอตั้งใจจริงขอเพียงโอกาสอีกสักครั้ง
“แน่ใจนะ! มาริน! เธอบังคับลูกให้พูดแบบนี้หรือเปล่า” คนชายหันไปถามแม่พลอยชมพู หวังว่าแม่ลูกคู่นี้คงไม่มารวมหัวหลอกเขา
“เปล่าค่ะ! นี้คือความตั้งใจของพลอยจริงๆ และมารินก็หมดห่วงถ้าเป็นคุณมานพ ได้โปรดเอ็นดูแกด้วยนะคะ”
“งั้นฉันขอคุยอะไรกับเธอตามลำพังหน่อย”
“แต่คุณมานพค่ะ...” คนเป็นแม่ไม่กล้าทิ้งลูกสาวหัวช้าไว้กับตาแก่เจ้าเล่ห์ลำพัง พลอยชมพูทั้งซื่อบื้อและหัวช้าอาจไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมชายแก่ก็ได้
“วันนี้ฉันไม่ทำอะไรลูกสาวเธอหรอกน่ะ แค่อยากคุยกันให้ชัดเจนก็เท่านั้นแหละ”
ลูกแกะเนื้อหวานยั่วน้ำลายสอ แต่มานพก็ยังไม่วางใจเพราะในชีวิตนี้มีผู้หญิงร้อยเล่มเกวียนเข้าหาหลายรูปแบบจนต้องระวังตัวเช่นกัน
“พลอยอยู่ได้ค่ะแม่”
“แม่จะรออยู่หน้าห้องนะ”
“ค่ะ”
ในวันต่อมาพลอยชมพูได้กลับเข้าไปที่กองประกวดอีกครั้งโดยที่ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งนี้ได้แม้แต่ CEO คนปัจจุบันและรอง แต่ดูสภาพเจ้าตัวไม่ได้ภูมิใจหรือดีใจเลยสักนิด ใบหน้าอมทุกข์เดินคอตกผ่านกลุ่มคนที่จ้องมองและนินทาซุบซิบ
“เล่นรุ่นใหญ่ซะด้วย! เห็นซื่อๆ ใสๆ แต่ร้ายกาจน่าดู” คำนินทาลอยกระทบหูแบบไม่เกรงใจกัน
แต่! ตอนนี้พลอยชมพูก็เลือกเส้นทางเดินให้ตัวเองแล้ว เธอเลือกโอกาสที่จะไล่ตามความฝัน แม้โลกแห่งความจริงมันจะเน่าเฟะ โหดร้ายและน่าขยะแขยงเพียงใดก็ตาม แต่ในความฝันนั้นมันก็สวยงามเสมอ
- Writer
