“เป็นไรพลอย! หน้าซีดจัง”
“ช่วงนี้นอนไม่ค่อยพอเลยเนาะ เช้าๆ มียูก็ไม่ยากลุกจากเตียงเลย”
“ใช่...”
บาร์บี้ดอลล์มีแค่สองเพลงแต่เธอมีแพลนขึ้นเวทีและออกรายการต่างๆ ฉ่ำ
กิจวัตรประจำวันไหนจะต้องตื่นมารอรถตู้บริษัทเพื่อรับมาซ้อมตามตารางตั้งแต่ตีห้า สามศิลปินสาวจึงเริ่มเหนื่อยล้าตามร่างกายสะสม
“ไปร์ทคิดถึงตอนโดนพ่อแม่สั่งกักบริเวณชะมัด! วันๆ ได้แต่นอนจนปวดหลัง ไปร์ทเคยนอนทีเดียวสิบแปดชั่วโมงเลยนะ รู้มั้ย”
“จริงเหรอ!”
“ก็จริงน่ะสิ!” ลูกคุณหนูคิดว่ากำลังอวดความโชคดีของตัวเอง แต่เปล่า! เพื่อนๆ ไม่ได้สนใจข้อนั้น
“กักบริเวณ...มันเป็นยังไงเหรอ” เด็กซื่อถาม
พลอยไม่เห็นข้อเสียของการทำโทษด้วยวิธีการกักบริเวณ เพราะเคยโดนแต่แม่ตีและดุด่า
“ก็แบบ...ห้ามออกไปไหนเลยอะ”
“ไปเรียนก็ไม่ได้เหรอ”
“อืม...”
“แล้วถ้ามีสอบหรือมีซ้อมแบบนี้ล่ะ” พลอยได้อิสระในการไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจ
ไม่ใช่เพราะแม่ไว้ใจแต่เพราะแม่
