ตุ๊กตาของท่านประธาน # 20

1356 Words

I'm a baby girl. I'm a baby dolls. Like is a magic. We're realistic. ท่อนฮุคติดหูที่ฟังดูเหมือนเพลงดังในสมัยก่อนได้รับความนิยมอย่างแพร่หลาย ประชาชนทั้งรองและเต้นตาม ในโลกออนไลน์ทุกแพลตฟอร์มมีคนนำไป cover ในรูปแบบต่างๆ รวมไปถึงกระแสต่อต้านโจมตีว่าลอกเลียนแบบนักร้องฝั่งตะวันตก สามสมาชิกตุ๊กตามีชีวิตถูกสืบค้นชีวิตก่อนจะเป็นศิลปินมากที่สุดเป็นประวัติการณ์ และยิ่งมีข่าวลือเสียงเล่าอ้างต่างๆ นานาเท่าไรก็ยิ่งเสริมให้บาร์บี้ดอลล์ดังสนั่นวงการเพลงเท่านั้น #เด็กเส้นใหญ่เย็นตาโฟ #น้องสาวเด็กซิ่ง #ราชนิกุลหญิงนอกสมรส เหล่านักสืบโลกออนไลน์จากทุกเว็บไซต์เผยแพร่ประเด็นอ่อนไหวร้อนแรงมากมายแต่ทางฝ่ายต้นสังกัดก็ยังคงเฉยปล่อยให้นักเลงคีย์บรอดกระพือข่าวต่อไปโดยถือเป็นการตลาดแบบไม่ต้องลงทุนสักบาท ยิ่งมีการพูดถึงมากเท่าไรก็ยิ่งมีการถูกค้นหาอย่างมาก แล้วกระแสด้านลบต่างๆ ของบาร์บี้ดอลล์ก็ค่อยๆ สร้างฐานแฟนคลับออกมาปกป้องมากขึ้นและเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ ‘ทุกคน! การที่ต้นสังกัดไม่ออกมาพูดอะไรนั่นก็เพราะมันไม่ใช่ความจริงไง’ ‘ราชนิกุลหญิงจากต่างแดนจะมาทำอะไรที่นี่ค่ะ อย่ามั่วข่าวนักเลย’ ‘น้องสาวกับพี่ชายก็คนละคนป้ะ อย่าเหมารวม’ ‘ดูกันที่ความสามารถเถอะ Hi note ขนาดนี้มีรางวัลการประกวดการันตีอีก ต่อให้ไม่ใช่เด็กเส้นก็เป็นศิลปินได้สบาย’ มีหลายความเห็นออกมาปกป้องศิลปินบาร์บี้ดอลล์และความน่ารักสดใสของพวกเธอก็กลายเป็นที่รักของผู้คน แม้กระทั่งผู้ป่วยที่นอนหมดอาลัยตายอยากก็ยังฉีกยิ้มแป้นจนหางตาเกิดรอยยับ “นั่นลูกสาวป้านี้หน่า” “ใช่” มารินมองลูกสาวตัวน้อยบนหน้าจอโทรทัศน์อย่างภาคภูมิใจ เธอโง่งมเองที่ไม่เชื่อในตัวลูกสาวซ้ำยังดูถูกดูแคลน “เมื่อไรจะมาเยี่ยมล่ะ ฉันอยากขอลายเซ็นบ้าง” “ช่วงนี้คงไม่ได้มาหรอก งานเขายุ่ง” “ลูกสาวป้าเนี้ย! ทั้งสวยทั้งเก่ง น่าอิจฉาเนาะ” “ขอบคุณจ้ะ!” การได้นั่งเชิดคอมีคนมาอิจฉาเธอบ้างมันก็ดีเหมือนกัน มารินมาพักรักษาตัวในสถานพยาบาลที่ค่ายท็อปวันจัดให้ เพราะไม่อยากให้แม่ของศิลปินมีสภาพนอนป่วยอยู่ในอพาร์ทเม้นท์เก่าๆ ซอมซ่อ มันขัดต่อภาพลักษณ์บาร์บี้ดอลล์ที่ถูกเนรมิตให้งดงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์ และอาการของคนป่วยก็ดีวันดีคืนเพราะสภาวะความเครียดลดลงไปเป็นปริดทิ้ง มารินใจฟูเวลาที่พลอยโทรหาแล้วเที่ยวอวดใครต่อใคร ท็อปวัน ติ๊ดดด! ศิลปินสาวใช้เวลาส่วนตัวของเธอจบก็กลับมาทำหน้าที่ของตัวเอง ประตูลิฟต์โดยสารเปิดออกเผยให้เห็นอีกคนที่ยืนอยู่ในนั้น สายตาทั้งคู่ต่างมองกันแล้วหญิงสาวก็ค้อมศีรษะลงทำความเคารพเช่นทุกครั้งที่เจอเขา “ไม่เข้ามาล่ะ” “เชิญคุณวสุไปก่อนเลยค่ะ” “ทำไม! รอใครอยู่เหรอ” “เปล่าคะ!” หญิงสาวปฏิเสธ เธออึดอัดใจที่ต้องเข้าไปอยู่ในลิฟต์กับวาวสุสองคนตามลำพังจึงเลือกที่จะกดรอลิฟต์ตัวถัดไปแทน ส่วนประธานใหญ่ที่วันนี้มาใช้ลิฟต์พนักงานก็ตาเบิกกว้างขึ้นทั้งๆ ที่เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจพลอยชมพูไปนานแล้วเช่นกัน “เร็วสิพลอย...อ้าว! คุณวสุสวัสดีครับ” ครูพี่เลี้ยงประจำคลาสร้องเพลงประคองโอบเอวบางๆ ตามสันดานผู้ชายมือไว เขาไม่รู้ว่าประธานใหญ่ยืนอยู่ในลิฟต์ก็เลยจะพาลูกศิษย์แสนสวยเข้ามาด้วยกัน “ไปไหนกันมาเหรอครับ” “คาเฟ่หน้าบริษัทน่ะครับ” ในมือครูสอนร้องเพลงมีแก้วกาแฟจากร้านดังกล่าวแต่พลอยชมพูไม่มี วาวสุจ้องเธออย่างสงสัย แต่เจ้าตัวก็นิ่งเฉย จนกระทั่งลิฟต์มาถึงชั้นที่ทั้งคู่ต้องออกไปทำภาระหน้าที่ “ผมกับพลอยขอตัวนะครับ” “เชิญครับ...!!” ครูเพลงเจ้าเดิมประคองเอวบางๆ ของพลอยชมพูออกจากลิฟต์โดยที่เจ้าตัวก็ไม่คิดจะปัดป้อง แม้มันจะไม่ได้ดูเป็นการถูกเนื้อต้องตัวระหว่างหญิงชายจนเกินงามแต่ก็สร้างความน่ารำคาญทางสายตาให้ผู้พบเห็นอยู่ดี “แม่ง!” “เป็นอะไรครับ! ผมเห็นคุณวสุสบถหลายทีแล้ว ไปหงุดหงิดอะไรมาเหรอครับ” เลขาส่วนตัวยังเอ่ยปากถาม ถ้าเป็นตอนสมัยเรียน ยุรนันท์ทราบดีว่าวาวสุเป็นคนขี้หงุดหงิด อะไรไม่ได้ดั่งใจก็อารมณ์เสียง่ายมากและปากแจ๋วเอาเรื่อง ชอบช็อตฟีลคนอื่นให้หัวทิ่ม แต่นิสัยนั้นก็ค่อยๆ น้อยลงเมื่อต้องมาประจำตำแหน่งผู้บริหาร “เมื่อไรลิฟต์จะซ่อมเสร็จวะ” “อ้อ...แสดงว่าเมื่อเช้ามาตอกบัตรเข้างานสายเพราะรอลิฟต์นานเหรอครับ” “ไอ้เชี่ยยู” “ทีมช่างแจ้งมาแล้วว่าสั่งอะไหล่นำเข้ามาอยู่ครับ รอประมาณหนึ่งสัปดาห์” ลิฟต์ในส่วนของผู้บริหารออกแบบและสั่งทำพิเศษจำเป็นต้องรออะไหล่เฉพาะ โดยผู้บริหารคนเก่าอยากได้ลิฟต์ส่วนตัวที่เลิศหรูไฮโซที่สุดแบบที่บริษัทอื่นไม่มี การซ่อมบำรุงแต่ละทีก็เลยยุ่งยากตามไปด้วย มานพขึ้นชื่อว่าเวลาอยากได้อะไรต้องไม่ธรรมดาแบบชาวบ้านอยู่แล้ว ลิฟต์ตัวนี้จึงมีไม่กี่ตัวในประเทศ “ตอนเช้าๆ พนักงานก็เยอะแบบนี้แหละครับ ขนาดบริษัทเราแยกฝั่งlowกับhighแล้ว แต่ช่วงพีคไทม์ก็ยังไม่พอต่อความต้องการเลย ต่อไปก็เผื่อเวลารอลิฟต์หน่อยนะครับท่านประธานจะได้ไม่สาย” “เลิกกวนตีนกูสักทีได้มั้ย” “ครับ!” ยุรนันท์ยกยิ้ม เขาเป็นคนในไม่กี่คนที่กล้าหยอกล้อวาวสุเล่นแต่เวลาทำงานก็จริงจังและเมื่อผิดพลาดเขาก็กล้าตักเตือน ห้องอัด “เอาใหม่! วันนี้เป็นอะไรพลอย ไม่มีสมาธิเลย” “ขอโทษค่ะ” ครูสอนร้องเพลงคนเดิมเข้มงวดกับศิลปินและซิงเกิ้ลใหม่ที่กำลังจะปล่อยต่อไป เพลงนี้เป็นเพลงช้า ดนตรีน้อยชิ้นเพื่อชูเสียงร้อง พลอยรับหน้าที่ร้องไกด์ให้เพื่อนในวงและยังต้องร้องในส่วนของตัวเองที่ค่อนข้างยากตามไปด้วย “ไม่เข้าใจอารมณ์เพลงตรงไหนฮะ ทำไมถึงร้องไม่ได้” “เปล่าค่ะครู! พลอยแค่มีเรื่องกวนใจนิดหน่อย” “พลอยต้องตัดมันทิ้งให้ได้ ต่อไปในอนาคตจะมีเรื่องกระทบจิตใจพลอยอีกมากมายไปหมดเราต้องแยกให้ออก เวลาไหนที่เราคือพลอยชมพู เวลาไหนที่เราคือพลอยพิงค์ ต่อให้มีเรื่องหนักในใจขนาดไหนหรือเหนื่อยจนสายตัวแทบขาดแต่เมื่อขึ้นเวทีแล้วพลอยต้องละทิ้ง เพราะทุกคนเขามาดูพลอยพิงค์เพื่อความบันเทิง เขามาดูด้วยความรักและชื่นชอบในตัวเรา พลอยต้องไม่ทำให้แฟนๆ ผิดหวัง” มือหนาบรรจงลูบผมสีบลอนด์ทองช้าๆ อย่าเอ็นดูและเจตนาดี “ค่ะครู! พลอยจะพยายาม” “แค่พยายามไม่พอ! พลอยต้องทำให้ได้นะ รู้มั้ย” “ค่ะ” หญิงสาวตอบรับและปลุกกำลังใจตัวเอง พยายามวางเรื่องที่แม่อ้อนให้ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลเพราะคิดถึงลูกสาวมากและอยากเจอ “ดีมาก คนเก่ง!” ครูเพลงลูบศีรษะทุยแผ่วเบา พลอยพิงค์เป็นเด็กดีว่าง่ายอยู่ในโอวาทจนน่าอุ้มกลับไปเลี้ยงดูที่บ้านซะเหลือเกิน ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! “คุณวัฒน์! ขึ้นไปผมพบที่ชั้นยี่สิบเอ็ดหน่อยครับ” “รับทราบครับ.../พักสักสิบนาทีแล้วกันพลอย หวังว่าพอครูลงมาแล้วเราจะร้องได้ดีขึ้นนะ” “โอเคค่ะ” นอกห้องอัดมีคนหน้ายักษ์มองเธออยู่ และก่อนไปเขายังทิ้งสายตาคาดโทษไว้อีก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more