ตุ๊กตาของท่านประธาน #7

1907 Words

พลอยชมพูมาได้ไกลที่สุดคือติดหนึ่งในห้าคนสุดท้าย อำลารายการเรียลลิตี้การประกวดไปพร้อมกับรางวัลและตำแหน่งที่ค้านต่อสายตาคนทั้งประเทศเพราะการแสดงที่หลุดมาตรฐานจนเกิดปมดราม่าในโลกออนไลน์กับเทรน #พลอยใสไม่ใส แน่นอนว่าทีมงานเป็นคนทำข่าวเด็กเส้นใหญ่หลุดออกไป แต่จะโดยตั้งใจหรือเปล่า? อันนี้ไม่มีใครพูดถึง เพจซุบซิบดาราก็เม้าไม่หยุดว่าเพราะอะไรที่ผู้ประกวดอันดับที่ห้าถึงได้รางวัลพิเศษ The Best Singing Popular vote ทั้งที่โชว์สุดท้ายพลอยชมพูร้องเสียงหลง ไฮโน๊ตก็ไปไม่ถึงจนต้องร้องหลบ เพลงที่เลือกก็เป็นแนวสนุกสนานแต่เธอทำได้หดหู่น่ารำคาญ ร้องและเต้นแบบดาดๆ ส่งๆ ให้จบๆ ไปเหมือนรู้ว่ายังไงก็เข้ารอบได้รางวัลนี้อยู่แล้ว เป็นผู้เข้าประกวดเดียวที่ไม่เหมาะสมกับรางวัลที่ได้รับ จากคนรักกลายเป็นคนหมั่นไส้ทั้งประเทศ ลูกรักท่านประธาน เด็กเส้นใหญ่ พลอยไสย (ศาสตร์) ฉายาที่เด็กสาวบ้านๆ ได้รับมาพร้อมกับโล่รางวัลและคำครหา สื่อทุกสื่อพากันเล่นข่าวบอกใบ้อักษรย่อ พชพ ว่าเป็นเด็กเส้นใหญ่เย็นตาโฟ ภายนอกเป็นสีชมพูหวานๆ แต่ภายในนั้นร้ายนักแซ่บสะท้านทรวงยิ่งกว่าต้มเล้ง ต่อให้เจ้าตัวหายเงียบเข้ากลีบเมฆก็ยังโดนรุมโดนทึ้งไม่เหลือที่ยืนในสังคมแต่ความจริงใครจะรู้ “แม่จ๋าา...” ไม่มีใครรู้เลยว่าเบื้องหลังที่พลอยชมพูทำโชว์สุดท้ายออกมาได้ห่วยขนาดนั้นเพราะเธอมีสมาธิ มารดาของเธอประสบอุบัติเหตุขณะเดินทางมาชมการประกวดของลูกสาว มารินสลบไม่ได้สติในห้องไอซียูมาสองวันสองคืน ลูกสาวจอมซื่อบื้อหัวช้านั่งร้องไห้หน้ากระจกไม่มีใครเห็น ไม่มีใครสนใจ ไม่มีสำนักข่าวไหนเขียนข่าวนี้เพราะมันขายไม่ได้เท่าข่าวคาวๆ ของเด็กเส้นใหญ่เย็นตาโฟ “คุณพลอย!” “คุณนาวา...” “เรื่องจริงเหรอเนี้ย ผมนึกว่าข่าวปลอม” มีเพียงนาวาที่วิ่งรถมาดูที่โรงพยาบาล ผู้จัดการฝ่ายกิจกรรมศิลปินเป็นคนเดียวที่ใส่ใจผู้เข้าประกวดหลังจากรายการทีวีนั้นจบลง “อาการแม่คุณเป็นไงบ้าง” “พลอยไม่รู้ค่ะ” “อ้าว..!!” “พลอยไม่รู้...” หญิงสาวอ่อนต่อโลกร้องไห้มาสองวันสองคืนจนสมองเบลอไม่รับรู้ข่าวสารใด ความกลัวและวิตกว่าแม่จะตายยิ่งทำให้สติพลอยชมพูเตลิด เด็กสาวผู้ไม่เคยผ่านเหตุการณ์หนักๆ ร้ายๆ ดูเหมือนจะดิ้นตายเสียตรงนี้ “พลอย! ตั้งสติ” “แม่จะตายมั้ย” “ตั้งสติพลอย...” พรึ่บ! จากญาติผู้ป่วยกลายเป็นผู้ป่วยเสียเอง พลอยชมพูตื่นขึ้นบนเตียงคนไข้ข้างๆ มารดาและมารินก็ยังไม่ฟื้นเช่นเดิม “เมื่อเช้าแม่คุณตอบสนองบ้างแล้ว หมอบอกว่าน่าจะปลอดภัยแล้วล่ะ” “จริงเหรอคะ...อุ๊ย!” ลูกสาวจะกระโดดลงเตียงคนไข้แต่พอผงกหัวขึ้นมาก็ปวดจี๊ด พลอยชมพูยกมือกุมศีรษะที่มีผ้าพันไว้ “คุณล้มหัวกระแทกพื้น” “เหรอคะ” ปกติก็คิดช้าเข้าใจอะไรยากอยู่แล้วพอศีรษะกระแทกของแข็งก็ยิ่งมึนยิ่งบื้อ “พักผ่อนเถอะนะ ผมจัดห้องให้นอนคู่กับแม่ของคุณจะได้อยู่ใกล้ชิดกัน” “ขอบคุณค่ะ” “ขอบคุณทำไมผมไม่ได้เสนอว่าจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้สักหน่อย นี้เช็คเงินรางวัลหนึ่งแสนบาทเอาไว้เป็นค่ารักษาตัวนะครับ เห็นกับที่ต้องใช้เงินหรอก ผมเลยไม่หักภาษี” “คะ!?” “เห้อ...พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจหรอก ผมกลับแหละ” นาวากลับไปแล้วเหลือแต่คนป่วยสองคนนอนมองหน้ากัน พลอยชมพูอยากระบายน้ำตาร้องไห้แต่เธอแสบหน่วยตาจนไม่มีน้ำ บนเตียงมีเช็คเงินรางวัลหนึ่งแสนบาทไม่ใช่หนึ่งล้านที่หวังไว้ เงินก้อนนี้จะใช้พอได้อย่างไรถ้าแม่ต้องนอนป่วยอยู่บนเตียง “แม่! พลอยทำได้แค่นี้” หญิงสาวตัดพ้อ นอกจากจะไม่ได้ตำแหน่งแล้วยังมีสัญญาใจที่ให้ไว้กับอีกคน แล้วอีกไม่นานเขาก็คงมาทวงคำสัญญานั้น หนึ่งสัปดาห์ต่อมา Rrrrrr เบอร์แปลกโทรเข้ามาให้ขณะที่พลอยกำลังนั่งเหม่อมองแม่ตัวเองบนเตียงคนไข้ มารินฟื้นแล้วและพ้นขีดอันตรายจากอุบัติเหตุ แต่ที่หาห่วงกว่านั้นคือโรคประจำที่พลอยไม่เคยรับรู้มาก่อน “สวัสดีค่ะ” ‘คุณพลอยชมพูใช่มั้ยค่ะ’ “ใช่ค่ะ” ‘พรุ่งนี้สิบโมงเช้าเข้ามาที่บริษัทด้วยนะคะ ติดต่อที่ชั้นยี่สิบเอ็ด’ “ไปทำไมคะ” ‘เรื่องนั้นดิฉันไม่ทราบค่ะ ตกลงพรุ่งนี้สะดวกเข้ามามั้ยคะดิฉันจะได้ลงนัดไว้’ “สะดวกค่ะ” ‘พบกันพรุ่งนี้นะคะ สวัสดีค่ะ’ วันต่อหญิงสาวก้าวเท้าเข้าไปในท็อปวันหลังจากการประกวดจบลงไปหนึ่งอาทิตย์ ทุกสายตายังคงจับจ้องเธอเช่นเดิมแล้วป้องปากซุบซิบนินทาไล่หลัง “พลอย! พลอยจริงๆ ด้วย” “อ่า...ค่ะ” “ไปเถอะลิฟต์มาแล้ว” หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันจูงมือพลอย ทั้งคู่ก้าวเข้าไปในลิฟต์แก้วท่ามกลางสายตาคนอื่นๆ โดยที่อีกคนไม่สนใจไม่แคร์ “เราชื่อมียูนะ” “ค่ะ! คุณมียูรู้จักพลอยด้วยเหรอ” “รู้สิ! มียูเชียร์พลอยมาตลอดนะ เสียเงินกดโหวตไปตั้งหลายพัน” เป็นธรรมเนียมไปแล้วกับการส่งข้อความเชียร์ศิลปินที่เราชื่นชอบ “แล้วคุณมียูมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ” “มาซ้อมน่ะ เจอกันโอกาสหน้านะพลอย สู้ๆ” “ขอบคุณค่ะ” เมื่อถึงชั้นที่สาวแปลกหน้าต้องการ มียูก็ละตัวจากไป พลอยชมพูติดใจในความน่ารักสดใสไม่ถือตัวของมายู และสายตากับท่าทีของมียูก็ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ที่มีต่อเธอ ติ้งง! ชั้นยี่สิบเอ็ดตามที่นัดหมาย เมื่อพลอยชมพูย่างกายออกจากลิฟต์ก็มีสาวสวยจัดรีบวิ่งออกมาต้อนรับ ที่หน้าห้องทำงานของท่านประธานเธอเหลือบตาเห็นยุรนันท์คนเดิมกำลังหน้ายุ่งขมวดคิ้วมองมาที่ตนอย่างสงสัย “เชิญทางนี้ค่ะคุณพลอย” “สวัสดีค่ะ” “คุณนาวารออยู่เชิญเลยค่ะ เอ๊ะ! มาคนเดียวเหรอ” “ค่ะ” เธอตอบรับ ก่อนหน้าที่เข้ามาประกวดก็เดินทางมาตึกนี้คนเดียวตลอดไม่เคยมีใครมาด้วย “ไม่มีทนายมาด้วยเหรอคะ” “พลอยไม่มีทนายค่ะ ต้องมีด้วยเหรอคะ” เด็กซื่อตาใสยังไม่รู้ชะตาตัวเอง หญิงสาววัยสิบแปดย่างสิบเก้ากำลังก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่อย่างเต็มตัว “งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ เชิญด้านในดีกว่า” หลังประตูบานใหญ่เป็นห้องทำงานของรองประธาน นาวานั่งยิ้มแฉ่งตามเดิมที่เคยทำ เขาดูมีความสุขและสนุกทุกครั้งที่ได้พบพลอยชมพู “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ นี้สัญญา! ถ้ามีตรงไหนสงสัยก็ถามได้เลยนะครับ จะแก้ตรงไหนก็ขีดปากกาไฮไลท์ไว้เดี๋ยวผมให้ทีมทนายดูแล้วมาตกลงกันอีกที แต่ถ้าไม่มีรบกวนเซ็นชื่อรับทราบกำกับทุกหน้า สัญญามีผลทันทีที่คุณลงนามเรียบร้อยแล้ว” “อ่า...สัญญาอะไรหรือคะ” “ก็อ่านดูเองสิ!” นาวาชี้มือไปที่เอกสารเย็บเล่มความหนาประมาณยี่สิบหน้ากระดาษวางคู่กับปากกาสวยหรู “พลอยต้องเซ็นวันนี้มั้ยคะ” “มีตรงไหนต้องแก้ล่ะ ถ้าไม่มากจนเกินไปเดี๋ยวผมสั่งทนายแก้ให้เลยจะได้เซ็นวันนี้” “พลอยจะขอเอาไปศึกษาดูดีๆ ก่อน” “จะทำงานกับเด็กบื้อก็ต้องเหนื่อยแบบนี้สินะ” นาวาถอนใจก่อนจะบ่นใส่ไปหนึ่งที เขาเอ็นดูพลอยชมพูที่ใสซื่อไม่มีพิษไม่มีภัยแต่เพราะความซื่อใสนี้ก็น่าหงุดหงิดเช่นกัน จากนั้นจึงสั่งให้ทนายประจำฝ่ายกิจกรรมศิลปินมาอธิบายรายละเอียดในสัญญาคร่าวๆ “เบี้ยเลี้ยงของคุณในฐานะtrainee (เทรนนี) เดือนละหนึ่งหมื่นสี่พันบาท แต่จะได้เบี้ยเลี้ยงก็ต่อเมื่อคุณไม่ทำผิดกฎบริษัท ไม่ขาดซ้อมด้วยเหตุอันไม่สมควร ไม่เผยแพร่ข้อมูลภายในแก่คนนอก ปฏิบัติทุกอย่างอย่างเคร่งครัดและทุกเดือนจะมีการทดสอบเพื่อประเมินว่าคุณผ่านหรือไม่ก่อนถึงจะสามารถเบิกเบี้ยเลี้ยงได้” “เดือนละหมื่นสี่” “มันไม่ใช่เงินเดือนนะครับมันคือเบี้ยเลี้ยง ถ้าคุณขาดซ้อม ทำผิดกฎหรือสอบไม่ผ่านก็ไม่มีสิทธิ์รับ” “กฎคืออะไรบ้างคะ” “กฎระเบียบหน้าที่เจ็ดถึงหน้าสิบห้าเชิญศึกษาก่อนได้ครับ” พลอยชมพูเปิดดูหน้าดังกล่าวมันมีกฎราวๆ เกือบห้าสิบข้อ สมองน้อยค่อยๆ อ่านดูทีละบรรทัดจนทนายเริ่มทนไม่ไหว “ห้ามมีข่าวฉาว ห้ามมีเรื่องชู้สาวทั้งกับคนในและคนนอก ไม่ทะเลาะวิวาท ไม่ยุยงยั่วยุทำให้แตกคอกัน ห้ามสิ่งเสพติดของมึนเมาทุกชนิด ห้ามสัก ห้ามเจาะบนร่างกายหรือผิวหนัง ห้ามขับรถ ห้ามโดยสารรถสาธารณะ ห้ามใช้ยาโดยไม่ผ่านแพทย์ของบริษัท ไม่ลา ไม่สาย ไม่ขาดซ้อม ข้อมูลภายในทั้งหมดห้ามเผยแพร่ผ่านทุกสื่อและทุกช่องทาง ทำตามที่พี่เลี้ยงแต่ละคลาสกำหนดหากมีพี่เลี้ยงฝ่ายใดแจ้งว่าคุณไม่ปฏิบัติตามเราจะเตือนด้วยวาจาก่อนสามครั้ง ครั้งที่สี่ออกใบเตือนและไม่จ่ายเบี้ยเลี้ยงของเดือนนั้น ครั้งที่ห้าเชิญออกพร้อมกับเรียกร้องค่าเบี้ยเลี้ยงที่เคยได้รับไปก่อนหน้าคืนพร้อมค่าปรับสิบเท่า มีผลบังคับใช้สิบสองเดือนหรือจนกว่าจะมีการแก้ไขปรับปรุง...นี้ผมสรุปมาสั้นๆ ได้ใจความให้คุณแล้วนะมีตรงไหนสงสัยอีกมั้ย” ทนายร่างท้วมกลอกตามองบนทำหน้าอ่อนใจ ไม่เคยเจอเด็กคนไหนพูดยากเข้าใจยากเท่าพลอยชมพู “ผมเน้นเรื่องฉาวตรงนี้เป็นพิเศษให้คุณเลยนะพลอยชมพู และผมก็เชื่อว่าคุณจะไม่ผิดกับข้อนี้” นาวากล่าวเสริม เด็กฝึกส่วนใหญ่ไม่ว่าจะหญิงหรือชายหมดอนาคตเพราะข้อนี้กันทั้งนั้น “ถ้าพลอยมาซ้อมทุกวันและไม่ทำผิดกฎพลอยก็จะได้เงินทุกเดือนใช่มั้ยคะ” คนคิดน้อยวางแผนชีวิตให้ตัวเอง หากพลอยไม่ได้เรียนต่อและวุฒิมัธยมปลายของเธอก็ไม่น่าจะมีงานไหนจ่ายได้สูงกว่าการเป็นเทรนนีที่ท็อปวัน “คุณคิดว่าจะผ่านการทดสอบได้ทุกเดือนเหรอพลอย พูดแบบนี้ดูถูกพี่เลี้ยงแต่ละคลาสในบริษัทผมนะ” ... “ล้อเล่น! เบี้ยเลี้ยงไม่ใช่ใจความหลัก เพราะคงไม่มีใครอยากเป็นเทรนนีไปตลอดหรอกถูกมั้ย ใครๆ ก็อยากเดบิวต์เป็นศิลปินกันทั้งนั้น” “ตอนนี้พลอยไม่กล้าฝันแล้วค่ะ พลอยแค่เอาตัวเองให้รอดก่อนอย่างที่แม่เคยว่าก็พอ” “งั้นจะรออะไรล่ะครับ เซ็นเลย!” มือน้อยๆ จรดปากกาเขียนชื่อนามสกุล ‘นางสาวพลอยชมพู ภู่งาม’ ตัวบรรจงของตัวเองลงไป ก้าวเล็กๆ แต่แสนยิ่งใหญ่ เด็กสาวอ่อนต่อโลกภายนอกกำลังเข้าใกล้ความฝันของตัวเองเข้าไปทุกที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more