ตุ๊กตาของท่านประธาน # 8
951 Words
“เจ็บมั้ยคะ”
“มันชาไปหมดแล้วพลอย แม่ไม่รู้สึกอะไรเลย” พยาบาลพิเศษมีความรู้ความชำนาญด้านกายภาพบำบัดแต่วันนี้มารินกลับปล่อยให้ตัวเองเป็นแผลกดทับบริเวณหลังและสะโพก ไหนจะโรคเบาหวานน้ำตาลในเลือดสูงที่เป็นมานานแต่ไม่เคยบอกให้ลูกสาวรับรู้เรื่องนี้
ต่างคนต่างไม่มีใครพูดถึงผลการประกวดที่เพิ่งจบลงเพราะมันทำให้นึกถึงสัญญาที่พลอยเคยให้ไว้กับชายแก่ขี้โรคบ้ากามคนนั้น
“พลอยขอโทษนะคะ ที่พลอยยังดูแลแม่ไม่ได้”
“แม่ต่างหาก! ช่วยพลอยไปให้ถึงฝั่งฝันไม่ได้ แถมยังต้องมาเป็นภาระอีก”
“ไม่เลยค่ะ! แม่ไม่ใช่ภาระของพลอย”
“ถึงพลอยจะพูดอย่างนั้นก็เถอะนะ” คนป่วยรู้ตัวดี เจ้าตัวไม่ได้เป็นอะไรมากมายถึงขั้นช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แต่จิตใจมันหมดกำลังจนสั่งให้ตัวเองนอนนิ่งเป็นผักไม่มีแรงขึ้นมาขยับร่างกาย
ประกันสังคมที่มารินโดนหักทุกเดือน เดือนละห้าเปอร์เซ็นต์จากรายได้มาร่วมยี่สิบปีช่วยให้เธออยู่ในห้องคนไข้รวมและการดูแลตามสวัสดิการขั้นพื้นฐานทั่วไป มันไม่ได้ดีเด่อะไรมากไปกว่าคนอื่นๆ
มันเทียบไม่ได้เลยกับที่อดีตพยาบาลพิเศษไปรับจ้างดูแลคนไข้ถึงที่บ้าน
มารินต้องเช็ดตัว เปรียบเสื้อผ้า ป้อนยา ป้อนอาหาร ทำกายภาพบำบัด ระวังเรื่องแผลกดทับ บางรายถึงขั้นเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว
เงินเท่านั้นที่ใช้ซื้อความสะดวกสบาย การวิทยาการทางการแพทย์ที่ทันสมัย ซื้อบริการได้ตรงใจ ลูกหลานไม่ต้องคอยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้พ่อแม่แค่หาเงินมาจ้างพยาบาลก็พอ
“แม่! พลอยมีเงิน มีรายได้แล้ว พลอยจะพยายามดูแลให้แม่ให้ดีกว่านี้ แต่แม่ต้องสัญญากับพลอยนะว่าจะรีบฟื้นตัวไวๆ และหายเร็วๆ พลอยอยากให้แม่อยู่กับพลอยไปนานๆ และไม่เจ็บไม่ป่วยแบบนี้”
“เงินมีอยู่แค่นั้นพลอยเก็บไว้ดูแลตัวเองเถอะ”
มารินรู้ดีกว่าค่าอุปกรณ์และหัตถการทางการแพทย์ที่ประกันสังคมไม่ครอบคลุมนั้นมีส่วนต่างเท่าไร เงินชดเชยรายได้ของเธอก็ไม่ได้เหมาจ่ายทั้งหมด
เงินรางวัลที่ลูกสาวเอาทุกๆ อย่างเข้าแลกแต่มันก็ช่างน้อยนิดกับชีวิตที่ต้องเผชิญอยู่ คนที่เคยทำอะไรเอง พึ่งพาตัวเองมาตลอดรู้สึกด้อยค่าจนไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว
“พลอยจะพิสูจน์ตัวเองให้แม่ดู ว่าพลอยก็ดูแลแม่ได้และอย่างดีด้วย” หญิงสาวรู้สึกตื้อตันจุกอกจนจากแรงกดดันมหาศาลมากมาย
เด็กหัวช้าอย่างเธอไม่เคยทำให้แม่ภูมิใจ เชื่อใจ มั่นใจในทุกๆ เรื่อง แต่ต่อจากนี้จะพยายามทำให้เห็นว่าลูกสาวที่ไม่เอาไหนคนนี้ก็สามารถดูแลแม่ให้สุขสบายได้
...
“อาทิตย์หน้าจะทดสอบการเต้นแท็บนะพลอย ครูรู้ว่าเราไม่ถนัด แต่เบี้ยเลี้ยงก็ไม่ใช่ว่าจะเบิกกันง่ายๆ เหมือนกัน เพราะฉะนั้นการทดสอบก็ต้องยากตามไปด้วย”
“ได้ค่ะครู! พลอยจะทำเต็มที่”
“ดีมาก! อาทิตย์หน้าเวลาเดิมเตรียมตัวมาให้พร้อมล่ะ”
ถึงวันดังกล่าวหญิงสาวก็ผ่านการทดสอบเพื่อประเมินรอบแรก พลอยชมพูทำได้ตามมาตรฐานแม้จะไม่ได้เด่นสะดุดตากรรมการแต่ก็ถือว่าไม่น่าเกลียดสักนิด
เพราะพลอยมีเทรนนีเป็นเทรนเนอร์ส่วนตัวที่ดีและน่ารัก
“ตอนซ้อมเราว่าพลอยเต้นสวยกว่านี้นะ”
“พลอยกดดันน่ะมียู”
“จะกดดันทำไมเล่า! ไลน์เต้นพลอยเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวมันเป็นเสน่ห์ที่ใครก็เรียนแบบใครไม่ได้ ถ้าพลอยสนุกกับเต้นโดยที่ไม่เครียดไม่กดดันตัวเองมันจะออกมาสวยกว่านี้เยอะ”
“ก็ทดสอบครั้งแรกนี้หน่า แต่ก็ผ่านมาได้ต้องขอบคุณมียูเลยนะ”
“ตามสัญญา ลูกชิ้นปิ้ง!”
“เอาจริงเหรอ” ไม่รู้มียูติดใจอะไรกับลูกชิ้นปิ้งหน้าโรงพยาบาลที่พลอยซื้อมาทานประทังความหิวเพราะมันถูกและได้เยอะเท่านั้นเอง
“ที่บ้านมียูไม่มีแบบนี้ และมียูก็ไม่เคยกินน้ำจิ้มลูกชิ้นเจ้าไหนอร่อยเท่าเจ้านี้ด้วย” ลูกชิ้นเอ็นหมู ไส้กรอกแดงปิ้งบนเต่าถ่านร้อนๆ กินพร้อมกับแตงกวาเย็นๆ ราดด้วยน้ำจิ้มมะขามรสแซ่บ
เพื่อนเทรนนีกินจนพุงกางอิ่มแปล้และดันท้องเสียจนวันต่อมาไปเข้าคลาสไม่ได้
เดือดร้อนใครล่ะที่นี่!
“กินเหมือนกันแล้วทำไมท้องเสียคนเดียว”
“พลอยกินไม่เยอะเท่ามียูค่ะ”
“ทีหลังห้ามพาเพื่อนออกไปทำอะไรแบบนี้นะพลอย มียูกำลังจะเตรียมเดบิวต์”
“ขอโทษค่ะ พลอยจะระวังมากกว่านี้” เพื่อนเทรนนีไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย อาจเป็นเพราะเพิ่งคบหากันได้ไม่ถึงเดือนมียูก็เลยไม่เคยบอกเรื่องเดบิวต์
หญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวที่กระบอกตา คาดเดาว่าน่าจะเกิดจากความอิจฉาที่เพื่อนเทรนนีจะได้เดบิวต์
ความฝันของเธอเหมือนจะอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแต่ไม่รู้ว่าวันใดจะเอื้อมถึง เธออยากเป็นศิลปินแต่ก็เริ่มไม่มั่นใจว่าตัวเองคู่ควรที่จะเป็นได้ไหม
การเข้ามาเป็นเด็กฝึกได้หนึ่งเดือนนั้นเปิดโลกอีกใบทำให้พลอยรู้ความจริงหลายๆ อย่าง ว่ายังมีคนอีกมากที่เก่งกว่า โดดเด่นกว่า มั่นใจในตัวเอง มีความสามารถหลายด้านและมีความพร้อมมากกว่าเธอ
- Writer
