ตุ๊กตาของท่านประธาน # 10
1122 Words
“หนู! ริอ่านเป็นขโมยเหรอ เข้ามาได้ยังไง”
“พลอยขอพบคุณท่านได้มั้ยคะ”
“ไม่ได้! ออกไป!”
เพราะเวลาไม่เคยคอยท่า แม่ของเธอป่วยเป็นโรคเครียดจนต้องใช้จิตแพทย์รักษาและพลอยต้องพาแม่กลับมาพักฟื้นต่อที่บ้านลำพัง ทุกอย่างมารุมมาตุ้มจนหญิงสาวสิ้นคิดกลับมาขอความเมตตาจากชายแก่ที่เคยลั่นวาจาสัตย์สัญญาไว้
พลอยเดินทางมายังบ้านหลังใหญ่ของอดีตท่านบริหารท็อปวัน ย่องมาตามช่องประตูเล็กๆ ข้างกำแพงบ้านตามที่แม่เคยพาเข้ามาอย่างคราวที่แล้ว
“พลอยมีเรื่องต้องคุยกับคุณท่านจริงๆ ค่ะ”
“นางหัวขโมย! แจ้งตำรวจจับซะดีมั้ง”
“พลอยไม่ได้เข้ามาขโมยอะไร พลอยแค่ต้องการพบคุณมานพ”
พลอยชมพูยกมือขอร้องคนสวน คนขับรถ แม่บ้านในบ้านท่านมานพ เธอขอแค่โอกาสมาบอกว่าวันนี้พร้อมจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้ แต่ก็ยังมีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อยที่อยากเปลี่ยนแปลงสักนิด
“ดูสิ! งามหน้าจริงๆ ผู้หญิงสมัยนี้ พ่อแม่สั่งสอนมายังไงเนี้ยถึงได้เติบโตมาแบบนี้ฮะ”
ไม่นานเพียงอึดใจรถตู้คันใหญ่ก็เทียบจอดหน้าประตูบ้านพักของอดีตประธานบริษัทท็อปวัน
และคนที่ลงจากรถก็ไม่ใช่ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์แต่อย่างใดแต่คือผู้มีอำนาจชี้เป็นชี้ตายของพลอยชมพูได้เช่นกัน
“คุณวสุ...” พลอยชมพูขนตั้งชันตั้งแต่หัวจรดเท้า
คงไม่ต้องรอความคืบหน้าจากทนายแล้วล่ะเพราะตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปเขาคงสั่งไม่ให้พลอยกลับเข้าไปในค่ายอีกแล้ว
“มาตรฐานไม่ตกเลยนะพลอยชมพู เธอนี้! ขยันสร้างเรื่องให้ฉันประหลาดใจได้เสมอเลยนะ”
พลอยตาฝาดหรือที่เห็นประธานคนปัจจุบันยกยิ้ม
เขาส่งยิ้มให้เธอ
“คุณวสุ! พลอยขออธิบายหน่อยนะคะ”
“เอาสิ! ฉันก็อยากรู้ว่าอะไรทำให้เธอมาหาพ่อฉันตอนห้าทุ่ม แบบย่องเข้ามาทางที่ทิ้งขยะด้วย”
“อ่า...”
“พูดสิ! ฉันเชื่อว่าเธอน่าจะเตรียมคำพูดดีๆ ไว้แล้วนะ”
“อ่า...”
“แต่นั่นมันสำหรับไว้พูดกับพ่อฉันสินะ พอเรื่องมันเปลี่ยนก็เลยคิดไม่ทันใช่มั้ย งั้นเอางี้...”
“คุณวสุ! พลอยไม่มีเจตนาแบบนั้นนะคะ”
“แบบไหนล่ะ! พูดสิ! ผู้หญิงเด็กๆ สาวๆ อย่างเธอมาหาผู้ชายแก่คราวพ่อถึงบ้านของเขาตอนดึกๆ ดื่นๆ มีเจตนาอะไร”
คนหัวช้าคิดเรื่องไม่ทันจริงๆ สายตากดดันและรอยยิ้มร้ายกาจนั่นทำสติพลอยเตลิดเปิดเปิงไม่รู้จะเริ่มเล่าตั้งแต่ตรงไหนดี
“เร็วเซ้!!!” วาวสุตะคอกลั่นบ้าน
เขาโกรธผู้หญิงทุกคนที่ใช้วิธีชั้นต่ำในการอัปเกรดตัวเองที่สุด เจอมามากจนสะอิดสะเอียนขยะแขยง
“คือว่าพลอย คือพลอย...”
“ไปแก้ตัวกับตำรวจแล้วกันนะ” คนตัวใหญ่คว้าข้อมือน้อยออกแรงดึงให้หญิงสาวลุกตาม
อยากดังมีชื่อเสียงไม่เลือกเส้นทาง คืนนี้ผู้บริหารค่ายจะจัดให้สมใจ
“พลอยมาหาคุณท่านเพราะสัญญาไว้ค่ะ!”
“สัญญาอะไร”
“พลอยพูดได้ใช่มั้ย”
“น่ารำคาญ! นี้คือโอกาสสุดท้าย จะพูดได้หรือยังฮะ”
“พลอยมาขอให้คุณท่านช่วยเรื่องแม่ค่ะ”
พลอยชมพูเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ รวมไปถึงสิ่งที่พ่อของวาวสุต้องการจากเธอด้วย
คนเล่าพูดไปแล้วก็กระดากอายแต่ความจริงก็คือความจริงและหวังให้ใครสักคนเมตตาสงสาร
“งั้นเหรอ! แล้วทำไมไม่ขอให้ไอ้นาวามันช่วยล่ะ เป็นเด็กในสังกัดมันแท้ๆ”
“พลอยคิดว่าคุณท่านน่าจะสงสารพลอยกับแม่ค่ะ และพลอยก็เคยสัญญาไว้แล้ว”
“เป็นคนรักษาสัญญาซะด้วย แต่มันฟังไม่ขึ้นเลยนะ”
“พลอยไม่ได้อยากทำแบบนี้จริงๆ นะคะ พลอยเซ็นสัญญากับคุณนาวามีเบี้ยเลี้ยงเดือนละหมื่นกว่าบาทแต่มันไม่พอค่ารักษาพยาบาลจริงๆ พลอยถึงได้มาหาคุณท่าน”
ไม่เคยคิดอยู่ในหัวสมองว่าหน้าบ้านๆ แบบนี้จะมีใครพิสมัยรับเลี้ยงไว้เชยชมด้วยซ้ำ ถ้าเสียงร้องของเธอมันขายได้ก็คงไม่ใช่วิธีแบบนี้แลกกับเงินทอง
“ไม่ว่าเรื่องที่พูดมาจะเป็นความจริงแค่ไหนก็ตามแต่วันนี้ฉันจะไม่เอาเรื่องเธอนะพลอยชมพู ออกไปจากบ้านฉันแล้วอย่ากลับมาที่นี่หรือที่บริษัทของฉันอีก เข้าใจมั้ย”
“คุณวสุ! พลอยขอร้องนะคะ ได้โปรดช่วยพลอยกับแม่ด้วย”
“ช่วยยังไงฮะ! อยากได้เงินจากฉันรึไง นั่นแม่เธอไม่ใช่เหรอแล้วทำไมฉันต้องจ่ายเงินให้เธอด้วย”
“ให้พลอยทำงานใช้หนี้ก็ได้ค่ะ หรือถ้าวันหนึ่งพลอยได้เดบิวต์แล้ว พลอยจะ...”
“เฮ้ย! ที่พูดไปฟังไม่รู้เรื่องเลยรึไงวะ ปัญหาที่เธอเจอเธอก็ต้องแก้ด้วยตัวเอง ใช้สมองนะไม่ใช่ร่างกาย อย่าคิดว่าว่าผู้ชายเขาพิสมัยเธอไปซะทุกคน” เพียงเศษเสี้ยวน้ำใจหรือเมตตาปรานีเธอก็ไม่ได้รับจากวาวสุแน่นอน
พลอยชมพูเดินน้ำตาซึมร้องไห้กลับมายังโรงพยาบาลรัฐฯ แห่งเดิมที่แม่พักรักษาตัว รอจนถึงเวลาเข้าเยี่ยมได้แต่เธอก็กลัวที่จะเข้าไปพบหน้า วิธีต่างๆ ที่คิดว่าจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้พังทลายลงหมดไม่มีแม้แต่ใครสักคนจะยื่นมือเข้ามาช่วย
ปัญหาที่เกิดมันหนักหนาสาหัสเกินไปที่เด็กคนหนึ่งจะแบกรับไหว
พลอยไม่มีแม้กระทั่งแรงใจและความเข้มแข็งที่จะเผชิญมันด้วยซ้ำ เด็กหัวช้าวันๆ เอาแต่เพ้อฝันว่าจะได้เป็นนักร้องตามไอดอลสาวที่เธอเฝ้ามอง ไม่มีสติและวิธีรับมือกับสิ่งต่างๆ ได้เลย
“คุณป้าเป็นใครทำไมถึงมานอนที่เตียงของแม่พลอย! ใครย้ายแม่พลอยไปไหน” เตียงหลังเดิมถูกแทนที่ด้วยคนไข้รายใหม่อาการหนักหนาเอาการ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่พลอยอยากรู้
ทั้งคนทั้งข้าวของของมารินไม่เหลืออยู่ในห้องพักฟื้น ห้องเดิมอีกแล้ว
“คุณพยาบาล! แม่พลอยยังไม่หายดีจะมาไล่คนไม่หายดีกลับบ้านได้ยังไงคะ” พลอยชมพูสติแตก
จากอาการเมื่อวานก็น่าจะเห็นได้ชัดว่าแม่ของเธอยังต้องอยู่ในความดูแลของหมออย่างใกล้ชิด
“กรุณาอย่าเสียงดังค่ะ! ผู้ป่วยต้องการการพักผ่อน”
“แม่พลอยไปไหน”
“เราเชิญแม่คุณออกไปจากที่นี้แล้ว และคุณก็ควรออกไปด้วยเช่นกัน”
- Writer
