ตุ๊กตาของท่านประธาน # 13
1436 Words
ห้องประชุม
“สาวๆ ฟังทางนี้!”
พี่เลี้ยงผู้รับหน้าที่ดูแลเทรนนีเลิกคลาสเร็วกว่าปกติ เรียกรวมสมาชิกทั้งหมดมานั่งรอฟังคำประกาศข่าวใหญ่
“ปรบมือยินดีให้กับจันทร์เจ้า,ข้าวหวานและคีรินที่กำลังจะออดิชั่นในอีกสามวันข้างหน้าด้วยค่ะ นี้คือตัวอย่างของความพยายามและความอดทนจนมาถึงวันนี้ และไม่ว่าใครจะได้รับเลือก เพื่อนๆ ก็จะร่วมยินดีและซัปพอร์ตให้เสมอไม่ไปไหน”
เย้...!
สาวๆ ในห้องร่วมสิบรายปรบมือเกรียว
หนึ่งในนั้นถ้าติดรอบนี้ก็เป็นเรื่องน่ายินดีและน่าอิจฉาในคราวเดียวกัน
“พลอย! จะไม่แสดงความยินดีกับเพื่อนหน่อยเหรอ”
...
“พลอยใส!”
“คะ!?” เจ้าของชื่อนั่งเหม่อไม่รู้เหนือรู้ใต้
ไม่ยินดียินร้ายกับใครเพราะในหัวมีเรื่องให้คิดและต้องหาทางออกให้เจอ
“เพื่อนจะออดิชั่น ยินดีกับเพื่อนหน่อยเร็ว!!”
“สู้ๆ นะทุกคน...” หญิงสาวพูดแบบขอไปที
เธอควรเป็นหนึ่งในที่ยืนอยู่ตรงนั้นแต่กลับไม่มีโอกาส เด็กน้อยไม่ประสากำลังคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดพลาดตรงไหน
หลังเลิกคลาส
“นี้พลอย! พี่คิดมาตลอดว่าพลอยเป็นเด็กเส้นของท่านประธาน แต่ตอนนี้พี่รู้แหละว่าพลอยไม่ใช่” คีรินใช้สายตาเย้ยหยันมองพลอยชมพูหัวจรดรดเท้า
เด็กเส้นที่ว่าผลทดสอบออกมาดีกว่าคนอื่นมากแต่สุดท้ายก็ไม่ผ่าน
มันน่าหัวเราะเยาะ!
“ช่างมันเถอะค่ะพี่คีริน,พี่ข้าวหวาน พลอยก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนักหรอกว่าใครจะคิดกับพลอยแบบนั้น”
“ใส่ใจบ้างก็ดีนะ เผื่อพลอยไม่รู้ตัวว่าไม่มีใครชอบพลอยสักคนเลย สังเกตออกมั้ย”
เทรนนีอายุสามปีบอกความจริงกับเทรนนีอายุสามเดือน คีรินเป็นเด็กฝึกที่ไม่ยอมแพ้ต่อเส้นทางนี้และเธอก็ชวดโอกาสเพราะเด็กเส้นมาแล้วหลายครั้ง
แต่ละปีมีเด็กหน้าใหม่เข้ามาจำนวนมาก และพวกเด็กเส้นทั้งหลายก็น่ารำคาญที่เอาแต่เรียกร้องความสนใจอยากเด่นอยากดังอะไรนักหนาก็ไม่รู้
“ค่ะ พลอยรู้...” ไม่มีใครชอบเธอ ไม่มีใครอยากคบหาเด็กเส้นท่านรองประธาน ทุกคนนินทาว่าร้ายพูดถึงพลอยใสกันอย่างสนุกปาก แล้วเธอจะต้องแคร์คนพวกนี้อีกทำไม
“ทำทุกอย่าง! ต่อให้คุณต้องผลักใครตกบันไดตายแล้วได้ที่ว่างตรงนั้นคุณก็ต้องทำ”
ประโยคของนาเมื่อตอนบ่ายลอยขึ้นมาในหัวสมอง และตอนนั้นเธอก็พูดกับเขาว่าเธอทำแบบนั้นไม่ลง แต่ตอนนี้ วินาทีนี้ ความเห็นแก่ตัวคือวิธีทางรอดของชีวิต
พลอยชมพูสู้จนตัวตายได้ อดทนลำบาก ถูกเกลียดถูกรังแกยังไงก็ได้แต่แม่ของเธอต้องไม่เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว
คนเดียวที่พลอยไม่มีวันปล่อยให้ตายก็คือแม่ และในอีกไม่ช้าเธอจะเป็นคนจ่ายค่าห้องวีไอพีเอง จ้างพยาบาลพิเศษ มีบ้านหลักใหญ่มีพื้นที่ใช้สอยเยอะแยะไม่ใช่อะพาร์ตเม้นต์หลังเล็กนอนเบียดกันสองแม่ลูกอีกแล้ว
ชั้นยี่สิบเอ็ด
“ขึ้นมามีธุระอะไรรึครับ”
“พลอยมาขอพบคุณวสุค่ะ”
“ไม่ได้ครับ! ข้อแรกคุณไม่ได้นัด ข้อสองไม่มีเหตุสมควรที่คุณสามารถเข้าพบได้ ข้อสาม...ท่านประธานไม่อยู่ครับ”
หญิงสาวหันรีหันขวาง ผู้มีอำนาจสั่งการไม่อยู่เหลือแต่ยุรนันท์นั่งเฝ้าทวารประตูหน้าหงิกเป็นยักษ์
“จะฝากเรื่องไว้มั้ยครับ”
“ไม่ค่ะ! พลอยรู้ว่าจะไปหาคุณวสุได้ที่ไหน”
“รู้..!? รู้ได้ไงครับ” เลขาคนสนิทไม่เคยบอกตารางชีวิตเจ้านายกับใคร มีน้อยคนที่รู้ว่าวาวสุไปไหนหลังเวลายี่สิบนาฬิกา
.
.
.
“มาทำไมอีกฮะ! อยากโดนจับส่งตำรวจรึไง”
“พลอยไม่ได้แอบเข้าบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาตนะคะ ตำรวจจะจับพลอยได้ยังไงกัน”
“นั่นสิ! ฉันประเมินความฉลาดของเธอต่ำไปได้ยังไงนะ เห็นซื่อๆ บื้อๆ อย่างแต่ร้ายจะตายไป..ใช่มั้ย!”
หัวหน้าแม่บ้านหลังใหญ่ต่อสายไม่หยุดว่าลูกสาวมารินมาด้อมๆ มองๆ หน้าบ้านตั้งแต่หัวค่ำ
บอกว่าไม่มีใครอยู่ก็ยังไม่ไปบอกว่าจะขอรออยู่อย่างนี้
สิงนักดื่มจำต้องละแก้วบรั่นดีให้คนขับรถพามาส่งที่บ้านหลังเดิมที่เขาและนาวาเติบโตก่อนจะแยกไปใช้ชีวิตส่วนตัวข้างนอก
“พลอยขอโอกาสได้มั้ย”
“ไม่! ต่อให้เธอคุกเข่าอยู่อย่างนี้จนตาย ฉันก็ไม่ให้เธอออดิชั่น”
คนเมาเห็นหญิงสาวย่อตัวคุกเข่าลง เขาไม่มอบโอกาสนั้นให้เธอหรอก...ไม่มีทาง
“พลอยขอร้อง! พลอยยอมทำทุกอย่าง”
“ทำอะไร! ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอทั้งนั้น ไปเสนอไอ้นาวาสิ! มันคงอยากได้”
“คุณนาวาไม่มีอำนาจตัดสินใจ แต่คุณวสุเป็นประธานมีอำนาจทุกอย่างวันนี้พลอยจึงมาขอร้อง”
“ใช่! สุดท้ายแล้วทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับฉัน”
“ให้โอกาสพลอยนะคะ” คลาสแอคติ้งที่เรียนมาไม่ต้องเพราะพลอยชมพูพูดมันออกมาจากใจ
หากความตายที่เขาอยากได้เธอก็ยินดีให้แต่ใครเล่าจะดูแลแม่
“ที่ผ่านมาพลอยขอโทษที่ทำให้ให้คุณวสุไม่พอใจหลายต่อหลายครั้ง แต่ได้โปรดเถอะค่ะ ขอโอกาสให้พลอยได้แก้ไข” หญิงสาวใช้เข่าเดินแทนเท้าไปขวางหน้าวาวสุ
ต่อให้เธอจะทดสอบอีกกี่คลาสก็จะยอมฝึกฝนอดทนทำให้มันผ่าน
“เธอคิดว่าแค่ฉันไม่พอใจเท่านั้นเหรอที่ทำให้เธอไม่ได้ออดิชั่น”
“แล้วมีอะไรอีกค่ะที่พลอยทำไม่ได้ นอกจากทำให้คุณวสุไม่พอใจ”
“เฮอะ...!” เวลาเมาความเป็นเหตุเป็นผลจะน้อยลงและสติในการคิดหาความพูดจะเชื่องช้าเข้าไปอีก วาวสุจึงขี้เกียจเถียง
แม้ความจริงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์จะมาจากเรื่องส่วนตัวก็เถอะนะ
“ถ้าพลอยทำให้คุณวสุไม่พอใจในเรื่องอะไรพลอยขอโอกาสแก้ไขตอนนี้เลยได้มั้ยคะ” เพราะเวลาไม่พอให้เรื่องราวมันยืดเยื้ออีกแล้ว
“ตอนนี้เหรอ! เวลาแบบนี้เธอจะทำให้ฉันพอใจได้ยังไง”
“บอกมาได้เลยค่ะ พลอยยินดีทำทุกอย่าง”
“ทุกอย่าง...แน่ใจนะ”
นี้สินะฤทธิ์เดชของสุราเมรัย
มันทำให้คนที่ไม่เคยมีประวัติอื้อฉาวมาก่อนมีความคิดพิเรนทร์
พลอยชมพูเป็นเด็กปั้นของพี่ชายต่างมารดาและเด็กฝากของบิดาผู้มักมากที่ไม่เคยปฏิบัติตัวให้เป็นตัวอย่างในด้านแห่งความซื่อสัตย์ต่อคนรักและชีวิตคู่
วาวสุคิดพิเรนทร์ว่ามันคงสนุกดีหากเขาเป็นอีกคนที่กระโดดเข้าไปมั่วสุมด้วยก็คงบันเทิงดีไม่น้อย
นึกหน้านาวาและพ่อไม่ออกเลยถ้าได้รู้เรื่องนี้
“เพื่อแลกกับโอกาส...”
“ฉันไม่รับปากว่าจะให้โอกาสนั้นกับเธอได้ ขึ้นอยู่กับว่าเธอทำให้ฉันพอใจมากแค่ไหน ว่าไง! เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ”
“ได้ค่ะ! อะไรก็ได้!” เด็กหัวช้าผู้ใสจนซื่อบื้อมองไม่ออกเลยว่าคนตรงหน้าต้องการอะไร
พลอยชมพูคิดว่าวาวสุต้องการให้เธอไปสอบทุกคลาสใหม่อย่างนั้นหรือ...ตลกสิ้นดี
“ตามฉันมาสิ”
“ค่ะ”
ก้อนในอกเริ่มเต้นระทึกรุนแรงหนักขึ้นเมื่อมองแผ่นหลังของชายร่างสูงโปร่งเดินนำขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงัดในยามราตรี
สมองน้อยๆ รู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตต่อจากนี้
“ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ...” วาวสุมองหญิงใจง่าย เธอเดินตามเขาต้อยๆ เข้าห้องนอนเพื่อเอาตัวเข้าแลกกับโอกาสลมๆ แล้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะได้รับหรือเปล่าด้วยซ้ำ
“ค่ะ”
“ไปอาบน้ำสิ! สภาพนี้ฉันเอาไม่ลง”
“ค่ะ” คนตอบรับตัวสั่นเทาขาแข้งอ่อนแรงจนแทบล้มลงไปกอง แต่เธอต้องยอมเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำทุกอย่างให้เขาพอใจ
ด้วยวิธีนี้สินะ!
ชุดซ้อมสไตล์ชาวไร่อ้อยถูกถอดออก พลอยมองผู้หญิงใต้เสื้อคลุมผ่านเงาสะท้อนแล้วบอกกับตัวเองว่า...ไม่มีใครบังคับ พลอยตัดสินใจเลือกวิธีนี้เอง แล้วไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไงพลอยจะไม่เสียใจ...ที่ลงมือทำ
- Writer
