ท่านประธานหน้าหักรวบรัดกอดเอวไอดอลสาวตลอดบันไดทางเดินไปจนถึงห้องนอนในบ้าน
หึงหวงแสดงอาการต่อหน้าพี่ชายต่างมารดาเท่านั้นยังไม่พอ คนงานในบ้านมองตามกันหน้าสลอนก็ยังไม่สน
“คุยอะไรกันมัน”
“เปล่าค่ะ”
“แล้วมันจะทำอะไร หอมแก้มงั้นเหรอ...และเธอก็ไม่หลบ” วาวสุไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้าอะไรที่ต้องกระวนกระวายรีบคุยงานให้จบแล้วเหยียบคันเร่งรถขับจากประจวบฯ กลับมากรุงเทพฯ ภายในสามชั่วโมงซ้ำยังมาเจอช็อตเด่นกีฬามันต่อหน้าต่อตา ไม่อยากจะจินตนาการต่อว่าหากมาช้ากว่านี้มันจะเกิดอะไรขึ้น
แต่ที่รู้ๆ ก็คือมีเด็กในค่ายคนหนึ่งที่โคตรดื้อ
สั่งพักงาน พักกิจกรรมและกักบริเวณแต่ก็ยังฝ่าฝืนไม่ทำตามคำสั่งของเขา
“ถูกกักบริเวณ ไม่เข้าใจรึไง”
“พลอยแค่ไปเยี่ยมแม่”
“กักบริเวณคือออกไปไหนไม่ได้ ใครจะป่วยจะตายก็ห้าม...”
“คุณวสุ...!” ดวงตากลมโตสั่นไหวมองวาวสุอย่างตำหนิติเตียน เหมือนเด็กไม่มีทางต่อสู้ที่ถูกผู้ใหญ่ใจร้ายรังแก
