İyi okumalar bebişler🐣🐣
Kübra'dan devam.
İnsanın çok canını yandığında ne kalbini ne de aklını duyamaz olurmuş... İnsanın canı çok yandığında önce uzun uzun ağlar sonra uzun uzun susarmış... İnsanın canım çok yandığında kendine yabancılaşırmış.. Yaşadığı acı fazla geldiğinde ya yaşananları ya da kendini unutması gerekir insanın..
Bunları şimdi yaşayarak öğrenmiştim...
Canım çok yanıyordu. Benim gözyaşım bugün yanlız kalmıştı... Ben bugün ne bulunduğumuz an da hissediyordum kendimi ne de kendimde...
" Küçüğüm... Kübra, saatlerdir susuyorsun, nolur bir şey söyle."
Beni incitmekten korkarak sarılan Yiğit'in sesi kulaklarıma dolduğunda o bile yabancı gelmişti bana... Beni incitmekten korkmak için geç kaldığının farkındaydı aslında... Çünkü bir daha düzelemeyecek kadar incinmiştim...
