Werewolf กักขังหัวใจนายหมาป่า

กักขังครั้งที่ 13

12/02/20xx

09.00 น.

ติ๊ดๆๆๆ

"อื้อ..."

ฟึ้บ...

"เก้าโมง..."

ฉันยกมือขยี้ตาตัวเองเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งช้าๆ ฉันมองไปรอบๆห้องอย่างเบื่อๆก่อนจะทิ้งตัวลงนอนที่เตียงอีกครั้งพร้อมกับกลิ้นไปมาอย่างเพลียๆเมื่อคืนกว่าจะเคลียร์งานเสร็จก็เกือบตีสองแล้วยังต้องมาตื่นเช้าเพราะมีเรียนอีก...เพลียไม่ไหวแล้ว

"หิว"

เสียงของฉันบ่นขึ้นเบาๆก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นยืนและเดินไปออกจากห้องนอนไปที่ตู้เย็นเพื่อหาอะไรกินแต่ต้องพบกับความว่างเปล่า เออเนาะมันก็นานแล้วที่ฉันไม่ได้ซื้อของสดมาใส่ไว้ในตู้เย็นน่ะนะ ฉันถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินไปที่ห้องและอาบน้ำไปกินที่คณะก่อนเข้าเรียนก็ได้ สงสัยวันนี้ต้องซื้ออะไรมาไว้ในตู้ซะแล้วล่ะ

10.32 น.

"สี่สิบบาทค่ะ"

"นี่ค่ะ"

"ขอบคุณนะคะ ^^"

ฉันยิ้มตอบกลับแม้ค้าขณะที่เอื้อมมือตัวเองไปหยิบถ้วยก๋วยเตี๋ยวมาด้วยและเมื่อฉันปรุงมันเสร็จฉันก็เดินไปที่โต๊ะอาหารภายในโรงอาหารใต้คณะทันทีตอนนี้มันไม่ค่อยมีคนเพราะยังเช้าอยู่ นี่เรียกว่าเช้าของฉันแล้วล่ะนะและมันก็ดีที่คนยังไม่เยอะฉันวางถ้วยก๋วยเตี๋ยวที่กำลังร้อนลงกับโต๊ะและเริ่มกินทันทีเพราะมีเรียนตอนสิบเอ็ดโมง คลาสนี้ฉันเรียนคนเดียวน่ะ

กึ่ก...

"!!"

"ไง... ^^"

คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อมีใครบางคนวางจานข้าวลงตรงหน้าฉันพร้อมกับนั่งลงที่ตรงข้ามโดยไม่ขออนุญาติกันเลยสักคำมือที่กำลังคีบเส้นเข้าปากอยู่ค่อยๆลดลงมาเรื่อยๆขณะที่ฉันเงยหน้าสบสายตากับคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม

"กินต่อสิจะถึงเวลาเรียนแล้วไม่ใช่หรอ?"

ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันทันทีที่วูฟเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ฉันกระแทกตะเกียบลงที่ถ้วยตรงหน้าด้วยแววตาหงุดหงิดและต็มไปด้วยความไม่พอใจก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่กำลังนั่งอยู่ทันที

"ทำไมครับกลัวหัวใจตัวเองเต้นแรงเพราะนั่งกินข้าวกับผมรึไง?" ฉันมองวูฟที่พูดออกมาแบบนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา เจ้าตัวยิ้มออกมาช้าๆ "ถ้าไม่กลัวก็นั่งลงสิครับ ยิ่งถ้าพี่เดินหนีไปผมยิ่งได้ใจนะ ^^"

ฟึ้บ!

"ฉันไม่ได้กลัว!"

"งั้นก็กินสิ กินเยอะๆนะครับ ^^"

ฉันถอนหายใจออกมาเสียงดังพร้อมกับมองไปทางอื่นเพื่อพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้หลังจากที่กระแทกตัวนั่งลงที่เดิมเพราะกลัวว่าวูฟมันจะรู้สึกอย่างที่พูด...ฉันไม่ได้กลัวนะใครจะไปกลัวว่าจะกลับมารู้สึกแบบนั้นกัน!

"...แค่กๆ!"

มือที่ฉันเพิ่งจับตะเกีบคีบเส้นเข้าปากชงักทันทีที่ฉันกินมันเร็วไปมันจึงทำให้ฉันไอออกมา ฉันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองพร้อมกับไอออกมาโดยไม่มีท่าทีจะหยุดจนรู้สึกว่าน้ำตาตัวเองกำลังคลอเบ้า

"ทำไมกินเร็วแบบนั้นว่ะมิว"

เสียงทุ้มต่ำที่ดูติดจะหงุดหงิดเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นฉันเป็นแบบนั้น วูฟลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตัวเองนั่งออกและวิ่งออกไปและเพียงไม่นานเจ้าตัวก็กลับมาพร้อมกับขวดน้ำในมือวูฟเปิดมันพร้อมกับส่งมาให้ฉันอย่างรวดเร็ว ฉันมองมันก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมองหน้าเขาอย่างปฎิเสธ

"อยากให้ป้อนรึไง!?"

"บะ บ้ารึไง!"

พรึ่บ!

ฉันเอื้อมมือไปจับขวดน้ำในมือวูฟขึ้นดื่มทันทีก่อนจะลดมันลงช้าๆเมื่อมันดีขึ้นก่อนตาฉันจะเบิกกว้างอย่างตกใจเพราะตอนนี้วูฟที่กำลังย่อตัวนั่งลงตรงหน้าฉันอยู่ คือเมื่อกี้น้ำตามันคลออยู่ไงฉันเลยไม่เห็นว่าเขาอยู่ในท่าไหน ฉันมองไปรอบๆทันทีก่อนจะพบว่ามีคนมองมาที่พวกเราอยู่ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันแน่นพร้อมกับมือฉันที่เอื้อมมือตัวเองไปจับเสื้อให้วูฟลุกขึ้น

"ลุก ลุกขึ้นวูฟ!"

"อะไร?"

ถึงเขาจะถามฉันมาอย่างงงๆแต่เจ้าตัวก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนต็มความสูงและเดินไปนั่งที่เดิมด้วยใบหน้าที่ยังคงสงสัยอยู่ ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆและวางขวดน้ำในมือลงกับโต๊ะ

"รู้นะว่าอยากไปพ้นหน้าผมเร็วๆแต่ไม่จำเป็นต้องกินเร็วขนาดนั้นก็ได้มั่ง"

"ก็รู้แล้วนิว่าฉันไม่อยากเจอหน้านาย แล้วทำไมยังมาให้เห็นอีก?"

ฉันถามวูฟออกไปทันทีที่เจ้าตัวประชดออกมาแบบนั้น วูฟยักไหล่เบาๆก่อนจะจับช้อนและตักข้าวเข้าปากไม่ยอมตอบอะไรฉันกลับฉันมองวูฟอย่างไม่พอใจก่อนจะเริ่มกินอีกครั้งจะลุกหนีเดียวมันก็พูดอะไรแปลกๆออกมาอีกสู้นั่งกินให้มันจบๆไปดีกว่า

"วันนี้..."

"ฉันไปก่อนนะพอดีมีเรียน!"

ฟึ้บ!

ฉันลุกขึ้นพร้อมกับถ้วยในมือทันทีที่วูฟจะพูดอะไรขึ้นมาอีกหลังจากที่ฉันนั่งกินจนหมด วูฟเหลือบมองขึ้นมาที่ฉันด้วยแววตานิ่งเรียบแต่มันกลับทำให้ฉันไม่สามารถสบสายตากับเขาได้อย่างเคย สายตานั้นมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆฉันเดินออกมาจากโต๊ะที่วูฟนั่งอยู่ทันทีและหลังจากเอาถ้วยไปเก็บฉันก็เหลือบมองเขาอีกครั้ง ฉันมองวูฟที่พิงตัวเองไปกับเก้าอี้และมองออกไปนอกโรงอาหารด้วยท่าทีเหม่อๆเพียงแค่แวบเดียวก่อนจะส่ายหน้าไปมาเบาๆและเดินออกมาจากโรงอาหารทันที

"..."

ฉันไม่รู้และไม่แน่ใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ไอ้ท่าทีแบบหมาเหงาของเขานั้นมันทำให้ฉันอดรู้สึกแปลกๆไปด้วยไม่ได้...ซึมแบบนั้นไปโดนยาตัวไหนมาล่ะหรือเขากำลังเรียกร้องความน่าสงสารจากฉันอยู่ แล้วเขาจะทำเพื่ออะไรกันไอ้ท่าทีแบบนั้นมันทำให้ฉันเริ่มคิดอะไรไม่ออกจริงๆ

13.36 น.

"ฉันกะว่าจะไปซื้อของเข้าห้องน่ะ แกว่างไหม?"

(อยากจะไปอยู่นะ แต่ฉันมีนัดน่ะสิ)

"นัด...กับผู้ชาย?"

(ก็ไม่อยากจะโกหกหรอกนะคือมันก็ใช่อ่ะ)

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมาด้วยท่าทีเอือมๆเพื่อนตัวเอง

(ไว้ไปวันอื่นไหมล่ะฉันจะได้ไปเป็นเพื่อน?)

"เฮ้ย ไม่เป็นไรเดียวฉันไปคนเดียวได้เดทไปเถอะ ^^"

(เอางั้นหรอ?)

"เออ คิดมากทำไมเนี้ย?"

(กลัวแกเหงาน่ะ 555+)

"ฉันไม่ได้ขี้เหงาขนาดนั้นไหม?"

ฉันยิ้มออกมาบางก่อนจะลายัยนินิวมันอีกนิดและกดวางสายไปด้วยขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่รถตัวเอง นานๆทียัยนินิวจะเดทกับใครน่ะฉันก็ไม่อยากจะขัดเพื่อน ส่วนเหมียวรายนั้นติดเรียนฉันเลยกะว่าจะไปคนเดียว

"มิวสิค.."

"...พี่ชินน์ สวัสดีค่ะ"

ฉันยกมือไหว้พี่ชินน์อย่างเคยชินแม้จะตกใจนิดๆเมื่อเจอเขา พี่ชินน์ที่น่าจะจอดรถอยู่แถวนี้เดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับมองฉันและยิ้มออกมาบางๆ ฉันส่งยิ้มคืนเขาด้วยท่าทีเกร็งจนพี่ชินน์ต้องยกมือขึ้นมาลูบผมฉันอย่างเอ็นดู

"ทำตัวตามปกติเถอะ เกร็งทำไมเนี้ย? ^^"

"ก็...ค่ะ"

"เพิ่งเรียนเสร็จหรอ?"

"ค่ะ แล้วพี่ชินน์พี่เรียนหรอคะ...แต่พี่เรียนครบแล้วนิ?"

"พี่มากองทะเบียนน่ะ"

"อ้าว...มีปัญหาอะไรรึป่าว?"

ฉันถามออกไปอย่างนึกห่วงแต่พี่ชินน์กลับส่งยิ้มคืนมาพร้อมกับส่ายหัวไปมานิดๆ

"ไม่มีปัญหาอะไรหรอกพี่มาเช็คข้อมูลนิดหน่อยน่ะ ^^"

"อ่อ..."

"แล้วนี่จะไปไหนกลับหรอ?"

"อ่อ กะว่าจะไปซื้อของเข้าห้องน่ะค่ะ ^^"

"...ให้พี่ไปด้วยไหม?"

"มะไม่เป็นไรค่ะ เดียวมิวไปได้ ^^"

พี่ชินน์เลิกคิ้วขึ้นนิดๆก่อนที่เขาจะพยักหน้าช้าๆ ฉันมองพี่ชินน์อย่างเกรงใจและเริ่มทำตัวไม่ถูกเราเงียบกันไปเกือบนาทีก่อนที่พี่ชินน์จะยิ้มออกมาอีกครั้ง

"งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน"

"ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ"

"ครับ ^^"

ฉันโค้งให้พี่ชินน์นิดๆพร้อมกับร่างสูงของเขาที่หันหลังเดินออกไป ริมฝีปากฉันที่กำลังยิ้มอยู่ค่อยๆหยุดยิ้มลงเมื่อพี่ชินน์เดินออกไป...ให้ตาย ทำไมทุกอย่างมันดูขัดๆไปหมดนะ ฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้เลยแต่มันก็เป็นฉันเองด้วยแหละที่ทำให้พี่ชินน์เป็นแบบนั้น ฉันมองไปที่ข้างหลังเขาที่เดินออกไปห่างแล้วด้วยสายตาที่รู้สึกผิดเต็มๆ เมื่อวานนี้เขามาส่งฉันที่คอนโดพี่ชินน์ไม่ได้พูดอะไรให้ฉันรู้สึกไม่ดีเขามีแต่รอยยิ้มที่ส่งมาให้ฉันแต่นั้นมันกลับทำให้ฉันรู้สึกผิดเข้าไปอีกเพราะรอยยิ้มนั้นมันเศร้ามาก ถ้าพี่ชินน์มีท่าทีหงุดหงิดสักหน่อยฉันคงรู้สึกโล่งกว่านั้นอ่ะ อย่างน้อยมันก็ดีกว่าที่เขาจะฝืนยิ้มทั้งที่ไม่อยากทำมัน

---ห้างสรรพสินค้า---

"จะหมดอายุแล้วไม่ใช่ไง ทำไมยังเอามาวางขายอยู่"

ฉันหรี่ตามองอาหารสดในมือก่อนจะส่ายหน้าไปมาและวางลงที่เดิมทันทีที่เห็นว่าอีกไม่นานมันจะหมดอายุ หมดอายุวันพรุ่งนี้อ่ะแต่ยังวางขายอยู่เลยฉันยิ่งเป็นคนที่นานๆจะทำอีกคือต้องการอะไรที่สดและเก็บได้นานน่ะแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะนานแบบเป็นเดือนนะ ฉันเข็นรถเข็นที่ตอนนี้เริ่มมีของเยอะแล้วไปดูของสดไปเรื่อยๆและเมื่อได้ครบแล้วฉันจึงไปที่ทางอื่นต่อฉันอยากได้แยมน่ะ

"แยม...ทำไมอยู่สูงจัง?"

คิ้วของฉันขมวดเข้ากันอย่างหงุดหงิดพร้อมกับใบหน้าฉันที่เงยขึ้นสูงมองแยมที่ตัวเองต้องการอย่างคิดหนัก ฉันมองไปหาบรรไดทันทีก่อนจะต้องปวดหัวหนักเข้าไปอีกเมื่อมันไม่มี!

"เฮ้อ.."

เสียงถอนหายใจของฉันดังขึ้นเบาๆก่อนที่ฉันจะตัดสินใจเขย่งเท้าพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นสุดแขนเพื่อไปหยิบเอาขวดแยมวางอยู่โคตรจะสูงนั้น ฉันคิดว่าฉันน่าจะถึงนะ ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันแน่นขณะที่มือฉันเริ่มจะแตะๆมันถึง

พรึ่บ...!

"โอ๊ะ!"

"..."

ฉันเงยหน้ามองขวดแยมที่ตัวเองต้องการที่มันถูกใครบางคนที่เข้ามายืนขนาบหลังฉันและเอื้อมมือเขาไปหยิบมาให้กลิ่นบุหรี่ที่มันคุ้นจมูกฉันลอยมาเล่นเอาหัวใจฉันเริ่มเต้นแรง ฉันเหลือบสายตาตัวเองมองไปข้างหลังก่อนสายตาตัวเองจะปะทะกับสายตาแข็งกร้าวเจ้าของร่างสูงนั้นตาของฉันเบิกกว้างพร้อมกับขาของฉันที่ก้าวถอยหลังไปติดที่วางของทันทีที่รู้ว่าเขาเป็นใคร

"มันสูงขนาดนี้ทำไมไม่เรียกพนักงาน ไม่รู้รึไงว่ากระโปรงตัวเองมันสั้น!?"

"ละ...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายกันล่ะ!?"

"ชอบรึไงให้ผู้ชายมอง!?"

ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับมองตามสายตาวูฟที่เหลือบมองไปที่กลุ่มผู้ชายที่ยืนอยู่อีกทาง ฉันเอื้อมมือตัวเองลงมาดึงกระโปรงที่มันเลิกขึ้นลงทันทีหลังจากเห็นสายตาพวกนั้นที่กำลังมองมา...งั้นก็แสดงว่าที่เขามาช่วยฉันเมื่อกี้เพราะอยากจะช่วยบังฉันไว้งั้นหรอ?

"จะมองแฟนผมอีกนานไหมครับ?"

"วูฟ!"

ฉันเอื้อมมือตัวเองจับแขนวูฟไว้ทันทีที่เขาเอ่ยถามผู้ชายพวกนั้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวและพร้อมกับบวกอย่างเห็นได้ชัด พวกนั้นมองมาที่พวกเราอีกแวบนึงก่อนจะรีบเดินหนีออกไปทันที วูฟถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนจะหันมาหาฉันและเหลือบสายตาตัวเองลงมองมือของฉันที่จับแขนเขาไว้อยู่ฉันปล่อยออกมาทันทีพร้อมกับขยับออกมาจากเขา...ให้ตายฉันทำอะไรลงไป?

"...ไม่มีคำขอบคุณสักคำ"

"ทำทุกอย่างเนี้ยต้องมีของตอบแทนใช่ไหม?"

"อืม"

"หึ...ขอบคุณ!"

"ไม่เป็นไรครับ ^^"

ฉันมองวูฟด้วยสายตาไม่พอใจขณะที่เขาก็เอาแยมไปวางไว้ที่รถเข็นฉันให้ ฉันมองวูฟที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนนิ่งๆก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่รถเข็นเพื่อเดินออกมาจากเขา

ฟึ้บ!

"จะทำอะไรวูฟ? จะเอารถเข็นฉันไปไหน??"

"ไปซื้อของไง มาซื้อของไม่ใช่หรอ?"

"นาย...ตามฉันมารึไง??"

"..."

"วูฟ อย่ามาทำแบบนี้นะ"

"มิวก็ซื้อของสิผมจะเข็นให้"

"ไม่!"

วูฟหันมามองฉันนิ่งไม่ต่างจากฉันที่กำลังมองไปที่เขาอย่างไม่ยอมขณะที่มือของวูฟก็กำลังจับรถเข็นฉันไว้แน่นโดยไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อวูฟไม่ยอมขยับตัวหลีกทางให้ฉัน

"บอกว่าไม่ไงวูฟ!"

"ก็ผมจะเข็นให้อ่ะ และผมก็จะไม่ปล่อยด้วย"

"..."

"ถ้ามิวจะไม่เอาของที่ตัวเองเลือกมามันก็ยังไงๆอยู่นะเพราะถ้ามิวเดินหนีผมอีกผมก็จะเดินตามแต่ผมจะทิ้งรถเข็นไว้อย่างนี้แหละ พนักงานคงจะเสียใจแย่นะถ้าเจอลูกค้าใจร้ายแบบนี้ ^^"

"...ทำไมเป็นคนแบบนี้!"

"ก็แค่จะเข็นรถเข็นให้อ่ะ ไม่ดีรึไง?"

มือของฉันกำเข้าหากันแน่นพร้อมกับสายตาของฉันที่กำลังจ้องมองวูฟอย่างไม่พอใจสุดขีด วูฟมองมาที่ฉันด้วยแววตากวนๆพร้อมกับพิงตัวเองไปกับรถเข็นของฉันอย่างสบายอารมณ์

"ตายเถอะ!" ฉันสบถเสียงดังพร้อมกับเดินออกมาทันทีก่อนจะต้องชงักพร้อมกับหันไปข้างหลังตัวเองเมื่อรู้สึกว่าวูฟเดินตามมา "แล้วทำไมไม่เอารถเข็นมาด้วย!!?"

"เอ้า ไม่ได้จะเดินหนีหรอว่ะ?"

"ฉันจะไปซื้อของ!"

"อ่อ ก็ไม่บอกผมอ่ะ ^^"

ฉันถลึกตามองวูฟอย่างไม่พอใจ นี่เขาคิดว่าฉันจะเดินหนีรึไงไอ้บ้าเอ้ย!! วูฟเดินกลับไปลากรถเข็นและเดินยิ้มมาที่ฉันทันทีฉันมองเขาอีกแวบเดียวก่อนจะหันหลังเดินไปซื้อของต่อทันที นี่มันกะจะตามกวนประสาทฉันทั้งวันเลยถูกไหม??

"จะว่าไปผมยังไม่กินข้าวเย็นเลยอ่ะผมไปกินห้องมิวดะ..."

"หิวเองก็หากินเองซะสิมายุ่งยากกับฉันทำไม??"

"โอ๊ะ ใจร้ายจัง?"

"เงียบปากซักทีวูฟ รำคาญ!"

"ใจร้ายอ่ะ"

ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดเสียงดังเพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ปกติก่อนจะพยายามกลับไปจดจ่ออยู่กับของที่ต้องซื้ออีกครั้งแม้ฉันจะโดนวูฟกวนอยู่เรื่อยๆ

"รอนี่นะ"

"ทำไม?"

ฉันหันไปมองวูฟอีกครั้งเมื่อเขาถามกลับมาทันทีที่ฉันบอกไปแบบนั้น ฉันชี้ไปที่ช่องที่มันขายพวกของใช้ของผู้หญิงช่วงที่เป็นประจำเดือนด้วยสีหน้านิ่งเรียบวูฟจึงค่อยๆพยักหน้าลงช้าๆพร้อมกับมองมาที่ฉันอย่างกวนๆ

"ถึงว่าอารมณ์เสียจัง ^^"

"ไอ้!"

"เดียวผมไปเลือกช่วย ^^"

"นี่วูฟ!"

ครื้น...

วูฟเข็นรถเข็นผ่านหน้าฉันเข้าช่องนั้นทันทีโดยไม่ได้หันมามองฉันเลยว่าฉันจะมีสีหน้าแบบไหน ผู้หญิงที่ยืนเลือกผ้าอนามัยอยู่ถึงกับชงักไปทันทีเมื่อเห็นวูฟเดินเข้าไปเลือกด้วย ฉันยกมือขึ้นกุมขมับอย่างทำตัวไม่ถูกก่อนจะถอนหายใจออกมาและเดินไปหาเขา

"อันนี้เขาบอกว่าใส่แล้วเย็นด้วยนิน่าลองนะอากาศร้อนๆแบบนี้"

"พูดเบาๆสิไอ้บ้า!"

"ซึมซับดีด้วยนะมิว ผมว่ามิวเหมาะกับอันนี้สุดล่ะ ^^"

"วูฟ!"

"รึจะอันนี้ แต่มันยาวไปไหมว่ะยาวโคตรมันทำมาให้ใครใส่ว่ะเนี้ย?"

ฉันมองวูฟที่หยิบอีกอันขึ้นมาดูด้วยสายตาทึ้งๆอย่างปวดหัว เขาพลิกมันไปมาก่อนจะหยิบอันที่อยู่แถวนั้นมาดูไปเรื่อยๆพร้อมกับบอกสรรพคุณให้ฉันฟังอย่างตั้งใจซึ่งมันตั้งใจไปโว้ยไอ้บ้านี่!

"แต่ผมว่าอันนี้ดะ..."

ฟึ้บ!

ฉันเอื้อมมือไปหยิบยี่ห้อที่ใช้ประจำมาใส่รถเข็นและเข็นมันออกมาจากวูฟที่ยืนอยู่ทันทีที่เริ่มทนมันไม่ไหว ผู้หญิงแถวนั้นยิ้มให้ฉันอย่างเขินๆเล่นเอาฉันยิ่งทำตัวไม่ถูก เขาไม่อายบ้างรึไงนะ!?

"เดินหนีทำไมเนี้ย?"

"นายไม่อายคนอื่นบ้างรึไง?"

"ไม่อ่ะ แปลกอะไรแค่เลือกของให้มิว?"

"ตายเถอะวูฟ"

"เขินรึไง...มิวก็เคยใช้ผมไปซื้อให้นิ"

"หยุดพูด!"

"หึ..."

วูฟหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือมาจับราวรถเข็นเพื่อที่จะเข็นให้แต่มือเขากับเอื้อมมมาทับมือฉันที่ยังจับราวมันไว้อยู่ด้วยท่าทีเนียนๆซึ่งฉันก็ดึงมือตัวเองออกทันทีพร้อมกับมองวูฟอย่างไม่พอใจ เขาหันหน้ามามองฉันพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยท่าทีงงๆ

"เข็นไปช่องจ่ายได้แล้วจะจ่ายเงิน!"

"ครับ..."

ตัวของฉันชงักไปนิดหลังจากที่วูฟตอบรับกลับมาพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ฉันด้วยรอยยิ้มในแบบที่เขาชอบทำเวลาอยู่กับฉันสองคน วูฟเดินออกไปแล้วแต่เขากลับทิ้งให้ฉันตกอยู่ในความคิดของตัวเอง...ทำไมเขากลับมาทำมันอีกครั้งทำไม??

"เดียวฉันเข็นเองฉันจะกลับแล้ว"

"ผมหิว ไปกินข้าวกับผมก่อน"

"ไม่ ทำไมฉันจะต้องไปกับนายห๊ะ!?"

"ก็แล้วแต่นะ แต่ของที่พี่ซื้อมันอยู่กับผมอ่ะ ^^"

ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับมองวูฟที่กำลังมองมาที่ฉันอย่างไม่เชื่อสายตา หลังจากที่ฉันจ่ายเงินแล้ว...แล้วทำไมเขายังไม่หยุดหาเรื่องวอกแวกับฉันอีกว่ะ!? วูฟเข็นรถไปข้างหน้าทันทีทิ้งให้ฉันที่กำลังยืนมองเขาอยู่ต้องเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้เพราะของฉันนั้นกำลังอยู่กับเขา

"มากี่ท่านคะ?"

"สองครับ"

"ทางนี้เลยค่ะ เดียวรถเข็นเราดูแลให้ ^^"

"ขอบคุณครับ ^^" วูฟรับคำพนักงานหญิงยิ้มๆก่อนที่เขาจะหันมาหาฉันพร้อมกับเอียงหน้านิดๆ "มาดิ ผมหิวข้าว"

"จิ๊.."

ขาของฉันก้าวตามวูฟเข้าไปอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะทิ้งตัวเองลงนั่งตรงข้ามกับเขาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดมือของฉันยกขึ้นกอดอกอย่างเบื่อๆระหว่างที่วูฟรับเมนูมาดูรอพนักงานมารับ

"มิวกินอะไร?"

"ฉันไม่กิน"

"ต้องกิน"

"จะบังคับฉันทำไม ฉันไม่กิน!"

"เดียวมิวปวดท้องไง กินข้าวเถอะนะผมขอ"

มือของฉันกำเข้าหากันแน่นทันทีเมื่อหัวใจของฉันมันกระตุกหลังจากที่วูฟพูดขึ้นมาแบบนั้นพร้อมกับสายตาเขาที่กำลังมองมาที่ฉันอย่างห่วงใย...เป็นห่วงฉันงั้นหรอ ฉันเบี่ยงสายตาออกมาจากวูฟทันทีและพยายามที่จะไม่ใส่ใจมันก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเมนูมาดูด้วยสายตานิ่งเรียบ

"รับอะไรดีคะ?"

วูฟสั่งขึ้นทันทีก่อนที่เขาจะหันมามองฉันเพื่อให้ฉันสั่งต่อฉันจึงสั่งไปอย่างเสียไม่ได้ เขายิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะสั่งน้ำต่อฉันจึงเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูนั้นดูนี่ไปเรื่อยเพราะไม่อยากจะมองหน้าเขา

"ดูนี่ดิผมพับนกด้วยล่ะ"

"..."

ฉันเหลือบตาขึ้นมองคนที่พูดขึ้นเหมือนเด็กๆระหว่างที่เรารออาหารมาเสริฟ วูฟยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับจับนกกระดาษที่ตัวเองเอากระดาษของร้านมาเล่นโยกไปมาอย่างขำก่อนที่เขาจะเหลือบตาขึ้นมามองฉันซึ่งฉันที่เห็นแบบนั้นหลุบตาลงมองหน้าจอตัวเองต่อทันที

"นี่ ต่อไปผมจะพับหัวใจล่ะ...มิวไม่สนใจจะดูหน่อยหรอ?"

"ปกติตอนรอกินข้าวนายจะเล่นเกมแล้วเงียบอยู่กับมันไม่ใช่ไง ทำไมวันนี้ไม่เอามาเล่นล่ะฉันให้ยืมไหมจะได้เงียบสักที?"

"..."

วูฟเงียบไปทันทีที่ฉันพูดขึ้นแบบนั้นพร้อมกับสายตาฉันที่มองเขาอย่างนึกรำคาญ มันก็จริงไม่ใช่รึไงที่เขาจะชอบเล่นมันตลอดขนาดที่ฉันบังคับให้กินข้าวยังไม่ยอมวาง

"..."

"ผมแค่อยากคุยกับมิวให้มากขึ้นเท่านั้นเอง"

"ไม่ต้องพยายามหรอกวูฟ อย่าพยายามเลย"

"อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ ^^"

เราสองคนเงียกันไปทันทีที่พนักงานถืออาหารมาเสริฟ ฉันเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักอาหารกินทันทีเพื่อให้มันรีบๆจบ ฉันอยากจะกลับแล้วฉันไม่อยากอยู่กับวูฟและไม่อยากเห็นแววตาแบบนั้นของเขาอีก

"จะตามฉันไปถึงรถเลยใช่ไหม??"

"ใช่"

"เฮ้อ..."

ฉันถอนหายใจขณะที่สายตาตัวเองก็กำลังมองวูฟที่เข็นรถอยู่ข้างหน้าหลังจากที่เราทานอาหารเสร็จแล้ว และระหว่างที่ทานมันโคตรจอึดอัดจนแทบจะกินไม่ลง วูฟเดินไปที่รถฉันเมื่อเห็นว่าฉันจอดไว้ไหนก่อนที่เขาจะหันมาหาฉัน

"ปลดล็อคสิผมจะเอาเข้าไปให้"

"ไม่ต้อง"

"เดียวผม..."

"ฉันบอกว่าไม่ไง!!"

"..."

วูฟนิ่งไปนิดเมื่อฉันตวาดใส่แบบนั้นพร้อมกับสายตาฉันที่สบสายตากับคนตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบ ฉันยกมือตัวเองขึ้นเสยผมช้าๆและเดินไปแย่งรถเข็นกลับมาเข็นเอง

"เลิกยุ่งกับฉันสักทีฉันเหนื่อยเต็มทนแล้วนะวูฟ"

"..."

พรึ่บ!

"อ๊ะ!"

"แล้วมันเรื่องอะไรที่ผมต้องเลิกยุ่งกับมิว!?"

"นี่นายความจำเสือมไปแล้วรึไงถึงจำไม่ได้ว่าเคยทำอะไรกับฉันบ้าง!!?"

"ผมจำได้มิว ผมจำได้ทุกอย่างแต่แล้วผมต้องทำไงล่ะผมกลับไปแก้ไขมันไม่ได้ผมเลยอยากไถ่โทษ...ผมรู้ว่าผมมันเลวแต่มิวจะไม่ให้โอกาสผมบ้างรึไง?"

"อย่ามาพูดจาเห็นแก่ตัว ฉันให้โอกาสนายเป็นพันครั้งแล้ววูฟ!"

ฉันว่าพร้อมกับพยายามบิดข้อมือตัวเองออกจากมือของวูฟขณะที่สายตาของฉันก็สบสายตาแข็งกร้าวตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้ วูฟเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นพร้อมกับเขาที่ดันให้ฉันเข้าไปหารถตัวเองจนตอนนี้ร่างกายของเราเริ่มเนิบชิดกันมากขึ้น

"ผมรู้ว่าผมเห็นแก่ตัว และถึงมันจะทำให้มิวหงุดหงิดแค่ไหนแต่ผมก็ไม่ปล่อยมิวหรอกผมจะไม่ปล่อยมิวแน่นอน!"

ปึ่ก!

"นายเป็นบ้ารึไง!?"

"ผมรักมิว!!"

มือฉันที่กำลังตีลงที่หน้าอกวูฟชงักอยู่กับทีทันทีที่วูฟพูดออกมาแบบนั้น ใบหน้าฉันค่อยๆเงยขึ้นมองผมอย่างไม่เชื่อสายตาขณะที่วูฟก็กำลังก้มลงมองมาที่ฉันด้วยแววตาจริงจังอยู่

"อย่า...อย่ามาหลอกฉัน"

"ผมไม่ได้จะให้พี่เชื่อ ผมแค่ไม่อยากให้พี่ผลักไสผมอย่าดันผมออกจากชีวิตพี่เลย...ผมขอร้อง"

"นาย นายเคยบอกฉันว่านายไม่เคยอยากเข้ามาวูฟนายพูดมันเอง!"

"ผมขอโทษ...ผมขอโทษมิว"

ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างทำอะไรไม่ถูกพร้อมกับน้ำตาตัวเองที่มันกำลังไหลลงมาช้าๆเมื่อวูฟพูดขึ้นแบบนั้น เขาค่อยๆเอื้อมมือตัวเองขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาออกจากพวงแก้มฉันให้ด้วยสัมผัสที่อ่อนโยน...มันอ่อนโยนและอบอุ่นจนฉันรู้สึกว่าหัวใจตัวเองมันกำลังเต้นแรงแค่ไหน วูฟค่อยๆอิงหน้าผากตัวเองลงมาที่หน้าผากฉันพร้อมกับใช้มืออีกข้างของตัวเองกอดฉันเข้าไปหาเขามากขึ้น

"เริ่มใหม่กันนะมิว ให้ผมได้ทำอะไรดีๆเพื่อมิวบ้าง"

"..."

"มิวสิค..."

พรึ่บ!

"มิว!?"

ฉันที่ผลักวูฟออกจากตัวหันไปหยิบของที่ฉันซื้อมาเข้าไปในรถทันทีก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นรถตัวเองทันทีที่ทำทุกอย่างเสร็จ วูฟก้มลงมองมาที่ฉันผ่านกระจกของอีกฝั่งอย่างไม่เข้าใจซึ่งมันก็ไม่ต่างจากฉัน...ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะให้โอกาสเขาไหมและถึงเขาจะขอเริ่มใหม่แต่สิ่งที่มันผ่านมามันกับค่อยเตือนให้ฉันรู้สึกถึงมันได้เสมอว่ามันเจ็บมากแค่ไหน ทุกๆอย่างที่เขาเคยทำนั้นมันยากที่จะลืมจริงๆมันยากจริงๆ