Werewolf กักขังหัวใจนายหมาป่า

กักขังครั้งที่ 14

14/02/20xx

12.36 น.

"วันนี้ดูสดใสแปลกๆนะ"

"แน่สิ...วาเลนไทน์สำหรับพวกมีแฟนน่ะสดใสเสมอ"

ฉันหันมองเหมียวที่ตัดพ้อขึ้นยิ้มๆขณะที่เพื่อนอีกคนกลับยิ้มออกมาหน้าบานพร้อมกับก้มลงดมดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ในมือพร้อมทั้งยิ้มออกมาจนหน้าบาน ฉันที่แพ้มันได้แต่มองยิ้มๆอยู่ห่างๆต่างจากเหมียวที่กำลังมองนินิวด้วยสายตาอิจฉาอย่างเห็นได้ชัด

"ก็คนมีแฟนน่ะนะ ฉันก็บอกภูแล้วว่าอย่าทำอะไรตอนคนเยอๆฉันเขินนะเนี้ย!"

"สาบานว่าไม่ใด้บังคับให้เขาเอาดอกไม้มาให้?"

"ปากน่ะ ภูอยากเอามาให้เองต่างหากล่ะใช่ไหมเตง ^^"

"ครับ แค่นิวชอบภูก็ดีใจมากแล้วล่ะ ^^"

"ลุกมิว!"

"อะไรย่ะพูดแค่นี้อิจฉาฉันจนทนนั่งอยู่ไม่ได้!?"

"ไม่ใช่โว้ยจะไปซื้อน้ำ!!"

"ใจเย็นๆ เอาไรไหมจะได้ซื้อเผื่อ?"

ฉันลุกขึ้นห้ามทัพทันทีที่พวกมันจะทะเลาะกัน ยัยนิวหันไปถามแฟนใหม่ล่าสุดที่เพิ่งขอคบกันเมื่อกี้นี้ทันทีก่อนจะหันมาหาฉันพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเมื่อทั้งสองไม่กิน ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินไปควงแขนยัยเหมียวพร้อมกับยิ้มให้เธอ

"ไม่มีแฟนก็ไม่เป็นไรเนาะ วันนี้เราคบกันก็ได้ ^^"

"ถ้าเราคบกันฉันรุกนะ...อยากได้ดอกไม้ไหมล่ะ?"

"ไม่เอา เลี้ยงน้ำมิวดีกว่า ^^"

"ฝันเถอะ!"

"อ้าวว ไง๊งี้เนี้ยย"

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเดินตามเหมียวที่สบัดมือออกจากฉันทันทีที่ฉันบอกให้เธอเลี้ยง เราเดินกวนกันไปจนถึงร้านที่อยู่ใต้คณะก่อนจะสั่งและเดินมานั่งรอที่โต๊ะ ระหว่างนั้นฉันก็มองไปที่ยัยนินิวที่นั่งอยู่อีกฝั่งไปด้วยซึ่งวันนี้นางดูมีความสุขสุดๆเลยล่ะในที่สุดก็เปิดตัวน่ะนะฉันเห็นมันซุ่มมานานแล้ว

"ไม่อยากมีเหมือนมันบ้างล่ะ?"

"ไม่อ่ะฉันเบื่อความสัมพันธ์แบบนี้"

"แกเนี้ย...เหมือนใครสักคนที่ฉันรู้จักเลยนะ"

"เออ ฉันรู้ว่าฉันเหมือนมัน"

ฉันคว้ำปากให้เหมียวทันทีที่เธอไม่ปฎิเสธอะไรกลับมาแถมยังยอมรับด้วยใบหน้านิ่งเรียบนั้นอีก และคนที่ฉันบอกว่าเหมือนมันคือวูฟน่ะ...เหมียวเป็นคนที่ไม่ชอบผูกมัดกับใครตั้งแต่ฉันคบกับมันมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงวันนี้มันยังไม่มีแฟนมาแนะนำกับเพื่อนสักคนมีแต่แบบควงเล่นๆอ่ะ

"แกเถอะถามแต่ฉันตอนนี้เป็นไงแล้วล่ะ"

ฉันนิ่งไปทันทีที่เหมียวถามขึ้นพร้อมกับสายตาเฉียบๆของเจ้าตัวที่เหลือบมองมาที่ฉัน ฉันทำทีเป็นยิ้มออกมาอย่างไม่อะไร

"ก็เหมือนเดิมแหละ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอก"

"เออ ชีวิตแกนี่น่าเบื่อนะ...นั้นไงว่าแล้วก็มาไอ้คนน่าเบื่อ"

"..."

ฉันมองตามสายตาของเหมียวที่มองไปนอกร้านทันทีที่เธอพูดออกมาแบบนั้นก่อนจะเจอวูฟที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟท์พร้อมกับพวกเพื่อนๆเขา วูฟที่วันนี้อยู่ในชุดนักศึกษาที่ดูเรียบร้อยผิดปกติมองไปรอบๆอย่างงงๆเมื่อเจอกับบรรยากาศที่มีแต่สีชมพู่ของคณะก่อนที่เขาจะหันไปคุยอะไรกับเพื่อนนิดๆก่อนจะมองไปรอบๆอีกครั้ง

"..."

ฉันสะดุ้งพร้อมกับหลบสายตาแข็งกร้าวนั้นที่เหลือบมองมาสบสายตากับฉันทันทีที่เขาหันมาพร้อมกับมือของฉันที่กุมเข้ากันอย่างรวดเร็ว ให้ตาย...ฉันไม่น่าจะมองไปที่เขานานจนเขารู้ตัวเลย

"มันมาทางนี้ด้วยล่ะ"

กึ่ก...!

"ไง... ^^"

ฉันเงยหน้ามองไปตรงหน้าพร้อมกับตาที่เบิกกว้างทันทีที่เห็นว่าวูฟตรงเข้ามาทางฉันก่อนที่เขาจะแนบมือตัวเองไปกับกระจกตรงหน้าฉันและโบกมือทักทายฉันและส่งยิ้มกว้างมาให้

"มันคงคิดว่ามันน่ารักมาก"

เสียงของเหมียวดังขึ้นเรียกสติฉันอีกครั้งฉันจึงหันหน้าหนีออกมาอย่างทำตัวไม่ถูก ฉันขยับหันหน้ากลับเข้ามาภายในร้านพร้อมถอนหายใจออกมาเสียงดังจนเหมียวต้องหันกลับมามองฉันนิ่ง

"ไปเถอะได้แล้ว"

"อ่ออืม..."

ฉันเดินตามเหมียวไปจ่ายเงินค่าน้ำทันทีที่เธอพูดขึ้นแบบนั้น เราสองคนเดินออกมาจากร้านน้ำก่อนที่ฉันจะชงักขาที่กำลังก้าวเดินอีกครั้งเมื่อวูฟที่เดินมายืนตรงหน้าฉันพร้อมกับมองมาที่ฉันนิ่ง เหมียวมองวูฟนิ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดังและเดินออกไปก่อนทิ้งให้ฉันอยู่กับเขาสองคน

"ไง.."

"ไม่จำเป็นอะไรก็ไม่ต้องมาทักทายหรอกนะ"

"ไม่อ่ะ อยากอยู่ในสายตา"

"..."

ฉันเงยหน้าสบสายตากับวูฟด้วยสายตานิ่งเรียบต่างจากเขาที่มองมาที่ฉันพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ฉันส่ายหน้าไปมาเบาๆก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อไปให้พ้นๆหน้าเขา

"วันนี้วันวาเลนไทน์ล่ะ"

"แล้ว?"

"ก็แค่อยากบอกน่ะ ^^"

"สาระ?"

ฉันตอบกลับวูฟด้วยน้ำเสียงที่เริ่มหงุดหงิดก่อนจะค่อยๆหลุบตาลงต่ำมองมือตัวเองที่ถูกวูฟดึงไว้อยู่เป็นเชิงบอกให้เขาปล่อย วูฟยิ้มออกมานิดๆแต่กลับกุมมือฉันแน่นมากขึ้น

"ปีก่อนผมไม่รู้ว่ามิวแพ้กุหลาบ แต่ปีนี้ผมรู้แล้วล่ะแล้วก็คิดไว้แล้วด้วยว่าจะซื้ออะไรให้"

"ฉันไม่เอา แล้วก็ไม่อยากได้อะไรจากนายด้วย"

"แต่ผมจะให้"

"ให้ฉันก็จะทิ้ง"

"..."

ฉันเอียงคอนิดๆพร้อมกับสบสายตากับวูฟที่กำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาแปลกๆนั้นด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนที่ฉันจะใช้อีกมือของตัวเองแกะมือของเขาออกซึ่งวูฟก็ไม่ได้ยื้อไว้อะไร

"มิวไม่ทิ้งหรอก..."

เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อทกับสายตาจริงจังของเจ้าตัวที่มองมาที่ฉันนิ่ง ฉันสบตากับวูฟอีกแวบเดียวก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นแรง อย่าสิ...อย่าไปเต้นแรงกับคนแบบนั้นสิ

"เพิ่งรู้ว่ามันกลับมาหามึงอีกแล้ว?"

นินิวถามขึ้นทันทีที่ฉันเดินมาที่โต๊ะพร้อมกับสายตาของเพื่อนทั้งสองที่กำลังมองไปที่วูฟที่เขากำลังยืนมองมาที่ฉันอยู่ ฉันยกแก้วน้ำขึ้นดูดช้าๆก่อนจะวางมันลงที่โต๊ะพร้อมกับลมหายใจร้อนๆของตัวเองที่ถูกพ่นออกมา

"เปล่ามันไม่ได้จะกลับมาหรอก"

"เออ ถ้ากลับมาจริงคงไม่มีผู้หญิงเอาดอกไม้ไปให้มันแบบนั้น"

เสียงเรียบๆของเหมียวทำให้หัวใจของฉันกระตุกและครั้งและถึงแม้ว่าฉันจะไม่อยากหันไปมองแค่ไหนแต่สุดท้ายฉันก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบตากลับไปมองที่ที่วูฟยืนอยู่ซึ่งตอนนี้มีผู้หญิงที่ดูน่าจะอยู่ปีหนึ่งพร้อมกับพวกเพื่อนๆของเธอที่ยืนเชียร์ให้เอาดอกไม้ช่อใหญ่ที่อยู่ในมือไปให้เขาอยู่...ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอช้าๆก่อนจะหลบสายตาจากสายตาแข็งกร้าวนั้นที่เหลือบมองมาที่ฉันทันที ก็เรื่องของเขาสิจะรับหรือไม่รับมันก็เป็นสิทธิ์ของเขาไม่ใช่รึไงมันไม่เกี่ยวกับฉันไม่ใช่หรอ?

#Wolf

"พี่วูฟคะ..."

เสียงใสๆของใครบางคนเรียกให้ผมดึงสติตัวเองกลับมาได้อีกครั้งขณะที่สายตาผมกำลังเหม่อมองไปที่มิวสิคอยู่ ผมหันกลับมามองคนที่เรียกผมที่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่ดูๆแล้วน่าจะอยู่ปีหนึ่งผมมองที่มือเธอซึ่งตอนนี้มีดอกไม้ในมืออยู่ด้วยความสงสัย เพื่อนๆของเธอผลักเจ้าตัวออกมายืนตรงหน้าผมทันทีที่ผมหันมาสนใจ

"มีอะไรรึป่าวครับ?"

"คือ พี่จำหนูได้ไหมที่เคยคุยไลน์กับพี่อ่ะ"

ผมขมวดคิ้วเข้าหากันแทบจะทันทีที่เธอเอ่ยขึ้นแบบนั้น...ผมไม่ได้คุยกับใครมานานแล้วนะแสดงว่าผมต้องเคยคุยกับเธอเมื่อนานมานี้แน่ๆเลย ผมค่อยๆยิ้มออกมาอย่างพูดไม่ออกเพราะไม่อยากทำให้เธอหน้าแตกที่ผมจำเธอไม่ได้

"อ่อ...น้องนี่เอง ^^"

"นั้นไงพี่วูฟจำแกได้!"

"คือ...ตอนแรกใบบัวกะว่าจะเอาดอกไม้ไปวางไว้ที่รถพี่น่ะค่ะแต่กลัวว่ามันจะเหี่ยวก่อน"

"..."

ผมมองเธอที่ตอนนี้ใบหน้ากำลังเห่อร้อนด้วยสีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่จะหนักใจกว่าเดิมเมื่อเธอยื่นช่อดอกกุหลาบมาตรงหน้าผมพร้อมกับยิ้มออกมากว้าง

"ช่วยรับไว้หน่อยนะคะ บัวอยากจะให้พี่ ^^"

"...เอ่อ"

มือของผมยกขึ้นจับท้ายทอยพร้อมกับมองช่อดอกกุหลาบในมือเธออย่างทำตัวไม่ถูก ริมฝีปากผมเม้มเข้าหากันก่อนที่ผมจะเหลือบมองไปที่ที่มิวสิคนั่งอยู่และพบว่าตอนนี้มิวสิคก็กำลังมองมาที่ผมเช่นกัน เธอหลบสายตาผมทันทีที่ผมหันไปมองแต่มันกลับทำให้ผมชงักไปทันที...สายตาเมื่อกี้มัน ผมหลุบตาลงต่ำพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างกลั้นมันไม่อยู่และหันหน้ามาทางน้องที่กำลังยื่นดอกไม่ให้ผมอยู่อีกครั้ง เจ้าตัวยิ้มกว้างทันทีที่เห็นว่าผมยิ้มอยู่ก่อนจะค่อยๆหุบยิ้มลงพร้อมกับก้มลงมือที่ดอกไม้เธอเมื่อผมค่อยๆยื่นมือตัวเองไปดันมันคืนกลับไปหาเธอช้าๆ

"พะพี่วูฟ??"

"พี่รับไม่ได้หรอกขอโทษด้วยนะครับ ^^"

"ทะทำไมล่ะคะ?"

"..." ผมยิ้มออกมานิดๆก่อนจะมองไปที่มิวสิคอีกครั้งและถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้มองมาที่ผมอยู่แต่ผมกลับส่งยิ้มให้เธออย่างที่ไม่เคยเป็น "พี่ง้อแฟนอยู่น่ะ พี่ไม่อยากให้เธอคิดมากอีก ^^"

"เอ่อ..."

"เก็บไว้เอาไปให้คนที่คู่ควรกับตัวเองดีกว่านะครับ ^^"

"พี่วูฟ..."

ฟึ้บ...

"ขอบคุณนะที่อยากให้ และก็ขอโทษจริงๆที่พี่รับมันไม่ได้"

หญิงสาวตรงหน้าสะดุ้งนิดๆเมื่อผมเอื้อมมือตัวเองไปวางไว้ที่ไหล่เธอเบาๆก่อนจะล่ะออกมา เจ้าตัวเงยหน้ามองมาที่ผมก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"...ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะพี่"

ผมส่งยิ้มให้น้องที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างสุภาพที่สุดและพยายามไม่ทำร้ายจิตใจเธอมากที่สุดเพราะผมรู้แล้วว่าการที่ผมแย่ๆกับใครมันทำให้เขาเจ็บปวดมากขนาดไหน...ผมไม่อยากจะทำร้ายใครอีกและผมอยากจะทำให้มิวเห็นด้วยว่าผมนั้นจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอจริงๆ

ปึ่ก!

"เป็นสุภาพบุรุษแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"

"ไม่ได้เป็นโว้ย แค่กูรับไม่ได้จริงๆ"

"กลับตัวกลับใจนะเราน่ะ"

"ถึงมันอาจจะช้าแต่ก็ก็เป็นกำลังใจให้นะโว้ย สักวันพี่มิวสิคคงจะใจอ่อน ^^"

ผมหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะรับแก้วน้ำที่เพื่อนทั้งสองของผมไปซื้อมาให้พร้อมกับดูดน้ำหวานๆนั้นขึ้นมาทันทีขณะที่สายตาผมก็เหลือบมองไปที่มิวสิคไปด้วย ผมยกมือตัวเองโบกไปมาพร้อมกับส่งยิ้มให้มิวสิคทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมและแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ยิ้มตอบและเมินหน้าหนียังไงมันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกท้อเลย...เพราะตอนนี้ผมกำลังรู้สึกดีกับสายตานั้นที่เธอมองมาที่ผมมากกว่า ถ้ามิวไม่มีความรู้สึกอะไรกับผมจริงๆเธอจะมองมาด้วยสายตาที่ไม่พอใจขนาดนั้นหรอถึงจะปิดไงก็ปิดไม่อยู่หรอกนะไอ้สายตาแบบนั้นน่ะ

"ไปเถอะจะถึงเวลาพรีงานแล้ว"

"เออๆ"

ผมล่ะสายตาออกจากมิวสิคทันทีที่ไอ้หนึ่งมันเอ่ยขึ้นก่อนจะก้าวขาเดินตามพวกมันไปที่ลิฟท์ทันที ที่ผมลงมานี่ไม่ใช่เพราะว่างหรอกนะวันนี้มีพรีงานแต่มันอีกนานกว่าจะถึงคิวกลุ่มพวกผมแล้วไอ้หนึ่งที่มันเล่นไอจีเห็นรูปที่เพื่อนมิวสิคลงโลเคชั่นมันอยู่ที่ตึกไงผมเลยชวนพวกมันลงมาเผื่อจะเจอมิว...ซึ่งผมก็ได้เจอเธอจริงๆ

16.22 น.

"โอเคสำหรับวันนี้ก็มีเท่านี้นะคะ รอดูคะแนนได้ที่ระบบนะคะทุกๆกลุ่ม"

"ครับบ/ค่ะ!"

"วู้ เสร็จสักที!"

"เออ หิวสัส!"

"ตกลงไงไอ้วูฟคืนนี้?"

"ไม่ว่ะ กูบอกแล้วไงว่าจะไปหามิว"

"เอาจริง? คิดว่าพี่มิวจะยอมเปิดประตูให้มึงเข้า??"

"ไม่รู้ว่ะ..."

เสียงทุ้มต่ำของผมตอบกลับเบาๆอย่างไม่มีความแน่ใจเหมือนทุกทีขณะที่พวกเราก็ทยอยเดินตามผู้คนออกมานอกห้องหลังจากที่อาจารย์ปล่อย ผมเอื้อมมือขึ้นดึงเนคไทด์ตัวเองลงทันทีที่ออกมานอกห้องแล้ว

"สู้ล่ะกันครับ ไงก็ตามมาล่ะกันนะโต๊ะเดิมคลับเดิมเผื่อโดนเท"

"ปากมึงนี่นะ"

ผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับสายตาตัวเองที่หันไปมองไอ้เสือที่พูดให้แบบนั้นอย่างไม่พอใจแต่มันกลับหัวเราออกมาอย่างสะใจก่อนที่เพื่อนทั้งสองของผมจะโบกมือให้และแยกออกไปทันที ผมถอนหายใจออกมาเบาๆและเดินไปที่โรงจอดรถของคณะอย่างเซ็งๆ

"ไอ้วูฟ!"

กึ่ก...

"...อะไร??"

ผมถามกลับเสียงห้วนพร้อมกับสายตาผมที่มองไปที่นลินด้วยสายตาเรียบนิ่ง เจ้าตัวที่เรียกผมหันไปหาไอ้เตอร์แฟนตัวเองและคุยอะไรกับมันนิดหน่อยก่อนจะเดินเข้ามาหาผมยิ้มๆ

"ทักทายนี่ไม่ได้?"

"ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ กูก็แค่ถามเฉยๆว่ามีอะไร"

"ท่าทีดูอารมณ์เสีย จะไปไหนต่อ?"

"ไปหามิว"

"คืนดีกันแล้ว??"

ผมขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีที่นลินถามกลับมาด้วยสีหน้าตื่นเต้นถึงที่สุดก่อนที่เธอค่อยๆหุบยิ้มตัวเองลงเมื่อยังเห็นว่าผมยังคงนิ่งอยู่ นลินขมวดคิ้วเข้าหากันและมองมาที่ผมอย่างไม่สบายใจ

"ขอโทษนะ..."

"ขอโทษเรื่อง?"

ผมถามนลินกลับทันทีที่เธอพูดขึ้นแบบนั้นพร้อมกับมองนลินอย่างไม่เข้าใจ เธอสบสายตากับผมนิ่ง

"ก็เพราะกูไม่ใช่ไงที่ทำให้มึงมีปัญหากับมิว ถ้าไม่ใช่เพราะกูจูบมึงคืนนั้น.."

"ไม่ใช่เพราะมึงหรอกลิน...ทั้งหมดมันเพราะกูเองนี่แหละ"

"ไอ้วูฟ..."

"มันเพราะกูเองที่นิสัยเสีย"

"เฮ้ย...แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างมิวสิคเธอจะคืนดีกับมึงไหม?"

ผมเงียบไปทันทีที่ลินถามผมขึ้นแบบนั้นซึ่งมันก็เป็นคำถามธรรมดาๆเพราะแต่ก่อนหากมีใครถามผมแบบนี้ผมสามารถพูดได้เต็มปากว่ายังไงมิวสิคก็ไม่สามารถทิ้งผมได้...แต่ทำไมตอนนี้มันตอบยากจังว่ะมันพูดยากนะว่าผมจะสามารถทำให้มิวสิคกลับมาหาผมได้รึป่าว

"วูฟ...มึงโอเคนะ?"

"ถึงกูจะไม่รู้ว่ามิวจะคืนดีกับกูไหมแต่กูก็ไม่ยอมหยุดหรอก กูทำกับมิวไว้เยอะมันก็สมควรแล้วล่ะถ้าสุดท้ายกูต้องมาจบแบบนี้"

ฟึ้บ...

มือเล็กๆของลินค่อยๆวางที่ไหล่ผมอย่างปลอบประโลมและให้กำลังใจ ขณะที่ผมกลับยิ้มออกมาอย่างฝืนๆมันไม่อยากจะยิ้มว่ะแต่ผมก็ไม่อยากให้ตัวเองดูแย่ไปมากกว่านี้แล้ว

"งั้นกูไปก่อนนะ พอดีมีที่ๆต้องไปน่ะ"

"อ่อ...อืมๆขับรถดีๆล่ะ"

"เออ ไว้เจอกัน ^^"

ผมยิ้มให้นลินบางๆก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นและเดินไปที่รถทันที ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาก่อนจะคิดเวลาไปด้วยซึ่งมันคงจะพอดีกันนะถ้าผมคิดไม่ผิด...มันคงจะพร้อมกับมิวที่กลับเข้าคอนโดถ้าผมทำเวลาดี ผมก้าวขึ้นรถตัวเองและหยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาใส่ก่อนจะขับรถออกมาจากมอและตรงไปที่ที่ต้องไปทันที ผมมองไปตามข้างทางที่ตอนนี้มีดอกไม้วางขายอยู่ด้วยรอยยิ้ม...เห็นแบบนี้แล้วมันทำให้ผมนึกถึงวาเลนไทน์ปีก่อนน่ะ ปีนั้นผมได้รับดอกไม้จากผู้หญิงคนนึงซึ่งผมจำได้ว่าผมไม่เคยคุยกับเธอมาก่อนเธอเป็นคนสวยและเวลายิ้มออกมามันทำให้ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกและปีนี้ผมก็อยากจะให้เธอบ้างถึงจะไม่รู้ว่าเธอจะรับไม่รับก็เถอะนะ

18.02 น.

"มิวสิค!"

"..."

ผมยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นว่ามิวกำลังลงจากรถหลังจากที่ผมนั่งรอเธอมาเกือบครึ่งชั่วโมง มิวสิคขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับมองมาที่ผมอย่างสงสัย ผมลุกขึ้นจากรถตัวเองพร้อมกับซ้อนของบางอย่างไว้ด้านหลังตัวเองยิ้มๆ

"ผมรอตั้งนาน ^^"

"นายกำลังทำให้ฉันกลัวนะ เป็นโรคจิตรึไง?"

"เปล่าซะหน่อย ผมแค่อยากเอานี่มาให้พี่ ^^"

ฟึ้บ...!

"...อะอะไรกัน?"

"ดอกทิวลิปไง...มันเป็นดอกไม้ที่เหมือนกับที่พี่เคยซื้อให้ผมปีก่อน"

"บะ บ้าน่า"

"ตอนนี้ผมรู้แล้วแหละว่าที่พี่ไม่เอากุหลาบให้ผมเพราะอะไร ผมรู้ความหมายของมันแล้วนะครับ ^^"

ผมว่าพร้อมกับมองดอกไม้ในมือพร้อมกับยิ้มออกมาเหมือนเด็กหนุ่มที่กำลังตื่นเต้นที่จะสารภาพรัก ซึ่งสถานการณ์นี้มันก็ไม่ต่างจากการสารภาพรักเท่าไหร่หรอก มิวสิคมองมาที่ดอกไม้ช่อใหญ่ในมือผมซึ่งมันเป็นดอกไม้แบบเดียวกับที่เธอเคยซื้อให้ ผมในปีก่อนที่ไม่ได้สนใจว่าความหมายของมันแปลว่าอะไรแต่เมื่อผมได้รู้ในปีนี้มันกลับทำให้ผมโคตรจะรู้สึกแย่ที่ไม่ทำความรู้จักกับมันให้เร็วกว่านี้ ผมรู้แล้วว่าดอกทิวลิปนี้มันแทนความหมายของรักแรกพบ มิวสิคให้ดอกทิวลิปกับผมเพราะผมเป็นรักแรกพบของเธอไงล่ะ

"แล้วผมก็อยากจะให้มันกับพี่ เพราะมิวก็เป็นรักแรกพบของผมเช่นกัน ^^"

"..."

มิวสิคมองดอกไม้ในมือของผมก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นสบสายตากับผมช้าๆ ผมยิ้มออกมาอีกครั้งพร้อมกับก้าวเข้าไปหาเธอพร้อมกับดอกทิวลิปที่อยู่ในมือผมค่อยๆยื่นมันเข้าไปหาเธอพร้อมกับมองไปที่มิวด้วยสายตาอ่อนโยน

"รับมันไว้ได้ไหมมิว...รับความรักจากผมไว้ได้รึป่าว?"

"..."

"..."

ผมก้มลงมองดอกไม้ในมืออย่างเฝ้ารอก่อนที่ริมฝีปากตัวเองจะยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อมิวสิคค่อยๆเอื้อมมือตัวเองขึ้นรับไว้ช้า หัวใจของผมเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อดอกไม้ที่ผมอยากจะให้เธอมันกำลังอยู่ในมือเธอแล้ว

"ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ"

"ฉันว่า..."

ผมที่กำลังจะพูดอะไรต่อเงียบไปทันทีที่มิวพูดขึ้นเบาๆ มิวมองดอกไม้ในมือตัวเองด้วยสายตาราบเรียบแต่นั้นกลับทำให้ใจผมกระตุกทันทีมิวค่อยๆเงยหน้าขึ้นสบสายตากับผมก่อนจะเเหยียดยิ้มออกมาช้าๆ

"มันจะสวยมากกว่านี้ถ้ามันอยู่ในที่ของมัน...แต่ที่ของมันก็ไม่ใช่ที่นี่"

ตุบ!

"มะ...มิวสิค"

"ฉันไม่ต้องการดอกไม้ไม่อยากรู้ความหมายของมัน เพราะสิ่งที่ฉันเคยมาตลอดมันไม่เคยมีความหมายเลยวูฟ...นายช้าไปแล้ววูฟช้าไปที่มารู้ความหมายของมันเอาตอนนี้"

ริมฝีปากของผมเม้มเข้าหากันแน่นพร้อมกับสายตาผมที่เหม่อไปที่มิวสิคด้วยความเจ็บปวดซึ่งสายตาเธอในตอนนี้มันก็ไม่ต่างกันจากผม มิวสิคหลุบตาลงต่ำมองช่อดอกไม้ที่มันตกลงพื้นด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมองผมอีกครั้ง

"ฉันไม่รู้ว่านายจะทำแบบนี้ไปถึงตอนไหนแต่เชื่อสิ...อีกไม่นานนายจะเหนื่อยและหยุดทำมันไปเอง"

"..."

มือของผมกำเข้าหากันแน่นพร้อมกับสายตาของผมที่ยังคงจ้องลึกลงไปนัยตาคนตรงหน้าอยู่นาน นานจนมิวสิคถอนหายใจออกมาและก้าวเดินออกไปจากตรงนี้

"ผมไม่เหนื่อยหรอกมิว!"

"...?"

มิวสิคหันกลับมามองผมที่ตะโกนขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ผมค่อยๆก้มลงเก็บดอกไม้ขึ้นมาพร้อมกับถือมันอย่างถะนุถนอมแม้ในใจผมในตอนนี้มันจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม

"และวันนี้ผมจะไม่ไปไหนถ้าวันนี้ผมไม่ได้ให้ดอกไม้กับพี่!"

"งั้นก็เชิญนายนั่งรอไปเถอะ แต่อีกเดียวนายก็ต้องกลับแล้วล่ะ...เพราะฝนมันจะตก!"

"ผมไม่กลับแน่มิว"

เธอมองมาที่ผมด้วยสายตาที่กำลังหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับมองขึ้นไปดูท้องฟ้าที่ตอนนี้มันกำลังมืดครึ้มมาอย่างน่ากลัว มิวสิคเหลือบตามองมาที่ผมอีกแวบเดียวก่อนจะเดินเข้าไปในคอนโดทิ้งให้ผมยืนอยู่คนเดียวทันที ผมก้มลงมองดอกไม้ในมือตัวเองด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนจะเงยหน้าขึ้นฟ้าช้าเพื่อกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมา...เฮอะ!ตอนนี้ผมเข้าใจมันแล้วล่ะว่าความรู้สึกมิวเป็นยังไง ผมเข้าใจและเกลียดตัวเองมากขึ้นไปอีกที่ผมเพิ่งรู้ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนกับการถูกทิ้งไว้ข้างหลังแบบนี้!