Werewolf กักขังหัวใจนายหมาป่า

กักขังครั้งที่ 15

​21.36 น.

ครื้น!!

"ตายเถอะ..."

ฉันมองผ่านกระจกออกไปนอกห้องที่ตอนนี้ฝนยังคงเทกระหน่ำลงมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงง่ายๆด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่ภายในใจฉันกลับคิดไปต่างๆนาๆว่าเขาจะยังอยู่ข้างล่างนั้นไหม...แต่นี่มันก็หลายชั่วโมงแล้วนะเขาคงไม่อยู่แล้วแหละวูฟไม่ใช่คนที่จะทนอะไรขนาดนั้น

"...ช่างเถอะ"

เสียงของฉันดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะก้าวเข้าไปในห้องนอนทันที ฉันพาดผ้าที่เพิ่งเช็ดผมของตัวเองไปกับราวแขวนก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งอยู่ที่เตียงของตัวเองอย่างเพลียๆ...เหนื่อยจังแฮะ ทำไมวันนี้ฉันเหนื่อยขนาดนี้ล่ะ? มือของฉันยกขึ้นอังหน้าผากตัวเองอย่างเครียดๆเครียดเรื่องตัวเองไม่พอยังต้องมาเครียดเรื่องของเขาอีก

ติ๊ดๆๆๆ

"..."

คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันอย่างงงๆพร้อมกับมือของฉันที่เอื้อมมือตัวเองไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมาดูก่อนจะพบว่ามันเป็นเบอร์ของคอนโด...โทรมาทำไมกัน

"สวัสดีค่ะ"

(ขอโทษที่โทรมาดึกๆนะคะพอดีทางเราไม่รู้จะทำไงแล้ว)

"มีอะไรหรอคะ?"

(คือมีน้องผู้ชายเขาตากฝนตั้งแต่มันตกแล้วน่ะค่ะพอทางเราเข้าไปถามเขาก็ไม่ยอมตอบอะไร แต่รปภ.เขาจำได้ว่าเขารู้จักกับคุณมิวสิค)

มือของฉันกำเข้าหากันแน่นพร้อมกับลมหายใจฉันที่พ่นออกมาอย่างหงุดหงิด...นี่เขาจะไม่ยอมไปไหนจริงๆใช่ไหมแล้วนี่มันกี่โมงแล้ว นี่ตากฝนมานานแล้วไม่ใช่รึไง?

(คือทางเรากลัวว่าน้องเขาจะเป็นลมไปน่ะค่ะ เพราะเขาอยู่ตรงนั้นมา...)

"เข้าใจแล้วค่ะ เดียวมิวลงไปขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้มีปัญหากัน"

(ไม่เป็นไรค่ะ)

ฉันกดวางสายพร้อมกับมองจอโทรศัพท์ตัวเองนิ่ง ทำไมนะทำไมทุกๆอย่างจะต้องมาจบแบบนี้ฉันส่ายหัวไปมาช้าๆขณะที่ลุกจากเตียงพร้อมกับเดินไปใส่ชุดดีๆและเดินลงมาชั้นล่าง พนักงานยิ้มให้ฉันบางๆเมื่อเห็นพร้อมกับเดินเอาร่มมาให้

"ขอบคุณนะคะที่ให้ยืม ^^"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณมิวสิครีบไปดีกว่านะคะพี่ว่าน้องเขาไม่น่าจะไหวแล้ว ^^"

"...ขอบคุณนะคะ"

ฉันเอ่ยขึ้นอีกครั้งเพราะไม่รู้จะพูดอะไรในสถานการณ์แบบนี้ดี ฉันเดินออกมาที่ประตูและยิ้มให้รปภ.ที่ยืนอยู่และเมื่อเขาเห็นฉันคุณลุงรปภ.ก็ชี้มือไปที่รถคันสีขาวที่จอดอยู่ทันที และทันทีที่ฉันได้เห็นสภาพเขาริมฝีปากฉันก็เม้มเข้าหากันทันทีพร้อมกับมือของฉันที่กำลังกำคันร่มไว้แน่นฉันมองวูฟที่ตอนนี้พิงตัวเองไปกับรถอยู่ด้วยท่าทีโรยราแต่ถึงแบบนั้นมือของเขากลับจับช่อดอกไม้ในมือไม่แน่นไม่ยอมปล่อย

ครื้น!!

"...บ้าไปแล้วรึไง!"

"มิว..."

"นายมันบ้าไปแล้ววูฟ!!"

ฉันตวาดใส่เขาเสียงดังแข่งกับเสียงฝนหลังจากที่ฉันเดินมายืนตรงหน้าเขาพร้อมกับร่มที่อยู่ในมือ วูฟหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองหน้าฉันด้วยแววตาที่ดูอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด

"ผมอยากให้พี่รับดอกไม้ของผมจริงๆนะ"

"..."

วูฟพูดขึ้นขณะที่มือของเขาก็ค่อยๆยกขึ้นมาพร้อมกับดอกไม้ที่อยู่ในมือเจ้าตัว ฉันมองไปที่มันนิ่งก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้าวูฟที่ตอนนี้มีน้ำมากมายเกาะเต็มไปหมด

"ผม...ขอโทษ"

"นายก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์"

"ขอโทษมิว"

ฉันหลับตาลงช้าๆพร้อมกับลมหายใจร้อนๆของฉันที่ถูกพ่นออกมาช้าๆ วูฟใช้สายตาตัวเองมองไปทั่วทั้งใบหน้าของฉันขณะที่มือของเขาก็ยื่นดอกไม้ของตัวเองมายัดใส่ในมือฉันไปด้วยมันจึงทำให้ฉันต้องรับมันไว้อย่างเสียไม่ได้ เขายิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับหัวเปียกๆของเขาที่ค่อยๆซบลงที่ลานไหล่ของฉันช้าๆ ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันทันทีที่รู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆของเขาที่รดลงมาและมือของเขาที่ตอนนี้มันกำลังเย็นมากจนฉันคิดว่าวูฟไม่ไหวแล้ว

"จะให้ทำยังไงก็ได้แต่อย่าทิ้งผมเลยนะ...ผมไม่มีมิวไม่ได้จริงๆ"

"ทำไม...ทำไมเป็นแบบนี้ตลอดเลยนะวูฟ"

"ขอโทษ..."

ฉันพยายามทำตัวให้ยืนดีๆทันทีเมื่อวูฟสอดมือทั้งสองของตัวเองกอดเอวฉันไว้แน่นพร้อมกับใบหน้าเขาเองที่กำลังซุกลงที่ต้นคอฉันและเอาแต่พูดขอโทษซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด ฉันถอนหายใจออกมาอย่างคิดหนักก่อนจะมองไปที่คอนโดที่ตอนนี้มีคนเดินผ่านมาอยู่ด้วย คือมันฝนตกแรงไงเขาคงจะคิดว่าพวกฉันบ้าแล้วมั้งที่มายืนตากฝนกอดกันอยู่แบบนี้

"เลิกกอดฉันซักทีวูฟ!"

"ไม่เอา..."

"ถ้ายังเอาแต่เถียงฉันแบบนี้ก็ไม่ต้องขึ้นไปบนห้อง!"

ฟึ้บ...

ฉันมองคนตรงหน้าที่ล่ะตัวเองออกจากฉันทันทีที่ฉันพูดแบบนั้น วูฟมองมาที่ฉันอย่างมีความหวังทันทีที่ฉันพูดขึ้นแบบนั้นคือมันจะไม่ให้ฉันพูดแบบนี้ออกมาได้ไงล่ะถ้าเขายังเอาแต่ทำท่าทีแบบนี้อยู่เราไม่ต้องยืนตากฝนกันไปจนเช้าเลยรึไง?

"ผมจะไม่เถียง"

"...ตายเถอะ!"

ฉันสบถขึ้นพร้อมกับดันวูฟออกห่างและเขาก็ไม่ได้ยื้ออะไรไว้เหมือนอย่างเคย เราสองคนสบสายตากันนิ่งและถึงแม้ฝนที่กำลังเทกระหน่ำลงมามันจะแรงแค่ไหนแต่ฉันกลับไม่รู้สึกถึงมันเลยเมื่อสายตาของฉันถูกสายตาแข็งกร้าวตรงหน้าจ้องลึกเข้ามาอยู่...ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อแล้วนะทำไมฉันไล่ยังไงเขาก็ไม่ยอมไปทำไมเขายังดื้อด้านเอาแต่ใจแบบนี้นะ

แกร็ง...

"เดินไปที่ห้องน้ำเลยนะพื้นเปียกหมดแล้ว"

"..."

ฉันหันไปพูดทันทีที่ประตูห้องเปิดออกก่อนที่ฉันจะยืนมองวูฟที่เดินเข้าไปในห้องน้ำตามที่ฉันบอกไปทันทีโดยที่เจ้าตัวก็ไม่ปริปากสักคำ ฉันปิดประตูห้องก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหาเสื้อกับกางเกงให้เขาเปลี่ยน...คือมันก็ติดอยู่ตู้นานแล้วล่ะฉันไม่ได้เก็บไปทิ้งสักที ฉันหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนติดมือมาด้วยก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำและเห็นว่าวูฟยืนอยู่ที่กลางห้อง เขาเสยผมเปียกของตัวเองขึ้นช้าๆพร้อมกับสายตาร้ายๆนั้นที่มองมาทางฉันเมื่อฉันไปถึง ฉันเบี่ยงสายตาหนีสายตานั้นก่อนจะเอาของทั้งหมดที่ตัวเองถือมาไปวางไว้ที่อ่างล้างหน้าและเดินออกมาโดยไม่ลืมที่จะปิดห้องน้ำให้เขาด้วย

"ให้ตาย...นี้มันห้องฉันไม่ใช่รึไง?"

ฉันเหลือบตามองไปที่ห้องน้ำตัวเองอีกครั้งก่อนจะส่ายหัวไปมาอย่างหงุดหงิด ฉันเดินไปที่กระจกหน้าระเบียงห้องพร้อมกับมองฝนที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตกด้วยแววตาคิดหนักแล้วไปให้มันขึ้นมาแบบนี้มันคงจะยอมลงไปง่ายๆหรอกมั่ง เสียงถอนหายใจของฉันดังขึ้นเบาๆก่อนที่ฉันจะก้มลงมองชุดที่ตัวเองใส่ที่ตอนนี้มันเปียกด้วยอารมณ์ที่เสียมากกว่าเดิม นี่เปียกคนเดียวไม่พอใช่ไหมวูฟ?

"ฉันจะทำไงดี??"

เสียงของฉันดังขึ้นอีกครั้งขณะที่ขาของฉันก็ก้าวเข้าไปภายในห้องนอนของตัวเองพร้อมกับหาชุดนอนที่มันมิดชิดมาเพื่อเปลี่ยนก่อนที่ฉันจะถอดชุดที่ตัวเองใส่อยู่ออกและสวมกางเกงนอนขายาวและเสื้อฮุคตัวใหญ่แทน

แกร็ง...!

"เฮ้ย!"

พรึ่บ!!

ตาของฉันเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินเสื้อเปิดประตูห้องและพบว่ามันเป็นฝีมือของวูฟที่เปิดเข้ามาโดนที่ไม่ได้รับอนุญาติจากฉัน วูฟเบิกตาขึ้นเล็กน้อยก่อนเขาจะหันหนีและยกมือตัวเองขึ้นเกาท้ายทอยอย่างทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอกับสภาพฉัน ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นพร้อมกับจับชายเสื้อตัวเองที่มันยังใส่ไม่เสร็จดีให้ลงมาปกหน้าท้องฉันทันที

"เอ่อ...โทษที"

"นายเปิดเข้ามาในห้องฉันทำบ้าอะไรห๊ะ!!?"

"คือ ผมหิว"

ฉันอ้าปากค้างทันทีที่วูฟพูดขึ้นมาแบบนั้น เขามองมาที่ฉันก่อนจะยิ้มออกมานิดๆเมื่อรู้สึกถึงรังสีที่ออกจากฉัน ฉันเดินไปที่ประตูที่ตรงเขายืนอยู่พร้อมกับสบสายตากับเขานิ่ง

"ครั้งหน้าอย่าเปิดประตูเข้ามาโดยที่ฉันไม่ได้อนุญาติ!"

ปั่ง!

ประตูถูกกระแทกปิดทันทีที่ฉันพูดจบ ฉันหันหลังพิงประตูพร้อมกับค่อยๆถอนหายใจออกมาช้าๆขณะที่มือตัวเองก็ยกขึ้นกุมที่ตำแหน่งของหัวใจที่กำลังเต้นแรงอยู่อย่างทำอะไรไม่ถูก ให้ตายมันเต้นแรงมากเลยอ่ะมันเต้นแรงจนฉันกลัวกลัวว่าวูฟจะรู้...ถึงฉันกับเขาจะทำเรื่องแบบนั้นมาหลายครั้งแล้วแต่ครั้งนี้มันกลับไม่เหมือนเดิมนะฉันตกใจและกลัวจริงๆ

แกร๊ง...

"ที่ฉันจะทำให้กินฉันเพราะสงสารหรอกนะ"

"ขอบคุณครับ"

วูฟที่นั่งอยู่ที่พรมพื้นห้องหน้าทีวีเงยหน้าขึ้นมองฉันที่วางจานข้าวลงตรงหน้าเขาก่อนที่เจ้าตัวจะยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นอาหารที่ฉันทำให้ และถึงฉันจะไม่อยากออกมาทำให้เขากินแค่ไหนแต่สุดท้ายมันก็ห้ามตัวเองไว้ไม่ได้จริงๆมันถึงมาจบลงที่ฉันทำข้าวผัดให้เขากินนี่ไง

"กินเสร็จแล้วเอาไปเก็บแล้วก็ล้างจานให้ด้วย ฉันจะไปนอนแล้ว"

ฟึ้บ!

"อะไรอีกล่ะ!?"

ฉันหันกลับมาถามทันทีที่มือตัวเองถูกมือวูฟเอื้อมมือเขาขึ้นมาจับไว้แน่น ฉันหลุบตาลงมองมือตัวเองด้วยสายตาที่พยายามนิ่งเรียบก่อนจะพยายามดึงออกแต่วูฟกลับจับไว้แน่นมากขึ้น

"อยู่กับผมก่อน"

"ทำไมเรียกร้องจังวูฟ?"

"ผมอยากอยู่กับมิว"

"..."

ฉันถอนหายใจออกมาเสียงดังพร้อมกับสายตาตัวเองที่กำลังสบสายตาอยู่กับวูฟ เขามองมาที่ฉันนิ่งแต่ถึงอย่างนั้นแววตาเขากลับอ้อนวอนฉันอย่างไม่ปิดบัง ฉันพยายามจะยิ้อมือตัวเองออกแต่ยังไงวูฟก็ไม่ยอมปล่อยฉันจึงทิ้งตัวลงนั่งอยู่ที่โซฟาข้างหลังวูฟอย่างเพลียๆ

"นั่งแล้วไงปล่อยซักทีเถอะ"

ฟึ้บ...

ฉันดึงมือกลับทันทีที่เขายอมปล่อยมือตัวเองออกจากมือฉันก่อนที่ฉันจะขยับออกไปนั่งอีกทางที่ไกลออกมาจากที่วูฟนั่งอยู่พร้อมกับมือของฉันที่หยิบเอารีโมททีวีมาเปิดเพื่อไม่ให้ตรงนี้มันเงียบฉันอึดอัดน่ะ เสียงดนตรีที่ดังออกมาจากทีวีมันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยขณะที่สายตาฉันก็เหลือบลงมองคนที่นั่งอยู่พื้นและกำลังกินข้าวอยู่เป็นระยะๆ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าที่เขาบอกว่าหิวมันจริงไหมแต่ท่าทีที่เขากำลังกินอยู่มันก็ทำให้ฉันอดจะเชื่อไม่ได้ว่ามันหิวจริง

"จะไปไหน?"

"ไปเอายา"

"มิวเป็นอะไรป่วยหรอ?"

วูฟวางช้อนในมือตัวเองลงทันทีพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองฉันหลังจากที่เห็นว่าฉันลุกขึ้นยืน ฉันไม่ตอบอะไรวูฟกลับแต่กลับก้าวเดินไปที่ตู้ยาทันทีฉันหยิบยาแก้หวัดออกมาเม็ดนึงและเดินไปหยิบแก้วมาเทน้ำใส่ก่อนจะเดินกลับมาที่วูฟอีกครั้ง

"กินซะเดียวป่วยจะยุ่งยากฉันอีก!"

"...ให้ผมหรอ?"

"ถามมาก!"

ฉันเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับวางแก้วในมือตัวเองลงที่โต๊ะตรงหน้าวูฟและยัดยาใส่มือเจ้าตัวก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาอีกครั้ง วูฟมองยาในมือตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองมาที่ฉันและยิ้มออกมาอีกครั้ง เขาโยนยาใส่ปากตัวเองและดื่มน้ำตามจนหมดแก้วก่อนจะหยิบจานและแก้วไปล้างตามที่ฉันบอกไว้จริงๆ ฉันมองวูฟที่ล้างจานอยู่อย่างไม่เชื่อสายตาแต่ถึงแบบนั้นฉันก็พยายามทำหน้าตัวเองให้เรียบนิ่งที่สุดเมื่อเขาหันกลับมา

"เสร็จแล้วใช่ไหม งั้นฉันไปนอนแล้วนะ"

"แล้วผม...นอนไหน?"

"โซฟาไง อ่อแล้วถ้าฝนหยุดก็กลับไปได้เลยนะอย่าลืมล็อคห้องให้ด้วย"

"แต่โซฟามันไม่มีหมอนนิ"

"นอนได้ก็นอนนอนไม่ได้ก็กลับสิ ^^"

"..."

"งั้นถ้าเข้าใจแล้วฉันไปล่ะนะ"

"ฝันดีนะมิว ขอบคุณที่ให้ผมนอนด้วย"

ฉันเหลือบมองวูฟที่พูดขึ้นแบบนั้นนิ่งๆก่อนจะตัดสินใจเดินออกเข้ามาให้ห้องทันที ฉันจัดการปิดประตูห้องพร้อมกับล็อคมันไว้ทันทีที่นึกถึงสายตาที่เขามองมาเมื่อกี้

"ฉันจะบ้าตายแล้วนะไอ้บ้านี่"

มือของฉันยกขึ้นเสยผมอย่างหงุดหงิดขณะที่ฉันเดินไปทิ้งตัวลงที่เตียง ฉันถอนหายใจออกมาอีกครั้งและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม...ฉันต้องไม่คิดมากสิฉันคิดมาเยอะจนหัวมันแทบจะระบิดออกมาแล้วนะฉันหลับตาลงช้าๆเพื่อให้ตัวเองเลิกคิดเรื่องนี้แต่ถึงมันจะบอกอย่างนั้นจิตใจฉันไม่ก็ไม่สามารถควบคุมให้มันหยุดคิดได้เลย มันยากจังนะยากจริงๆ

01.25 น.

ฟึ้บ!

"โว๊ะ!"

ฉันที่มองผ้าห่มตัวเองที่ถูกเตะออกจากขาด้วยแววตาหงุดหงิดพร้อมกับมือตัวเองที่ยกขึ้นขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสีย ฉันนอนไม่หลับฉันพยายามข่มตานอนมาเกือบชั่วโมงแล้วนะ! ฉันมองออกไปที่หน้าต่างห้องที่ตอนนี้ฝนยังคงตกลงมาเรื่อยๆด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นและหยิบหมอนอีกอันและผ้าห่มสำรองติดมือมาที่ประตูห้อง

"..."

ฉันมองลูกบิดประตูห้องนอนด้วยสายตาชั่งใจแต่เพียงไม่กี่นาทีต่อมามือฉันกลับเอื้อมไปจับมันและบิดช้าๆ ฉันหรี่ตามองผ่านความมืดขณะที่ขาตัวเองก็ค่อยๆก้าวออกมาจากห้องและเดินตรงไปที่โซฟาทันที ดีที่มีแสงจากภายนอกอยู่ฉันจึงไม่เดินไปชนกับอะไรเข้า...ฉันมองไปที่โซฟาตัวใหญ่ที่ห้องตัวเองที่ตอนนี้มีร่างสูงของวูฟนอนขดอยู่ มือทั้งสองข้างของเขากอดเข้าหากันแน่นซึ่งนั้นมันกลับทำให้หัวใจฉันกระตุกอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันไม่ได้ใจร้ายนะ..."

ฟึ้บ...

เสียงของฉันเอ่ยขึ้นบาๆพร้อมกับมือของฉันที่ค่อยๆห่มผ้าที่เอามาด้วยให้เขาฉันก้มลงไปจัดผ้าให้มันปกคลุมร่างเขาให้ดีๆก่อนจะค่อยๆย่อตัวเองตรงหน้าเขาและมองวูฟขณะที่หลับด้วยแววตานิ่งเรียบ ฉันมองใบหน้าวูฟยามหลับไหลนานนับนาทีด้วยความรู้สึกที่มันเต็มไปด้วยความคิดถึงที่เริ่มปิดไม่มิดถึงปากฉันจะพยายามแข็งแค่ไหนแต่ฉันก็ปฎิเสธไม่ได้จริงๆว่าฉันนั้นก็คิดถึงวูฟมากมากกว่าที่เขาคิดด้วยซ้ำมั่ง

"นายน่ะใจร้าย ฉันเกลียดนายวูฟ"

มันน่าตลกนะเพราะคำที่ฉันพูดไปมันเหมือนคำที่เอาเตือนตัวเองว่าันจะต้องกลียดเขาทั้งที่ข้างในมันกลับขัดขึ้นมาตลอดว่ามันไม่จริง ฉันส่ายหน้าไปมาช้าๆก่อนจะวางหมอนไว้ที่อีกทางและลุกขึ้นเพื่อจะเดินกลับไปที่ห้อง

พรึ่บ!!

"อ๊ะ!?"

ตาของฉันเบิกกว้างพร้อมกับหัวใจตัวเองที่มันกำลังเต้นแรงทันทีที่คนที่ฉันคิดว่าเขาหลับอยู่พุ่งตัวขึ้นมาดึงเอวฉันเข้าไปกอดไว้แน่น ฉันที่ยังคงตกใจอยู่มองลงไปที่วูฟที่ตอนนี้สอดแขนทั้งสองข้างของเขาเข้าที่เอวฉันพร้อมกับซุกใบหน้าตัวเองลงมาที่หน้าท้องฉัน

"ปะ ปล่อยฉันนะ!"

"มิวไม่ได้เกลียดผมหรอก"

"พูดบ้าอะไร?"

"มิวทำกับคนที่ตัวเองเกลียดแบบนี้หรอ มิวช่วยเหลือคนที่ตัวเองเกลียดได้ขนาดนี้เลยหรอ??"

ฉันเงียบไปทันทีที่วูฟถามขึ้นมาแบบนั้น เขาค่อยๆเงยหน้าสบสายตากับฉันพร้อมกับสบสายตากับฉันผ่านความมืดนิ่ง แต่ถึงมันจะมืดแต่ฉันกลับรู้สึกถึงแววตาวูฟว่าเขานั้นกำลังจริงจังขนาดไหน

"ผมรู้ว่าผมมันเลว และมันดูแย่มากที่ผมรู้ตัวช้าและมาตามง้อมิวอยู่แบบนี้"

"..."

"แต่ถ้าไม่ใช่มิวผมก็ไม่ทำ ขอโทษที่ผมมันแย่และอาจจะแย่มากขึ้นถ้าผมจะขอโอกาส...แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงให้มิวเชื่อแล้วจริงๆ"

"..."

"มิว...มิวสิค"

เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อวูฟเห็นว่าฉันกำลังหันหน้าหนีก่อนที่มือของเขาจะค่อยๆเอื้อมมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าฉันไว้อย่างแผ่วเบาพร้อมกับค่อยๆดึงรั่งให้ฉันก้มหน้าลงไปหาเขา วูฟมองมาที่ฉันอย่างอ้อนวอนพร้อมกับกอดฉันแน่นมากขึ้น

"ขอแค่โอกาสมิว...แล้ววูฟจะทำให้มิวเห็นว่าวูฟรักมิวจริงๆ"

"อย่ามาโกหก!"

พรึ่บ!

"ผมไม่ได้...จะโกหก"

ฉันยกแขนตัวเองดันหน้าอกวูฟไว้ทันทีที่เขากำลังจะยื่นใบหน้าตัวเองเข้ามาหาหลังจากที่เจ้าตัวออกแรงดึงให้ฉันล้มลงมานั่งทับที่ตัก ฉันเบี่ยงหน้าหนีพร้อมกับเม้มริมฝีปากตัวเองเข้าหากันแน่นขณะที่ลมหายใจร้อนๆของวูฟก็กำลังรดลงที่ต้นคอฉันช้าๆ

"มิวยังรักผมอยู่ผมรู้แล้วมันจะไม่มีโอกาสให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเลยหรอมิว มิวไม่เจ็บหรอที่เรายังเป็นแบบนี้"

"...ฉันไม่"

"โกหกผมน่ะโกหกได้ แต่อย่างน้อยมิวอย่าโกหกตัวเองเลยนะผมขอร้อง"

หัวใจของฉันเต้นแรงทันทีที่วูฟพูดออกมาแบบนั้น เขาค่อยๆสอดประสานมือตัวเองเข้ากับมือของฉันพร้อมกับยกมันขึ้นประทับริมฝีปากตัวเองลงมาเบาๆขณะที่สายตานั้นก็สบสายตากับฉันไม่หลบ วูฟเขากำลัง...ต้อนให้ฉันจนมุม ฉันหลบตาลงช้าๆพร้อมกับปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหลลงมาเพราะหัวใจบ้าๆของฉันที่มันกำลังสั่นไหว

"อย่าร้องไห้ อย่าเจ็บปวดเพราะผมอีกเลยมิว...ให้ผมได้รักษาแผลนั้นเถอะนะให้โอกาสคนโง่ๆอย่างผมอีกสักครั้งเถอะ"

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาสบสายตากับแววตาดุดันตรงหน้าขณะที่มือร้อนๆของวูฟก็กำลังเกลี่ยน้ำตาฉันออกจากพวงแก้มให้เบาๆ เขามองมาที่ฉันพร้อมกับออกแรงดึงให้ฉันที่ยังเอาแต่เงียบอยู่ขยับใบหน้าเข้าหาเขาช้าๆจนตอนนี้ใบหน้าของเราสองคนมันห่างกันไม่ถึงคืบ วูฟใช้สายตาร้อนๆของตัวเองมองไปทั่วใบหน้าฉันพร้อมกับมือของเขาที่ลูบวนเบาๆที่พวงแก้มฉัน

"...ฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่านายจะไม่ทำร้ายฉันอีก"

วูฟเงียบไปนิดเมื่อฉันถามออกไปแบบนั้น เจ้าตัวช้อนสายตาขึ้นมามองฉันอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับมือของเขาที่สอดเข้าที่เอวฉันและดึงฉันเข้าไปกอดแน่นมากขึ้น

"คำพูดผมมันไม่น่าเชื่อหรอกมิว...มิวต้องให้ผมพิสูจน์ด้วยการกระทำ"

"..."

"ให้ผมทำให้มิวเห็นเถอะนะว่าคนเลวๆอย่างผม...ก็รักคนอื่นเป็น ^^"

ฉันสบสายตากับคนตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบนานนับนาทีขณะที่ลมหายใจของเราสองคนก็รดกันไปมามากขึ้น วูฟมองมาที่ฉันก่อนที่เขาจะเลื่อนสายตาตัวเองลงจ้องมองที่ริมฝีปากฉันและเลื่อนสายตาขึ้นมาสบตากับฉันอีกครั้งเหมือนเขาจะขออนุญาติแต่เมื่อเจ้าตัวเห็นว่าฉันไม่ตอบอะไรวูฟกลับยิ้มออกมากว้างพร้อมกับมือของเขาที่จับใบหน้าฉันไว้แน่นพร้อมกับขยับใบหน้าเขาเข้ามาหาฉันทันที ฉันค่อยๆหลับตาลงพร้อมกับริมฝีปากวูฟที่ค่อยๆกดลงมาที่ริมฝีปากฉันเบาๆ ความรู้สึกคุ้นเคยของไออุ่นจากริมฝีปากเขามันกำลังทำให้ใจของฉันเต้นแรง รสจูบอ่อนหวานนี้มันทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นและมันทำให้ฉันตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อฉันรู้สึกถึงหัวใจเขาที่กำลังเต้นแรงไม่ต่างจากฉัน วูฟกดริมฝีปากตัวเองลงมาเนินนานราวกลับว่าเขาต้องการมันมาแสนนานแต่เขากลับไม่ทำให้ฉันอึดอัดเพราะฉันกลับรู้สึกดีกับรสจูบอันแสนหวานที่เขากำลังมอบมันมาให้ มันไม่ใช่จูบที่บังคับแต่มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความเต็มใจของเราสองคน...เขาเป็นคนคนเดียวที่สามารถทำให้ฉันเจ็บปวดและมีความสุขไปพร้อมๆกัน