"หนูกลัวเฮียรับไม่ได้แล้วหนีหนู "
"ถ้าจะหนี เฮียหนีไปนานแล้ว "
"จริงนะ ไม่หนีนะ หนูเป็นผู้หญิงใจง่าย "
"หนูไม่ได้ง่าย แต่หนูไว้ใจเฮีย หนูไว้ใจเฮียใช่มั้ย "
"ค่ะ หนูไว้ใจเฮีย "
**************
ประโยคเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของผม มือหนาบรรจงลูบผมนุ่มของเด็กสาวที่กำลังหลับพริ้มอยู่ในอกอย่างทะนุถนอม เหมือนพ่อกล่อมลูกไม่มีผิด เพราะกว่าเธอจะสงบยอมนอน ผมต้องสรรหาเหตุผลมากมายมาอธิบายเพื่อให้เธอเข้าใจและไม่คิดมากเรื่องอาการป่วยที่เป็นอยู่ ผมไม่เคยรังเกียจสิ่งที่เธอเป็น ต่อให้เป็นมากกว่านี้ ผมก็พร้อมจะดูแลและอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป
"เฮีย ยังไม่นอนอีกหรือคะ " ตาแป๋วขึ้นมาอีกหลังจากที่หลับไปตั้งแต่สี่ทุ่ม ส่วนคนกล่อมยังข่มตาไม่ลงเพราะมัวแต่คิดหาแนวทางการดูแลคนตัวเล็กให้กลับมาปกติ
" กำลังจะหลับแล้ว ตื่นขึ้นมาทำไม หืม " ร่างหนาพลิกตะแคง หันมองใบหน้าและดวงตากลมโตที่ไม่มีทีท่างัวเงียเลยสักนิด ผมแค่
