4
1021 Words
น้ำแข็ง...
"พี่เอิร์ธมาได้ยังไงคะ แล้วรู้ได้ไงว่าน้ำแข็งอยู่ที่นี่" ฉันหันไปถามคนข้าง ๆ ที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่
"เพื่อนเราโทรมาบอกพี่น่ะ เห็นบอกว่าคืนนี้น่าจะยังไม่กลับง่าย ๆ เลยให้พี่ไปรับเราที่ร้านหมูกะทะ" คนถูกถามหันมาตอบก่อนจะหันไปสนใจถนนตรงหน้าแล้วถามต่อ
"ว่าแต่เราจะกลับเลยหรือไปไหนต่อหรือเปล่า"
"งั้นกลับบ้านเลยก็ได้ค่ะ ทีแรกน้ำแข็งว่าจะไปค้างกับแฟนน่ะ"
"แล้วคนเมื่อกี้... ใช่เจ้าของเกียร์ที่ห้อยคอเราอยู่หรือเปล่า" พี่เอิร์ธถามต่อทั้ง ๆ ที่สายตาของพี่เขายังจับจ้องไปที่ถนน คงไม่ผิดถ้าพี่เขาจะถามเพราะฉันเรียนคณะแพทย์แต่มีเกียร์สวมที่คอมาตลอดหลายปี เกียร์นี้เป็นสัญลักษณ์ของคณะวิศวกรรมศาตร์ คนคนนึงให้ฉันเก็บรักษามันเอาไว้หลังจากที่เขาได้รับมัน และฉันก็ดูแลมันเป็นอย่างดีแม้ว่าตอนนี้เจ้าของมันจะทิ้งมันไปแล้วก็ตาม
"ค่ะ" ฉันตอบแบบไม่หันไปสบตากับพี่เขา ก่อนจะหลุบตาลงมองมือทั้งสองข้างที่กุมกันอยู่บนตักด้วยความรู้วสึกหน่วงใจอย่างบอกไม่ถูก จากที่คิดว่าลืมเรื่องนี้ไปแล้วแต่อยู่ ๆ ก็กลับมานึกถึงมันอีก
"พี่เอิร์ธจะไม่ดุน้ำแข็งหน่อยเหรอคะ" ฉันหันไปถามคนข้าง ๆ ที่ตอนนี้วางมือข้างหนึ่งลงบนศีรษะฉันแล้วยีผมไปมาเบา ๆ
"น้ำแข็งโตแล้วนี่ อีกอย่างจะให้พี่ดุเราเรื่องอะไรล่ะ หื้ม" คนเป็นพี่ชายตอบพร้อมกับส่งยิ้มละมุนมาให้แล้วหันไปสนใจถนนต่อ
"แล้วทำไมถึงเลิกกันล่ะ บอกพี่ได้มั้ย"
"น้ำแข็งมีคนใหม่ค่ะ"
"..."
ไม่นานรถคันหรูของพี่เอิร์ธก็เลี้ยวเข้ามาในบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้เดิมทีมีพี่เขากับคุณป้าอาศัยอยู่ด้วยกัน ส่วนฉันเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่กี่ปีหลังจากที่แม่ฉันเสีย แม่พี่เอิร์ธกับแม่ฉันทั้งสองท่านเป็นเพื่อนสนิทกัน นอกจากครอบครัวพี่เอิร์ธแล้วฉันก็ไม่มีใครอีก ตอนนี้ฉันจึงกลายเป็นสมาชิกของบ้านหลังนี้และเป็นลูกสาวอีกคนของคุณป้าด้วย
มหาลัยที่ฉันเรียนอยู่มีทุนการศึกษาจากครอบครัวเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งถูกส่งมาสนับสนุนให้กับนักศึกษาแพทย์และพยาบาลทุก ๆ ปี และฉันเป็นหนึ่งในนักศึกษาแพทย์ที่ได้รับทุนนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่าที่ครอบครัวพี่เอิร์ธกับเจ้าของโรงพยาบาลรู้จักกัน ทำให้ฉันพลอยสนิทสนมกับพี่เหมันต์คนที่เลี้ยงหมูกะทะฉันวันนี้ไปด้วย เพราะพี่เขาคือทายาทคนเดียวของครอบครัวนั้น ยิ่งรู้จักกันมาเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งเกรงใจมากขึ้น จนอาสาเข้าไปช่วยงานในโรงพยาบาล จำแผนกล้างแผลให้ผู้ป่วยอุบัติเหตุ
"คุณป้าคะคืนนี้น้ำแข็งค้างกับแฟนนะคะ" ฉันส่งยิ้มให้คุณป้าคนสวยที่เดินออกมาส่งฉันหน้าประตู
"จ้ะ ไว้เจอกันวันจันทร์นะลูก" คุณป้าพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับลูบหัวฉันไปมา
ทุกเสาร์อาทิตย์หากมีเวลาว่างหรือทำงานที่อาจารย์สั่งเสร็จหมดแล้ว ฉันจะหาเวลาเข้าไปช่วยงานในโรงพยาบาลเหมือนกับทุกครั้ง เพราะการที่ฉันอยู่บ้านช่วงวันหยุดมันเป็นอะไรที่น่าเบื่อ บวกกับเพื่อนรักของฉันอีกสองคนก็ทำงานที่โรงพยาบาลนั่นด้วย แต่ไม่ใช่เรดาห์กับเจ้าถิ่นหรอกนะ พอดีฉันมีเพื่อนเยอะน่ะ
บริ๊น บริ๊น!
"มาแล้ว ๆ รอนานมั้ยคนสวย" เสียงหวาน ๆ ของเพื่อนรักดังขึ้นเมื่อขับรถมาจอดหน้าบ้านฉัน นางทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาลน่ะ ไม่ได้เรียนต่อมหาลัยเหมือนฉัน
"ที่รักไม่มาด้วยเหรอ" พอขึ้นไปบนรถได้ก็เห็นว่ามีแค่เราสองคน ส่วนเพื่อนรักอีกหนึ่งคนกลับไม่เจอหรือว่าจะเข้าคนละกะ?
"คนนั้นเขามีแฟนแล้วนะ ก็ต้องมีแฟนมารับมาส่งสิจะมาพร้อมพวกเราได้ยังไง" คนที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่พูดยิ้ม ๆ เมื่อนึกถึงใครบางคนที่ไม่ได้มากับพวกเรา สองคนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกันและพักด้วยกัน แต่หลังจากที่ยัยที่รักมีแฟนแล้วนางก็ไป ๆ มา ๆ ระหว่างที่พักประจำกับที่พักแฟนนางด้วย
"แล้วแกล่ะเมื่อไหร่จะมีแฟน" ฉันถามคนที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่พร้อมกับจิ้มนิ้วไปที่แขนนางเบา ๆ
"ก็รอให้แกมีแฟนก่อนไงฉันถึงจะมีบ้าง แกอะชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วง ใครจะอยากอยู่ห่างแกเล่า" คนถูกถามยู่หน้าใส่เมื่อตอบคำถามฉัน
"แกเลิกเป็นห่วงฉันได้แล้วน่าแฟน ตอนนี้ฉันโตแล้วนะอีกอย่างฉันไม่ได้อ่อนแอเหมือนตอนเป็นเด็กแล้วด้วย ไม่มีใครรังแกฉันหรอก แล้วเพื่อนที่มหาลัยก็ดูแลฉันดีพอ ๆ กับที่แกแล้วก็ยัยที่รักดูแลฉันเลยแหละ แกสบายใจได้" ฉันหันไปตอบเพื่อนรักที่มักจะเป็นห่วงฉันมากเกินไป
"แล้วเกียร์ที่คอแกอะ จะบอกได้ยังว่าเจ้าของเขาเป็นใครหรือว่ายังไม่พร้อม" เพื่อนรักถามขึ้นก่อนจะหันมามองหน้าฉันขณะที่รถยังติดไฟแดงอยู่
"..."
"แกมีอะไรไม่สบายใจหรืออยากจะพูดอะไรแกบอกฉันได้นะน้ำแข็ง เอาเป็นว่าวันนี้ยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรฉันจะรอวันที่แกพร้อมจะบอก โอเคเนอะ"
"อื้ม ขอบใจนะแฟน"
- Writer
