น้ำแข็ง...
"น้ำแข็งเดี๋ยวก่อนสิรอฉันด้วย" เสียงอัคคีตะโกนตามหลังฉันมาเมื่อฉันเดินออกจากลานเกียร์ที่วงดนตรีตั้งอยู่ ขายาว ๆ ของคนด้านหลังวิ่งฉับ ๆ เข้ามาใกล้จนต้องหันไปถามด้วยความหงุดหงิดว่าเขาต้องการอะไร
"นายตามฉันมาทำไม"
"ฉันอธิบายได้นะน้ำแข็ง เมื่อกี้มันไม่ใช่การแสดงแต่ฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ" คนตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน จะบอกว่าเขาร้องเพลงให้ฉันเพราะรู้สึกแบบในเนื้อเพลง แล้วก็คุกเข่าอ้อนวอนให้ฉันกลับไปเหมือนในเนื้อเพลงงั้นเหรอ?
"แล้วนายมาบอกฉันทำไม" ถึงจะตอบออกไปแบบนั้นแต่ในใจกลับรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก
"เธอจะไม่ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งจริง ๆ เหรอน้ำแข็ง" มือใหญ่ของคนตรงหน้าเอื้อมมากุมมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้พร้อมกับจ้องมองมาด้วยสายตาอ้อนวอน แต่ฉันเข็ดกับการกระทำแบบนี้ของเขาแล้วล่ะ วันนั้นคุยดี ๆ กับฉันได้ไม่ทันไรก็ขึ้นเสียงใส่ซะแล้วฉันจำได้
"เรื่องของเรามันจบไปแล้วนายก็รู้ เรา
