“หยุดโวยวายได้ไหมเฮีย ไม่เกรงใจฉันก็เกรงใจคนอื่นบ้างสิคะ” ฉันตำหนิ และคิดว่าคงจะต้องเสียงดังอีกแน่ ๆ ถ้ายังปล่อยให้แอร์บัสยืนอยู่ตรงนี้ต่อไป จึงตัดสินใจดึงแขนเสื้อเขาเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู
ลากคนเมาขี้โวยวายมาผลักลงบนโซฟา ฉันเดินต่อไปทางครัว เปิดตู้เย็นหยิบน้ำเย็น ๆ กลับมาส่งให้เขา แอร์บัสรับไปเปิดดื่มดับกระหาย และหวังว่าจะช่วยทำให้เขาสร่างเมาลงบ้าง
ฉันถอนหายใจ สองมือกอดอกหลุบตามองคนขี้เมาตรงหน้า “ใจเย็นขึ้นหรือยังคะเฮีย ถ้ายังฉันจะไปหยิบผ้าเย็นมาให้”
“ไม่ต้อง แค่ตอบคำถามเฮียมา” แอร์บัสคว้ามือฉันแล้วบังคับให้นั่งลงด้านข้าง ความกรุ่นร้อนบริเวณข้อมือทำฉันหัวใจกระตุก แอร์บัสฝังใจอะไรกับเรื่องนี้นักนะ ทำไมถึงอยากรู้คำตอบจังเลย
“เฮียจะอยากรู้ไปทำไม นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉันนะ”
“ถามก็ตอบสิ ทำไมต้องถามกลับ” เขาทำตาดุใส่ ฉันย่นจมูกนิด ๆ ไม่ชอบกลิ่นเหล้าผสมกลิ่นบุหรี่จากตัวเขาเลย เวียนหัวชะ
