“ขอบคุณนะที่มาส่ง”
ฉันยิ้มขอบคุณขุนทัพที่อุตส่าห์ขับรถมาส่ง แถมยังพาไปเลี้ยงข้าวด้วย พักนี้เขาใจดีกับฉันมากเลยแฮะ ไม่รู้ว่าคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ
“เอ่อ… นายจะขึ้นไปหลบฝนบนห้องฉันก่อนไหม” แล้วก็ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันชวนผู้ชายขึ้นห้องแบบนี้
แต่ก็นะ ฝนด้านนอกมันตกหนักจริง ๆ นี่ แค่ตอบแทนน้ำใจเขานิดหน่อยคงไม่น่าเกลียดอะไรหรอกมั้ง อีกอย่าง… ขุนทัพคือผู้ชายที่ฉันแอบชอบมาหลายปีแล้วนะ เขาเป็นสุภาพบุรุษจะตาย นิสัยดี ไม่เจ้าชู้ ฉันน่าจะไว้ใจเขาได้
“อือ ก็ดีสิ ฉันยังไม่อยากขับรถกลับตอนนี้เหมือนกัน” ขุนทัพยิ้มให้ หัวใจฉันแทบจะละลาย
ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาจะยกระดับมาถึงขั้นนี้ได้ หลังจากแอบมองแอบปลื้มเขามาตลอดหลายปี ในที่สุดก็มีวันที่เราสามารถยิ้มให้กันได้ตรง ๆ เสียที แม้จะในฐานะเพื่อนฉันก็อิ่มใจแล้ว
.
.
.
ภาพของชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินเข้าลิฟ
