EP.07 #หาคนช่วยสอน

1110 Words

“อ้าวเฮีย! จะหนีไปไหนละนั่น?” โบอิ้งตะโกนไล่หลังแต่แอร์บัสหาสนใจไม่ เขาเดินจ้ำอ้าวออกไปทางลานจอดรถโดยไม่หันกลับมาเลย “มึงก็เกินไปนะไอ้พัน รู้ ๆ กันอยู่ว่าไม่ใช่ความผิดมัน” หน่วยรบใช้สายตาตำหนิมองนับพันขณะที่ฉันกับโบอิ้งยังยืนมึนอยู่ที่เดิม “แหย่แค่นี้ทำงอน ช่างแม่งเหอะ ใครสนล่ะ” “เอ๊ะ หมายความว่ายังไงกันคะ? ตกลงเฮียบัสทำเรื่องแย่ ๆ แบบนั้นจริงหรือเปล่าคะเฮียพัน” โบอิ้งถามในสิ่งที่ฉันก็อยากรู้ เราสองคนพากันจ้องหน้าเฮียพันนิ่ง เขายักไหล่อย่างไม่ยี่หระก่อนตอบ “จูบจริง แต่มันไม่ใช่คนเริ่ม ก็แค่นั้น” อ่า… อย่างนี้นี่เอง แอร์บัสไม่ได้ตั้งใจจะทำเรื่องแย่ ๆ แบบนั้นสินะ ให้ตายสิ! แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกโล่งใจด้วยล่ะ บ้าไปแล้วยัยลิลลา! . . . วันต่อมา “หยุดนะคิริว… อ่า… โอ๊ย! ฉันทำไม่ได้ ๆ ๆ ๆ” ตุบ! บทพากย์ในมือถูกโยนลงบนโต๊ะตรงหน้า ฉันยกมือขึ้นทึ้งหัวตัวเองแรง ๆ สองขาดีดดิ้นไปมาเหมือนคนกำลังจะบ้า! ฉันอยากจะบ้าตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยด้วย! ฮือออ! ฉันทำไม่ได้อ่ะ! ฉันลองอ่านบทพากย์นั่นเป็นสิบ ๆ รอบแล้วแต่ก็ทำเสียงสยิวบ้า ๆ นั่นไม่ได้สักที! พอถึงบทที่ต้องส่งเสียงครางแบบนั้นฉันก็ร้อนหน้าวูบวาบไปหมด มือไม้เย็นเฉียบ ปากคอสั่นจนทำเสียงครางแบบนั้นไม่ไหวอ่ะ! ตายแน่! ฉันต้องบ้าตายแน่ ๆ! “เป็นอะไรอีกละยัยลิล คลั่งขนาดนี้เรื่องบทอีกละสิ” โบอิ้งเดินถือแก้วน้ำกับห่อขนมมาทิ้งตัวนั่งลงด้านข้างฉัน ตอนนี้เราสองคนกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านโบอิ้ง มันชวนฉันมานอนค้างด้วยกันเพราะพ่อกับแม่มันยังไม่กลับจากทริปฮันนีมูนเลย แถมพี่ชายมันก็ไม่ค่อยจะกลับบ้าน มันเลยไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวน่ะ “ฉันจะทำไงดีอ่ะโบ อีกไม่กี่อาทิตย์พี่ภีมก็จะเรียกไปพากย์บทแรกแล้วอ่ะ แต่ฉันยังทำอารมณ์ตามบทไม่ได้เลย ฉันอยากตายอ่ะแก” ว่าแล้วก็ฟุบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ ฉันไม่น่าตกปากรับคำไปเลย เพราะเห็นแก่เงินแท้ ๆ แกนี่มันจริง ๆ เลยยัยลิลลาเอ๊ย! “เอาน่า อย่าคิดมาก ถ้าคิดว่าทำด้วยตัวเองไม่ได้ก็ต้องหาคนมาช่วยสอนแหละ” โบอิ้งเสนอเรื่องคนสอนอีกครั้ง มันมองหน้าฉันเหมือนขบคิดบางอย่าง “ประเด็นมันอยู่ที่ว่าจะให้ใครมาช่วยสอนเรื่องพวกนี้น่ะสิ” ฉันคิดว่ามีนะ คนที่จะช่วยสอนเรื่องสยิว ๆ พวกนี้น่ะ แต่เขาไม่ค่อยน่าไว้วางใจไง ฉันเลยไม่อยากจะวุ่นวายกับเขา “เอ้อ! ขุนทัพไง แกต้องพากย์คู่กับหมอนั่นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ก็ให้เขาช่วยสอนดิ” “โอ๊ยไม่เอา! แกพูดเหมือนไม่รู้จักฉันนะโบ แกก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับขุนทัพ ถ้าให้เขาสอนเรื่องสยิว ๆ พวกนี้ ฉันคงระเบิดตัวเองตายวันละห้าร้อยรอบอ่ะ!” ฉันแย้งอย่างมีเหตุผล โบอิ้งมันกัดปากตัวเองนิด ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน “แล้วแกจะเอายังไงล่ะ” “ไม่รู้สิ ถ้าทางออกของเรื่องนี้คือการต้องหาใครสักคนมาสอนฉันจริง ๆ มันก็พอจะมีทางอยู่บ้างแหละ แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นทางที่ดีน่ะ” “หมายความว่าไงอ่ะ? แกมีใครอยู่ในใจแล้วอย่างนั้นเหรอ?” “…” ฉันเหลือบตามองกรอบรูปบริเวณผนังห้องเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ก็ไม่เชิง…” เฮ้อ! เป็นไงเป็นกัน! เพื่อความอยู่รอดและเพื่อปากเพื่อท้องของฉันกับน้องชายตัวแสบ ยังไงฉันก็ต้องรับงานพากย์นี้ต่อไป เพราะมันคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากกว่าการไม่มีเงินมาจุนเจือครอบครัวอีกแล้ว . . . 02:30 AM ฉันค่อย ๆ ก้าวเท้าลงบนพื้นทางเดินหน้าประตูห้องด้วยความเงียบสุดชีวิต เนื่องจากเวลานี้มันดึกมากแล้ว แถมโบอิ้งก็หลับไปนานแล้วเช่นกัน ฉันไม่อยากทำให้มันต้องตื่นมาตอนนี้ เพราะสิ่งที่ฉันตัดสินใจจะทำมันอาจล้มเหลวไม่เป็นท่าแน่ ๆ ถ้ายัยนั่นตื่นขึ้นมาเจอ ฉันส่ายหน้าแรง ๆ หนึ่งทีขณะเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง ตรงบานประตูมีแผ่นไม้แกะสลักเป็นอักษรย่อของชื่อเจ้าของห้องเอาไว้ด้วย ‘AB’ ฟู่… หลังจากเป่าปากเรียกความกล้าให้กับตัวเองเรียบร้อย ฉันก็ยกมือขึ้นเคาะบานประตูนั้นเบา ๆ สองสามครั้ง ยืนรออยู่เกือบนาทีแต่ก็ไร้เสียงตอบรับแถมยังไม่มีวี่แววว่าเจ้าของห้องจะมาเปิดประตูสักนิด หรือว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องกันนะ… ไม่จริงน่ะ… เมื่อครู่นี้ฉันได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่หน้าประตูบ้าน แถมตอนที่แอบแง้มประตูห้องโบอิ้งออกมาดูก็เห็นว่าเขาเดินเข้าห้องไปแล้วนี่นา หรือว่าเขาจะหลับ… ทำไงดี… ฉันจำเป็นต้องคุยกับเขาคืนนี้ซะด้วยสิ ฉันกัดปากตัวเองอย่างคิดหนัก สายตาจับจ้องลูกบิดประตูอยู่นาน ฉันควรจะเปิดประตูเข้าไปดีไหม? มันจะดูบุกรุกเกินไปหรือเปล่านะ? เอาไงดี ๆ ลิลลา… ฉันต้องทำยังไงดีล่ะเนี่ย! แกร๊ก… เสียงประตูลูกบิดหมุนคลายล็อกจากฝีมือฉันเอง มันคงไม่เป็นไรหรอกมั้งถ้าฉันจะถือวิสาสะเข้าห้องของเขา ในเมื่อฉันพยายามเคาะประตูเรียกแล้วนี่ แถมเขาเองก็ไม่ได้ล็อกประตูด้วย เพราะฉะนั้นความผิดฉันคงไม่มากเท่าไหร่หรอกมั้ง อ่า… ห้องเขาเย็นชะมัดเลย ทำไมเปิดแอร์แรงขนาดนี้กันนะ ฉันพยายามหรี่ตามองฝ่าความมืดสลัวภายในห้อง สองเท้าก้าวเดินเข้ามาใกล้เตียงนอนของเขาเรื่อย ๆ ซึ่งดูเหมือนว่าบนนั้นมันว่างเปล่า เขาไม่ได้นอนอยู่บนเตียงสินะ… ถ้าอย่างนั้นเขาอยู่ไหนกันล่ะ?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more