EP.11 #กฎของหมาป่า

1343 Words

“ตกลงมีเรื่องอะไร เฮียรอฟังอยู่นะ หืม?” มือหนาดันไหล่ฉันให้นั่งลงบนโซฟา ส่วนตัวเขาก้มโค้งเข้ามาใกล้ สองมือท้าวกับที่พักแขนราวกับต้องการจะกักกันกัน กลิ่นแชมพูและครีมอาบน้ำอ่อน ๆ จากร่างสูงลอยเข้ามาแตะปลายจมูก ยิ่งสร้างความตื่นเต้นให้กับฉันมากกว่าเดิม “คือ… คือฉันต้องการความช่วยเหลือจากเฮียค่ะ ฉันก็เลย…” “แอบย่อง?” แอร์บัสทวนคำให้เสียงสูง ไม่รู้จะย้ำทำไมให้ฉันอาย! “ก็ฉันไม่อยากให้ยัยโบรู้นี่คะ!” ฉันถลึงตาเงยหน้าขึ้นมอง นั่นคือพลาดมากเพราะมันทำให้ใบหน้าเราอยู่ใกล้กันจนเกินพอดี ฉันรีบก้มหน้างุดทันทีโดยไม่ลืมยกมือขึ้นถูแก้มไล่ความร้อนออกไปด้วย ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากร่างสูงเบา ๆ ก่อนเขาจะถอยตัวออกไปยืนเต็มความสูง “ต้องการความช่วยเหลืออะไรจากเฮียล่ะ เรื่องบทพากย์นั่นเหรอ?” ฉันเงยหน้ามองเขานิด ๆ พอเห็นสายตารู้ทันก็เลยพยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันพยายามทำเสียงแบบนั้นมาหลายวันแต่มันไม่ได้สักที ฉันเครียดมากเลยนะคะเพราะอีกไม่กี่วันก็ต้องไปพากย์บทแรกแล้ว” ฉันถอนหายใจออกมาเซ็ง ๆ ในเมื่อปิดเขาไม่ได้ก็เล่าให้ฟังเลยแล้วกัน ไหน ๆ ก็จะขอให้แอร์บัสช่วยแล้วนี่ “เสียงแบบนั้น?” คิ้วหนาขมวดนิด ๆ “หมายถึงเสียงครางสยิวนั่นอ่ะเหรอ?” โอ๊ย… ถามตรง ๆ แบบนั้นฉันก็อายเซ่! “ฉัน… ฉันไม่รู้ว่าจะทำเสียงแบบนั้นได้ยังไง ฉันเลยอยากให้เฮียช่วยสอนหน่อยน่ะค่ะ” “เธอแน่ใจแล้วเหรอลิลลา…” แอร์บัสคร่อมตัวลงมาอีกครั้ง คราวนี้สีหน้าเขาเจ้าเล่ห์มาก ดวงตาคมพราวระยับจับจ้องมา ฉันเผลอกลั้นหายใจ หัวใจเต้นตึกตัก ๆ จนกลัวว่าเขาจะได้ยิน “เฮียบอกแล้วไงว่าเฮียสอนภาคทฤษฎีไม่เป็น เก่งแต่ภาคปฏิบัติ และมีกฎคือต้องทำตามที่เฮียสอน ‘ทุกอย่าง’ เธอยังสนใจไหมล่ะลิลลา” เขาย้ำคำพูดเดิมเพิ่มเติมคือกฎแปลก ๆ นั่น ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติฉันคงจะไม่กล้าเสี่ยง ไม่สนใจ และไม่นั่งอยู่ตรงนี้แน่ ๆ แต่นี่มันไม่ปกติไง มันจนตรอก มันหมดหนทางแล้วจริง ๆ ฉันจึงตอบออกไป… “เพื่อฟิลลิ้งในการทำงาน ฉันจะยอมทำตามที่เฮียบอกก็ได้!” พูดไปแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตาย ฉันจะไว้ใจหมาป่าอย่างนายได้สักแค่ไหนกันนะ… แอร์บัส! . . . [บทบรรยาย แอร์บัส] เอา จริง ดิ?! ผมแอบอึ้งในใจขณะสายตาจับจ้องใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงตรงหน้า เธอผู้เป็นเจ้าของดวงตากลมโตน่ารัก ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้ม ผิวขาวอมชมพูน่าทะนุถนอมยิ่งมองยิ่งหลง พูดตรง ๆ ว่าแนวใส ๆ แบบลิลลานี่ไม่ใช่สเป็คผมหรอก ผมน่ะชอบเผ็ด ๆ แซ่บ ๆ มากกว่า แต่ทุกครั้งที่เจอเธอ นี่ก็อดมองไม่ได้ทุกทีเหมือนกัน เด็กอะไรไม่รู้ยิ่งโตยิ่งมีเสน่ห์… เอ้อ ผมลืมแนะนำตัวมัวแต่อึ้งไปหน่อย ชื่อของผมคือ ‘แอร์บัส’ รูปหล่อ พ่อรวย สาว ๆ ติดพันเยอะ ผมเป็นประเภทรักสนุกแต่ไม่ผูกพัน ไม่ชอบการผูกมัด ชอบสนุกไปวัน ๆ ให้พอกระชุ่มกระชวยหัวใจ ถามว่าชีวิตนี้เคยรักผู้หญิงคนไหนจริงจังไหม? อืม… ไม่มีนะ เรียกได้ว่าตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลยจะดีกว่า ก็งี้แหละ… ป๊าผมสอนมาดี “เฮียบัส” “อะ อืม… ว่าไง” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกเสียงหวานเรียก มือบางส่ายไปมาตรงหน้าผม สายตาใสซื่อของเธอจ้องมา ทำผมลอบกลืนน้ำลอยดังอึก อย่ามองตาได้ไหมถ้าเธอไม่แคร์… เออ ผมแม่งก็เพ้อไปทั่วงี้แหละอย่าใส่ใจ วันนี้ไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนของเลยขาดนิดหน่อย “ตกลงเฮียจะสอนฉันไหมคะ ทำไมต้องคิดหนักขนาดนั้นด้วย” ลิลลาทวงถามคำตอบ ผมคงคิดอะไรเพลินไปหน่อยเลยไม่ได้ตอบเธอ ว่าแต่เดี๋ยวนะ… สรุปลิลลาอยากจะให้ผมสอนสร้างฟิลลิ่งสยิวนั่นจริง ๆ น่ะเหรอวะ? “แน่ใจแล้วเหรอจะให้เฮียสอน” ผมถามซ้ำเป็นรอบเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนย้ำคิดย้ำทำขึ้นมาเลยแฮะ ลิลลามีสีหน้าลังเลอย่างเห็นได้ชัด เพราะปกติเธอไม่ค่อยสนิทกับผมอยู่แล้ว ถึงแม้จะเป็นเพื่อนรักกับน้องสาวผมมาหลายปีแล้วก็เถอะ แต่เพราะยัยโบอิ้งตัวแสบขี้กั๊กมาก ไม่ยอมให้ผมยุ่งวุ่นวายกับลิลลาเลย ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเธอจึงอึน ๆ มึน ๆ อย่างที่เห็น “มันช่วยไม่ได้นี่คะ ฉันไม่รู้จะหันไปพึ่งใครแล้วจริง ๆ อีกไม่กี่วันก็ต้องเข้าไปเทสเสียงแล้วด้วย” เธอตอบอุบอิบไม่เต็มใจ ผมขมวดคิ้วใส่นิด ๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวเลือกสุดท้ายยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็เอาเถอะ ผมว่าผมก็เพอร์เฟกต์ระดับหนึ่งละนะ ไม่งั้นเธอคงไม่ไว้ใจผมหรอกจริงไหม? “อาหะ สรุปคือไอ้เรื่องฟิลลิ่งสยิวนั่นจำเป็นต่องานเธอมาก?” ผมถาม ลิลลาพยักหน้ารับ ดวงตากลมโตจ้องมา ใบหน้าสวยหวานเรื่อแดงน้อย ๆ เห็นแล้วมันน่าแกล้งชะมัด ผมยิ้มมุมปากนิด ๆ แล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้เธอมากกว่าเดิม พอได้เห็นแววตาตื่นตระหนกจากคนตัวเล็กก็ยิ่งอยากแกล้งเข้าไปใหญ่ “แต่เฮียมีกฎนะลิลลา…” “…” “กฎที่เธอต้องทำตามอย่างเคร่งครัด” ผมได้ทีต่อรอง แหม… การเรียนการสอนที่ไหน ๆ เขาก็ต้องมีกฎกันทั้งนั้นแหละจริงไหม? “กะ กฎอะไรเหรอคะ” เสียงหวานถามสั่น ๆ ขณะพยายามเอนตัวหนี ท่าทางเธอตื่น ๆ เหมือนกระต่ายตัวน้อย ๆ ในมือหมาป่าเจ้าเล่ห์ ผมใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเป็นเชิงคิดเล็กน้อย สายตายังคงจับจ้องซึ่งกันและกัน ความจริงที่ผมใช้เวลาในการคิดเยอะ ไม่ใช่ว่ากำลังคิดหากฎอะไรหรอกนะ แต่กำลังคิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาต่างหาก อย่างที่รู้ ๆ ว่ายัยน้องสาวตัวแสบของผมหวงเพื่อนคนนี้มากแค่ไหน ถ้าลองยัยนั่นรู้ว่าผมกับลิลลากำลังต่อรองอะไรกันอยู่ มีหวังอาละวาดบ้านพังแน่ ๆ “กฎข้อแรกก็คือ… ห้ามให้ใครรู้เรื่องของเราเด็ดขาดโดยเฉพาะยัยโบ” ผมตั้งกฎเหล็กข้อแรกขึ้นมาเพื่อตัดปัญหาโลกแตกหลาย ๆ อย่างที่อาจจะตามมาในภายหลัง ซึ่งถ้าลิลลารับข้อนี้ได้ทุกอย่างก็สบายหายห่วง “ระ เรื่องของเรา… หมายถึงเรื่องที่เฮียจะสอนฉันใช่ไหมคะ?” ลิลลาแก้คำพูดของผมใหม่ให้เข้าใจง่ายกว่าเดิม ผมยักคิ้วนิด ๆ เธอเม้มปากก่อนจะพยักหน้ารับ “โอเค… ถ้างั้นตอนนี้เรามาเริ่มเรียนกันเลยไหม?” “ดะ เดี๋ยวสิ… แล้วกฎข้ออื่นล่ะ?” ลิลลายังอุตส่าห์สงสัย เธอมองผมด้วยแววตาซื่อ ๆ เห็นแล้วมันน่ารักน่าหยิกจริง ๆ “กฎข้ออื่นไว้เฮียจะบอกทีหลัง” “ทำไม…” ผมแตะปลายนิ้วลงบนริมฝีปากจิ้มลิ้มช่างถามของเธอเบา ๆ ลิลลาชะงักคำพูดไว้แค่นั้นขณะผมก้มลงกระซิบชิดใบหู “เพราะมันเสียเวลาเรียนของเราน่ะสิ” “…” “เรามาเริ่มสร้างฟิลลิ่งกันเลยไหม… ลิลลา”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more