Accepting the Dark (Amistad Series #1)

Prologue

I hated everything. I hated everyone. I am down with the possibilities and upon maybes. Takot na ako sa mga pwedeng mangyari. I have accepted the fact that I'll never be okay.

I believed that no one can make me feel better again. Wala na, walang sino man.

It makes me feel unreal. Lahat, walang pinagkaiba. Ang hirap tumayo sa sarili mong paa lalo na kung hindi mo alam kung saan ka magsisimula.

I lost my family. I am all alone. When I was kid, they killed them in front of me. They give me trauma and phobias. They took everything away from me.

"Jaybriane, kumain ka muna." Ate Lucy called me in the kitchen. She cooked my favorite Sinigang for lunch.

Mamaya ako pupunta sa municipal para tignan ang resulta. I am very nervous.

Hindi ko alam kung nakapasa ba ako o baka naman hindi. Dinadaga ang puso ko. Kanina pa naghaharumento ang tiyan ko.

Umupo ako sa dining table habang hinahanda naman ni Tita ang kakainin namin.

After the tragedy, an old widow woman took care of me. Wala na siyang asawa o kahit pamilya. Like me, she's all alone too.

Inalagaan niya ako. Binihisan. Inayos. Ginabayan. Tinuring niya akong parang anak niya. Buo ang pagpapasalamat ko kay Lola Ising dahil alam kong wala ako ngayon dito kung wala siya.

Sadly, noong nag labing limang gulang ako, maaga na siyang nagpaalam sa akin. Naalala ko kung paano ako humagulgol at hindi ko matanggap. She died of old age.

Mas lalo lang akong naiyak nang iwanan niya ang sulat na nakita ko sa ilalim ng kama niya.

Jaybriane, mahal kong apo,

Hindi ko alam kung mababasa mo pa ito na nasa tabi mo pa ako. Gusto man kitang alagaan habang buhay ngunit mukhang namamaalam na ang katawang lupa ko. Nais kong sabihin sayo ito kahit alam mo namang lagi ko itong pinaparamdam sayo. Mahal na mahal ka ng lola mo. Napakasaya ko noong natagpuan kita. Isang musmos na bata na nakita ko sa palengke. Madungis at ayaw matahan.

Ang akala ko, sa buhay kong ito, tatanda na lamang akong mag isa ngunit biniyaya ka sa akin ng Diyos. Ang hiling ko sa'yo ay makapagtapos ka ng pag-aaral sa Maynila. Gusto kong maging maunlad kang bata dahil kita ko naman ang katalinuhang mayroon ka. Huwag mo na akong hintayin na makasama pa sayo dahil alam kong mas magiging mabigat lang ito para sayo.

Nang nalaman kong wala ka ng ama at ina, labis akong naawa para sayo. Tinuring na kitang parang tunay kong anak. Huwag mo sanang pababayaan ang sarili mo. Hayaan mo na si Lola na makaakyat sa langit dahil gagabayan pa rin naman kita kahit naroon na ako. Kasama ko na si Lolo mo.

Huling habilin ko na sayo ang baul na nakalagay sa aking tokador. Pamana ko sayo ang aking mga alahas at kaunting pera. Isangla mo ito sa Maynila upang magkaroon ka ng martikula. Nawa'y matulungan pa rin kita kahit malayo na ako sa tabi mo. Lagi mong iingatan ang sarili mo.

Mahal na mahak kita apo.

- Lola Ising

She's the only thing I have back then. Hiram lang ang buhay ng tao. Kung pwede ko lang patagalin ang oras para makasama lahat ng nawala sa akin, gagawin ko.

Tinanggap niya ako ng walang pag aalinlangan. Lahat ipinadama niya. Lahat ng kulang na wala ko sa buhay, pinuno niya. Lahat ng 'yun ginawa niya para sa 'kin.

Nanlumo ako, halos ilang linggo o buwan akong hindi tumigil kakaiyak. Ginamit ko ang sulat na ito ni lola bilang mapagkukunan ko ng lakas ng loob. Ginawa ko ang inutos niya.

Inayos ko ang sarili ko. Ginamit ko ang naipon ko mula sa pagtulong sa kanya sa palengke at ang mga iniwan niya para sa akin. Pumunta ako sa Maynila para tuparin ang pangarap niya para sa akin.

Pagkadating ko roon ay sinangla ko ang kanyang mga alahas na umabot sa halagang sampung libo. Nanirahan ako sa maliit na paupahan na may laki na parang isang kwarto lang.

Hindi na ako nagreklamo dahil kasya naman ito para sa akin. Limang libo ang upa kada buwan. Hindi pa kasama ang kuryente at ilaw. Pinagpatuloy ko ang pag-aaral ko. Nag enroll ako dahil nasa third year naman na ako.

Malaking tulong ang pagtuloy ng pagpapaaral sa akin ni Lola noong nasa probinsya kami. Namasukan rin ako sa pagtitinda. Noong tumungtong ako sa labing anim na taong gulang, namasukan naman akon sa isang milktea at cake shop.

Sinabay ko na rin ang pagiging dish washer sa isang restaurant. Hindi na mababa ang sahod ko noon. Nakapag ipon ako dahil sarili ko nalang naman ang binubuhay ko.

Marami akong nakilalang nga kaibigan. Lagi silang nandiyan sa tabi ko kahit kailan pa man. Kasama na si Ate Lucy na nakilala ko. Wala na rin siyang pamilya at isang single mom na may limang taong gulang na anak. Naging kapitbahay ko sila at kinalaunan, sa iisang bahay nalang kami dahil kinupkop niya na ako.

Naging masaya ako sa buhay ko kahit madaming madilim na nangyari sa buhay ko at ngayong nasa dalampu't tatlong taong gulang na ako, abot kamay ko na ang pangarap ko na maging isang guro.

"Aalis ka na ba talaga? Hindi ka na ba namin mapipigilan?" Alam kong biro na galing kay Ate. She help me to pack my things.

Dalawang maleta ang dala dala ko. I passed the exam from Korea. Naipasa ko ang bored exam para maging ganap na guro sa bansang Korea. Pangarap ko ito matagal na panahon na.

Nilakad ko naman kahapon ang bachelor's degree ko at ang ilan pang kailangan para sa flight namin bukas.

"Gusto ko rin naman pigilan ang sarili ko." Ani ko kay Ate habang inirorolyo ko ang mga damit ko. Mas madali kasi at magkakasave ng space kapag rolyo ang mga damit.

Mahina siyang natawa at umupo sa tabi ko. "Niloloko lang kita. Wag mong subukan magback out! Sige ka, ako ang papalit sayo. Pupunta kami ni Maicka sa Korea." Banta niya sa akin.

Natawa nalang din ako. We finished our packing after the dinner. Iyak ng iyak ang anak niyang si Maicka dahil ayaw daw akong paalisin.

"Ate, sama. Wag ka na alis. " Maicka always saying that she won't let me go o di kaya ay sasama siya

I wiped her tears down to her fluffy cheeks. Kawawa naman ang bebe.

"Kung pwede nga lang magsama bebe, eh. Kaso si ate lang ang pwede." I gently said to her. She wouldn't stop crying. I feel pity.

"If pwede po ba ako do'n? Isasama niyo po ba ako?" She asked with full of curiousity. Tumigil na sa pag iyak pero namumula pa rin ang ilong at pisngi.

I smiled. "Oo naman. Iiwan natin si mama mo dito." Pabiro kong sinabi kaya naman nang narinig ni Ate Lucy ay agad niya akong sinaway.

"Huy, ikaw ah. Wag mong turuan ang anak ko. Baka sumama nga 'yan sayo at iwanan ako."

I chuckled and walked to my room. Pumayag naman si Ate na roon nalang daw matulog si Maicka sa tabi ko dahil mamimiss ako. Bukas ay iiwan siya sa kapitbahay.

Mga 11 pa naman ang flight namin. We will landed in Seoul. Manila to Seoul raw. Bali mga hapon ang lipad. Two to seven ng hapon. The booking is free for the trainees. Pasado ko naman ang four years educational degree ko.

There will be four subjects na pwede naming ituro. Either Math, Science, Economic and English. English daw ang dialect na pwedeng gamitin dun.

Medyo kinakabahan ako dahil first time ko mag ibang bansa. Mga 1:30 ay nasa Airport na kami ng Philippine Airlines. Kasama ko na ang mga kabatch kong nakapasa rin.

Luckily may mga kaibigan akong nandito rin at nakapasa. It is easy for me to communicate with them.

"Hindi na 'ko makapaghintay na makahanap ng Koreano dun!" Natatawang sambit ni Liz na nabatch ko.

"As if namang papatulan ka ng mga tao dun, teh!" Shiela fired back to her. Nagbibiruan lang naman sila kaya nakitawa na rin ako.

Sinamaan siya ng tingin ni Liz at nakipagbiruan na rin ako sa kanila.

I picked up my phone and my best friends GC is so noisy. Baka miss nila ako agad.

Wala akong enough load para sana makatawag. Pang f*******: at messenger ko lang ang pwede.

Shannel:

Jaybriane, wag mo akong kakalimutan. Mahal ka namin. Mabuhay ka!

Angel:

Ihanap mo ko ng magiging boyfriend diyan. Tulong mo na rin to sa akin. I miss u na.

Jelliane:

Manahimik kayo. Ako dapat, Jaybriane! joke. Miss ka na namin agad.

Charlotte:

Ingay niyo. Beh, safe travel diyan. Husayan mo ang pagtuturo. Goodluck sa new achievement mo. So proud of you!

Angel:

(2)

Shannel:

Proud kami sayo! Go gurl! Baka nandiyan na rin ang true love mo.

Charlotte:

Di pa nakakamove on 'yan si Jaybriane.

Jelliane:

Sige na sis. Di ako makamove on. Luv u! Ingat ka mwa!

Charlotte:

Ayaw magseen

Natawa ako. I am important to them. I feel so loved. I typed my message to them and tell them na nalapit na ang take off.

Nagpaalam na rin ako kay Ate Lucy.

"Ate... alis na kami.." Naiiyak na pahayag ko. She immediately hugged me. Parang pamilya na rin ang turing ko sa kanila.

"Mamimiss kita...." Humahagulgol na iyak niya sa balikat ko. I sobbed too. I will miss her. Miss them. Miss everyone na maiiwan ko.

"Ako rin... mamimiss ko kayo. W-wag niyong papabayaan ang sarili niyo habang malayo ako ah. Ivivideo call ko kayo lagi. Mag ingat kayo dun." Pahayag ko bago niya ako makawalan mula sa pagkakayakap.

Tumango siya. I help her to wipe her tears. I use my thumb to help even my eyes are wet with pain too.

Pinalis ko ang luha ko gamit ang likod ng kamay.

"Mag ingat ka dun, ah. Wag mo kaming kakalimutan. Isumbong mo agad sa 'kin kapag may batang nambastos sayo. Mag ingat kasa flight niyo. Magdasal ka lagi. Mamimiss ka namin."

Tumawa ako kahit nasasaktan. "Ito si tita... para namang di ako babalik."

Mahina niya akong tinampal. We are laughing while crying. Umiiyak na rin sa kanya kanyang pamilya ang mga kasama ko. We only have 10 minutes before the take flight.

"Malay ko ba. Baka masiyahan ka doon. Hindi ka na umuwi."

"Uuwi po ako. Madami pa kong aayusin sa Pilipinas."

Umiiyak pa rin siya. I urge to hug her again. " Wag na kayong umiyak, baka hindi na 'ko lumipad. Sige ka."

Baka pag nandito rin ang anak niya, baka talaga hindi ko mapigilan ang sarili kong mag back out.

"Baliw, pangarap mo na 'to. Hindi na 'ko iiyak. Sige na. Bye bye na. Baka hindi ka pa makaabot." Tinapik niya na ako para kumalas. I smiled at her weakly before I carry my luggages.

Pumunta kami sa security bago sumakay ng eroplano. I gave my passport and fly ticket to the maintenance. This is my first time to ride an airplane. I'm nervous.

Binigyan kami ng flight attendants ng mga tubig at mga needs namin. Inayos ko ang gamit ko sa taas ng cabin.

Pumwesto ako sa may bintana. Kita agad ang view pero papalubog na ang araw. Darkness reigned. The sky begins to change its color.

Kumuha ako ng isang pic ng bintana ng eroplano at nilagay ko sa story ko sa Ig.

With a caption of "Time to say goodbye. Wish for a safe land."

I breathe out. Hindi ako makapaniwalang nandito na 'ko sa panahon na 'to. I wanted to tell him that I made it. I made it without your help now. It wasn't easy, not easy for us. It will never be easy to move on, to be healed.

Isang tao lang ang naiisip ko. How is he? I hope he's doing fine kahit for sure na hindi dahil sa ginawa ko. Ni hindi ako nakapagpaalam. Alam kong hindi sapat ang sulat na iniwan ko sa unit niya.

I felt the heavy pain on my chest. I shoudn't leave like that, pero paano naman ako makakapagpaalam? Susundan lang niya 'ko. I told him that I didn't love him anymore. I owe him my life. My dreams. The peace between us.

Alam kong napatunayan ko sa kanya ang pagmamahal ko. Ganun din ang kanya. Maikli lang ang panahon, malabong magsama kami. Kung kami naman talaga, gagawa ng paraan ang tadhana.

But this time, I choose myself. I have a dreams. My parents, my lola... they have dreams from me. And I have a promise for them, na tutuparin ko ito.

I did this not just for me, but also for him. Madami lang ang madadamay pag nagpatuloy pa kami. It was my fault for not saying goodbye to him.

Makakalimutan mo rin naman ako sa paglipas ng panahon.

Someday... I wish that he will understand me and forgive me. Please, listened to my side.

Makikinig naman 'yun diba? He loved me so he will forgive me

but I am not sure if he will accept me again, like how he accepted me before