ช่วงเวลาพลบค่ำ..
เด็กนักเรียนบางคนควรจะกลับมาถึงบ้านได้แล้ว
แต่ผมยังไม่เห็นวี่แววของน้องชายตัวเล็กของผมเลย..
ทั้งทั้งที่วันนี้เกิดเรื่องขึ้น เจ้าตัวต้องเจ็บตัว
และสมควรกลับมาที่บ้านได้แล้ว..
แต่ทำไมถึงยังไม่กลับมา..
เถลไถลเสียจริง..
หรืออยู่กับไอ้เพื่อนร่วมชั้นคนนั้นนะ..
คิ้วของผมขมวดแน่.. “ ไม่ชอบใจเลยจริงจริง ”
แต๊ก แต๊ก แต๊ก กรึม..
เสียงท่อไอเสียรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งดับลงหน้าบ้านของเพทาย
“ เจ้าตัวดีคงกลับมาบ้านแล้วซินะ.. ”
ผมรีบเปิดรั้วหน้าบ้านแล้ววิ่งออกมาต่อว่าน้องชายที่ชอบทำตัวเถลไถล..
แต่เมื่อผมเห็นภาพตรงหน้า.. เด็กชายบนใบหน้าเขียวช้ำทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก..
คงเจ็บมากเลยสินะเพทาย..
สองขาต้วมเตี๋ยวที่คุ้ยเคยก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์คันสูง ขาข้างหนึ่งเป็นรอยแผลตกสะเก็ดยาวที่ไม่ปิดผ้าพันแผลเอาไว้แล้ว
ผมยังจำได้อยู่เลย.. วันที่น้องวิ่งหกล้มและทำให้ได้แผลที่ขามา
