นักเรียนชายและนักเรียนหญิงซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ออกมาจากโรงรถ
ใบหน้ายิ้มแย้มและแก้มเปื้อนความสุขตรงหน้าทำให้ใจของผมสั่นไหวเหลือเกิน.. ไม่เคยรู้เลยว่าตนเองก็รู้สึกแบบนี้ได้ด้วยเหมือนกัน..จนกระทั่งมันเจ็บแปลบอยู่ข้างในทรวงอก..
ผมนั่งอยู่ยนเตียงไม้เก่าบนห้องนอน.. กำลังนั่งคิดว่าผู้ชายคนนั้นเขาก็แค่พี่ชายคนหนึ่ง..เราไม่เป็นอะไรกรอก
และบางทีผมอาจต้องโตขึ้นได้แล้ว.. เพราะในอนาคตอาจไม่มีใครสามารถยืนอยู่ข้างกายผมได้ตลอดไป
วันหนึ่ง..ผมคงต้องใช้ชีวิด้วยตัวของตนเอง..
มันอาจถูกต้องแล้วที่ไพรทูรย์ทิ้งผมเอาไว้เพื่อไปใช้ชีวิตของตัวเอง
จูนดูเป็นผู้หญิงน่ารัก ผิวขาว มองดูแล้วน่าจะอ้อนเก่ง.. ผู้ชายคงชอบแบบนั้นกันซินะ..
ต่างจากผมที่เป็นได้แค่ตัวภาระคอยให้พี่ชายดูแล..
แล้วผม..รู้สึกเศร้าไปทำไมกันนะ..
อาจเพราะความเคยชินที่เคยมีใครคนหนึ่งคอยอยู่ข้างข้าง..หรืออาจเป็นเพราะความผูกพันที่เคยมีหรืออาจเพร
