ลมหนาวในเดือนธันวาคม หนาวเย็นมากกว่าทุกครั้ง..
เพทายนอนอยู่ในท่าตะแคงซ้ายอย่างเรียบง่าย..
ผมทรมาน..
แต่เพทายดูไม่สะทกสะท้านอะไรกับคำตอบของผม..
ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าเด็กอายุสิบเจ็ดปีแบบผมจะต้องมาหนักใจกับเรื่อง เพศสภาพและความรู้สึกขนาดนี้..
ผมอยากกอดน้องเอาไว้.. ให้แน่นที่สุด
อ้อมแขนแกร่งของผมโอบกอดร่างบางของน้องชายเอาไว้..
ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย..
ผมไม่อยากให้พรุ่งนี้มาถึงเลย.. ผมอยากให้หกชั่วโมงต่อจากนี้คงอยู่ต่อไปถึงห้าสิบปี..
ถ้าหากเป็นเช่นนั้น..ผมคงยอมที่จะปล่อยคนในอ้อมกอดของผมไป
หกชั่วโมงต่อจากนี้.. มีเพียงความเป็นจริง
แต่เพื่อตัวของผมและเพทายแล้ว.. ผมคงต้องยอม
..
ผมพยายามกลั้นน้ำตาที่ควรจะเอ่อล้นออกมาจากดวงเพียงเพราะผู้ชายที่นอนอยู่ข้างข้าง
ไพรทูรย์กอดร่างบางของผมเอาไว้แน่น.. ราวกลับว่ากลัวที่จะสูญเสียผมไป
แต่ผมเจ็บ.. ผมไม่แน่ใจว่าความเจ็บปวดนี้เป็นเพราะผม
