บทที่ 9

2078 Words

บทที่เก้านี้อาจไม่ใช่เส้นเรื่องหลักของเด็กหนุ่มเพทาย แต่อาจถึงทีต้องดำเนินเรื่องจากฝั่งของพี่ชายบ้าง.. หวัดดีครับ..ผมไพรทูรย์ ความจริงแล้วชื่อที่ถูกต้องจะต้องเขียนว่า “ ฑูรย์ ” แต่ผมมันอินดี้ ไม่ชอบตัวท.ทหารที่มีหัวหยัก เลยใช้เป็นตัวท.ทหารธรรมดาแทน ผมป็อปปูล่าร์พอตัวนะครับผม.. เห็นติดน้องแบบนี้ผมมีสาวสาวคอยแอบกรี๊ดเหมือนกัน.. หนึ่งในนั้นคือ “ จูน ” เด็กสาวต่างโรงเรียนที่ชอบมานั่งดูผมเล่นฟุตบอลหลังเลิกเรียน.. ความจริงแล้ว ผมเจอเธอมาตั้งแต่เข้าเรียนมัธยมปีที่สี่แล้วล่ะครับ.. เธอเป็นเด็กมัธยมต้น ตัวเล็ก น่ารัก แถมยังขาว.. ขวัญใจเพื่อนๆในกลุ่มผมเลยล่ะครับ.. แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่ค่อยสนใจเธอนัก อาจเป็นเพราะ “ เพทาย ” น้องชายข้างบ้านล่ะมั้งครับ.. เพทายอายุเท่ากับจูนเลย เพทายผิวสีขาวเหลือง แต่จูนผิวขาวอมชมพู เพทายออกแนวน่ารักแบบสดใสแฝงไปด้วยความเท่ แต่จูนน่ารักแบบเด็กผู้หญิงขี้อ้อน จูนมักจะทำให้เพื่อนชายในกลุ่มของผมอ่อนละทวย มีแค่ผมนี่แหละที่ไม่รู้สึกอะไรเลย.. แต่เพราะ “ เพทาย..” ความไม่เหมาะสมกับความรู้สึกข้างในใจคอยทำร้ายผมอยู่ตลอดเวลา ผมอยากจะก้าวข้ามไปให้สุดในทางใดทางหนึ่ง แต่ผมก็ทำไม่ได้เสียที.. ผมพยายามหาทางออกให้กับตัวเอง.. แล้วชื่อของจูนก็โผล่ขึ้นมา.. ผมลองถามตัวเองดูว่าควรลองคุยกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่ได้ชอบดีไหม..เผื่อว่าวันหนึ่งความใกล้ชิดอาจทำให้ผมรู้สึกอะไรกับเธอขึ้นมา.. สุดท้ายเราตกลงคุยกันแบบลับๆผ่านทางจดหมาย มีบ้างที่ส่งข้อความหากันผ่านเพจเจอร์.. ผมพยายามเขียนตอบเธอทุกฉบับ การไม่ละเลยจดหมายของหญิงสาวอาจเป็นมารยาทขั้นพื้นฐานของผู้ชายก็ได้..ผมคิดงั้น เราเคยไปเดตกันมาแล้วด้วยนะครับ.. ผมซื้อช่อดอกไม้เล็กๆให้กับเธอ.. ผมรู้สึกดีดีกับเธอนะ แต่ก็ไม่ได้มากไปกว่านั้น.. ผมพยายามแล้ว ลองพยายามแล้ว.. ผมก็เหมือนกับผู้ชายทั่วๆไป หวั่นไหวกับผู้หญิงตัวเล็กเล็กผิวขาวขาวอยู่แล้ว.. แต่ว่าตั้งแต่ได้มาพบกับ “ เพทาย.. ” ผมก็ไม่รู้สึกหวั่นไหวกับใครอีกเลย.. การได้คอยดูแลเจ้าเด็กตัวเล็กนั่น..กลายเป็นความสุขของผม ผมอยากจะใจร้าย อยากจะพูดจาแย่ๆใส่น้องชายบ้าง แต่ก็ทำไม่ได้เลย ผมเกลียดที่ผมมีแต่ความหวังดีให้กับเด็กคนนั้น.. ผมอยากจะปฏิเสธความรู้สึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นมา! ผมอยากให้เขาหายไปจากชีวิตของผมเลยด้วยซ้ำ! ผมจะได้!.. เลิกรู้สึกแบบนี้ซะที.. เด็กนี่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของผมชะมัด..และมันก็มากเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ.. ความจริงแล้ว..ผมคิดว่าผมอาจแค่เอ็นดูและหวงน้องชายของตัวเองมากเกินไปก็ได้ ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันคืออะไร ผมแค่ชอบเวลาที่ได้อยู่กับน้อง แต่ก็ไม่ชอบความรู้สึกตอนที่ได้ใกล้ชิดกันมากเกินไป ผมพยายามปฏิเสธความรู้สึกเหล่านั้น.. ที่อยากกอดเขาเอาไว้ อยากให้น้องอยู่ข้างข้างผมเสมอ.. ผมอาจจะต้องลองห่าง.. ลองไปใช้ชีวิตแบบที่ไม่มีน้องบ้าง.. ผมอาจได้ตัวเองกลับคืนมา.. แม้ว่ามันอาจจะยาก.. แต่ผมก็ต้องทำ เมื่อคืนตอนกลับมาถึงบ้าน ผมนั่งคิดอยู่นานว่าจะทำอย่างไรกับความรู้สึกในตอนนี้ดี.. ถ้าเพทายเป็นผู้หญิงป่านนี้ผมคงจีบน้องไปนานแล้ว แม้ว่าน้องจะมีอาการไม่ปกติ แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ผมไม่อยากจีบน้อง เพทายเป็นเด็กเก่งและฉลาด เรียบร้อยว่าง่าย.. ดื้อได้ถูกเวลา และดุร้ายได้ถูกเวลา.. การที่ต้องยอมรับให้ได้ว่าผมชอบความรู้สึกที่เกิดขึ้นเวลาได้อยู่กับน้องมันเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับมากเลยครับ ผมไม่ชิน.. ผมอยู่กับน้องมาหลายปีไม่เคยรู้สึกอะไร.. แต่ทำไมถึงมาเป็นเอาในช่วงนี้ก็ไม่รู้.. “ ทูน.. เป็นไรเปล่าวะ ” พลอยไพลินเอ่ยถาม.. ไพลินเป็นเพศหญิงหนึ่งเดียวในกลุ่มห้าคนของผมครับ.. เธอเป็นหัวหลักของกลุ่มเลยก็ว่าได้ เนื่องจากเธอเป็นผู้หญิง เธอจะคอยตามงาน คอยถามไถ่เพื่อนในกลุ่มว่าทำการบ้านหรือยัง ตามเนื้อหาที่เรียนถามไถ่เพื่อนเพื่อนว่าทันไหม เธอเป็นเหมือนนางฟ้าในกลุ่มเด็กหางแถวอย่างพวกผม.. ที่บอกว่าหางแถวคือหางแถวจริงๆครับ ถ้าไม่ได้เธอพวกผมคงทำข้อสอบกันไม่ได้ คะแนนที่ได้เยอะเยอะนี่ก็มาจากข้อสอบที่เธอเกร็งและงานที่เธอคอยตามให้เสมอนี่แหละครับ ไหนๆได้พูดถึงเพื่อนในกลุ่มแล้ว.. ขอบอกให้ครบเลยนะครับ.. สมาชิกประจำกลุ่มของผมมีทั้งหมดห้าคน (รวมผมด้วยแล้วนะ) คนแรกคือ “ พลอยไพลิน ” นี่แหละ เธอเป็นเพื่อนคนแรกในห้องของผม คนถัดมาคือ “ ไอ้ธาร ” ถ้าไพลินคือเพื่อนผู้หญิงคนแรกในห้อง ไอ้ธารก็คือเพื่อนผู้ชายในห้องคนแรกของผมครับ เราซี้กันเพราะชอบเรียนวิลาเหมือนๆกัน แล้วยังชอบกีฬาแบบเดียวกันอีกครับ คนที่สามคือ “ โกเมน ” หนุ่มนักกีฬาว่ายน้ำตัวท็อปของโรงเรียน แต่ไม่ค่อยเจอมันในห้องเรียนนักหรอกครับ มันว่ายน้ำเก่ง เลยต้องขาดเรียนไปแข็งอยู่บ่อยๆ คนสุดท้ายคือ “ เพชร ” เพชรเป็นหนุ่มแว่น ติ๋มๆที่ซ่อนความร้อนแรงเอาไว้ใต้ร่มผ้า มันเคยโชว์กล้ามหน้าท้องให้พวกผมดูด้วย อย่างโหด สายกล้าม สายออกกำลังกาย.. เมื่อรวมตัวผมด้วยแล้ว กลายเป็นห้าคนครับ.. “ หน้าดูเครียดนะเว้ย.. มีไรปรึกษาฉันได้ ” พลอยไพลินถามชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง แต่ไพทูรย์ไม่อยากบอกเลยว่าเรื่องที่ตัวเองเครียดอยู่เกี่ยวกับน้องชาย “ ทูนไม่เป็นอะไรหรอกพลอย ทูนแค่มีเรื่องให้ต้องคิดนิดหน่อย พลอยไม่ต้องเป็นห่วงทูนนะ ขอบใจมาก ” “ เครียดเรื่องไอ้เด็กนั่นหรือเปล่า น้องรักมึงอะ ” จอมกวนบาทาอย่างไอ้ธารโผล่มาล่ะ อย่างนี้มันต้องโดนผมเล่นสักตั้ง ไอ้เพื่อนสนิทหัวขวด “ พลอยได้ยินเสียงหมาเยี่ยวใส่สังกะสีข้างโรงเรียนปะ เสียงโคตรน่ารำคาญ.. ป่ะพลอย เราไปคุยกันที่อื่น ” “ จะไปไหนกัน มีความลับอะไรไม่บอกธารเลยนะ! ” ไอ้เพื่อนกวนบาทาวิ่งแจ้นมากันท่าผมกับพลอยเอาไว้ “ ก็ปากมึงเป็นอย่างนี้ไง ใครจะอยากเล่าอะไรให้มึงฟังวะธาร ” ผมเอ็ดไอ้ธารไปหนึ่งที “ และถ้ามึงยังไม่เลิกกวนส้นเท้ากูอยู่แบบนี้ กูจะไม่พูดอะไรให้มึงฟังอีกอะเลย! ” แววตาของไอ้ธารดูเศร้าสร้อย วินาทีต่อมามันรีบขอโทษขอโพยกับผมทันที “ ขอโทษครับเพื่อนคนหล่อ ธารคนนี้ผิดไปแล้ว ” ผมยักคิ้วขึ้นใส่มันหนึ่งที ครั้งนี้ผมเป็นผู้ชนะใสใส “ แล้วตกลงมันเรื่องอะไรเหรอทูน ” พลอยไพลินถามต่อ เราสามคนนั่งหันหน้าเข้าหากันอยู่บนเก้าอี้นักเรียนสามตัว ผมเริ่มเล่าว่าผมรู้สึกอึดอัดกับความรู้สึกบางอย่างในจิตใจแต่ไม่ได้บอกไปว่าต้นเหตุเป็นเพราะใคร.. พลอยไพลินยกมือขึ้นมาตบบ่าของผมเพื่อให้กำลังใจ “ เดี๋ยวก็หาทางออกได้นะทูน ” ส่วนทางไอ้ธารดูดลูกอมจูปาจุ๊ปส์หน้าตาเฉยอย่างไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร พลอยไพลินแนะนำผมว่าให้ลองเลิกสนใจ ให้ลองตัดมันออกไปสิ่งที่ทำให้เราอึดอัดและรู้สึกรำคาญ พอทำได้แล้วเราก็จะได้คำตอบว่ามันดีขึ้นไหมหรือไม่ ผมว่านั่นเป็นคำแนะนำที่ดี.. ติ๊ด ติ๊ด เพจเจอร์ของไอ้ธารดังขึ้น.. มันรีบหยิบออกมาจากกระเป๋านักเรียน ในเพจเจอร์มีข้อความส่งมาจากไอ้โกเมน เด็กนักกีฬาว่ายน้ำ.. ใจความหลักของข้อความบนเพจเจอร์บอกเอาไว้ว่า ฝากบอกเพื่อนในกลุ่มด้วย เจอกันห้าโมงเย็นนะ ไปกินไอศกรีมร้านป้าเสนกัน ว่างกันอยู่ใช่ไหม.. ช่วงเย็นกูไม่มีแข่ง จากโกเมน “ ไอ้โกเมนมันชวนไปกินไอศกรีมว่ะ.. ว่างกันไหมวะ ” ไอ้ธารพูดขึ้น.. พลอยไพลินรีบตอบกลับไปอย่างเร็วไว “ ว่างว่าง.. อยากกินไอศกรีมว่ะ ไปด้วยด้วย ” แล้วไอ้ธารก็หันหน้ามาทางผมแล้วยักคิ้วใส่ผมหนึ่งครั้ง “ มึงจะอาไงทูน ต้องไปส่งน้องมึงก่อนไหม.. แต่เพทายมันกผ่ไม่ใล่เด็กเด็กแล้วนะมึง มาเรียนได้ตั้งกี่เดือนแล้วจะจำทางกลับไม่ได้เลยเหรอ ” ที่ไอ้ธารพูดมาก็ถูก.. ถ้าผมจะต้องออกห่างจากเพทาย ผมก็ต้องเริ่มทำตั้งแต่ตอนนี้ อีกอย่างจะได้ฝึกให้เพทายกลับบ้านเองได้สักที ในอนาคตเราคงอยู่พาน้องกลับบ้านทุกวันไม่ได้ “ เออ เอาดิวันนี้ว่าง ชวนจูนมาด้วย ” ผมตอบกลับไอ้ธารไปแบบนั้น มันยิ้มร้ายและทำสายตากรุ้มกริ่มแล้วรีบเดินไปบอกไอ้เพชรที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะข้างๆว่าให้ทำตัวให้ว่างนะตอนเย็นเพื่อนเพื่อนจะไปกินไอศกรีมกัน เอาล่ะวะไอ้ทูน.. ไม่เริ่มวันนี้จะเริ่มวันไหน เพทายยืนรอพี่ขายอยู่หน้าโรงเรียนเฉกเช่นเดิมทุกวัน เมื่อก่อนไพรทูรย์จะต้องเดินไปรับเพทายที่หน้าอาคารเรียน แต่ตอนนี้เด็กหนุ่มพัฒนาขึ้นมานิดหน่อยแล้ว “ ทูน..ทางนี้ ” เด็กหนุ่มชูมือขึ้นสูงเพื่อบอกพี่ชายว่าตนยินอยู่ตรงนั้น แต่เด็กหนุ่มยังคงหลบตาพี่ชายอยู่เหมือนเดิม แต่ทำไมวันนี้ไอ้หน้าหล่อไม่มาด้วยนะ.. ไพรทูรย์คิดในใจ ตึกตัด ตึกตัก ไพรทูรย์กำหมัดในมือเอาไว้แน่นแล้วเร่งฝีเท้าให้เดินไปหาเด็กหนุ่มให้ไวขึ้น “ เพทาย วันนี้กลับเองนะ พี่มีธุระ ” ไพรทูรย์พูดออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว พร้อมกับกำหมัดเอาไวเแน่น แม้จะหลบสายตาของพี่ชายอยู่แต่ใบหน้าด้านข้างก็เผยให้เห็นความกังวล “ แต่ว่าเพทาย.. ” ตึกตัก ตึกตัก ไพรทูรย์รีบเดินจากไปไม่รอฟังแม้แต่คำพูดของเพทาย.. ฮึก.. เด็กหนุ่มเงยหน้ามองพี่ชายทีากำลังเดินจากไป เพทายไม่เข้าใจการกระทำของพี่ชายเลย ทั้งๆที่เมื่อเช้าก็ยังมาโรงเรียนด้วยกันอยู่แท้แท้.. ตุบตับ ตุบตับ สองขาต้วมเตี๊ยมรีบจ้ำอ้าวไปหาพี่ชายที่กำลังเดินห่างออกไปไกลบนเส้นทางข้างหน้า เพทายดึงชายเสื้อนักเรียนของพี่ชายเอาไว้ “ ทูน.. เพทายขอไป.. ” พรึ่บ.. แขนแกร่งปัดมือเล็กให้หลุดออกจากชายเสื้อของตนเองและผลักเด็กหนุ่มให้ล้มลง “ ไม่ให้ไป! ก็บอกว่ามีธุระ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง! โตเป็นควายแล้วก็หัดรู้จักมาเรียนเองกลับเองบ้างซิวะ! ” ชายหนุ่มตวาดเสียงดังใส่หน้าของเด็กหนุ่ม เพทายพยายามพยุงตนเองให้ลุกขึ้น แล้วก้มหัวลงไปขอโทษพี่ชายตรงหน้า “ พะ..เพทายขอโทษ ” เด็กหนุ่มหันหลังกลับ สองขาต้วมเตี้ยมเดินดุ่มดุ่มไปยังหน้าโรงเรียน แขนข้างหนึ่งยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาจากหน้า.. แต่เช็ดเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมหยุด เด็กหนุ่มสะอื้นเหมือนจะขาดใจ.. พอหันกลับไปมองทางข้างหลังก็พบว่าไม่มีพี่ชายของตนเองยืนอยู่แล้ว.. บีบคั้น.. ดวงตาสั่นไหว ร่างกายเริ่มสั่นกลัว เด็กหนุ่มหายถี่.. เพทายกำหมัดเอาไว้แน่น.. เพทายสูดหายใจเข้าลึก.. มือเล็กเช็ดคาบน้ำตาบนใบหน้า.. เด็กหนุ่มพยายามมองไปบนทางข้างหน้าแล้วบอกกับตนเองว่าเข้มแข็งเอาไว้ เพทายจะต้องไม่เป็นอะไร..

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more