“ เพทาย ! ”
ผมวิ่งตามเพื่อนตัวเล็กออกมาจากห้องน้ำชาย.. แย่แล้วล่ะครับ ผมทำเพื่อนร้องไห้..
ใช่ครับ..
พะพายเอง..
ผมไม่ได้ต้องการจะทำให้เพทายต้องหลั่งน้ำตาออกมา.. หากแต่ว่าความจริงก็ยังคงเป็นความจริง
เมื่อผมเข้าใกล้เพทาย..จะมีคนไม่ชอบเขามากขึ้น
ผมยังจำวันแรกที่เจอเพทายได้..
เด็กหนุ่มผมยาวหน้าชั้นเรียนที่โดนเพื่อนล้อว่าไม่สมประกอบ..
ผมยอมรับว่าตอนแรกผมไม่ได้สมใจเพื่อนคนนี้เท่าไหร่..
แต่พอเห็นว่าเพื่อนคนนี้เขาดูโดดเดี่ยว.. ตอนนั้นล่ะครับ
วันที่ต้องเลือกชุมนุม.. ในหอประชุม
เพทายเดินโดดเดี่ยวกลางหมู่ผู้คนนับพัน.. ผมเห็นเขาตั้งแต่เดินเข้ามาในหอประชุมเลย
ผมรู้สึกไม่ชอบใจด้วยซ้ำว่าทำไมเพทายจะต้องโดดเดี่ยวขนาดนี้.. ผมเป็นคนปิดหน้าตาเวลาหงุดหงิดเอาไว้ไม่ได้ครับ
สุดท้าย.. สายตาของผมอาจทำให้เพทายกลัว..
แม้เพทายจะมีเพื่อนแต่ก็เหมือนไม่มี..
เพทายเหมือนคนที่พยายามจะหาที่ยืนให้เท่า
