บทที่ 18: วันอาทิตย์
เป็นเวลาเย็นของวันอาทิตย์ แสงอาทิตย์ยามอัสดงสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ นนท์ ลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงในห้องนอนของเขา ร่างกายของเขารู้สึกหนักอึ้งราวกับถูกกดทับด้วยความอ่อนล้า
เขาลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือความว่างเปล่าในหัว เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานเหมือนถูกปกคลุมด้วยหมอกหนา มันคล้ายจะเป็นความฝันที่เลือนรางและไม่ปะติดปะต่อ เขารู้สึกเหมือนหลับไปนานมาก—จากตอนเที่ยงของวันเสาร์จนถึงเย็นวันอาทิตย์นี้
นนท์กุมศีรษะไว้เบาๆ เขาพยายามรวบรวมเศษเสี้ยวความทรงจำที่แตกหักเหล่านั้น ลางๆ ว่าเขามีอะไรกับแม่ แต่ภาพที่ปรากฏนั้นมืดมัวและรุนแรงเกินกว่าจะเป็นความจริงได้ เขาสรุปเอาเองว่ามันคงเป็นเพียง ฝันร้าย ที่เกิดจากความเหนื่อยล้าทางกาย
เขาเดินลงบันไดไปช้าๆ ทุกอย่างในบ้านดูเป็นปกติสุขดีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
ภาพสุดท้ายที่ชัดเจนในความทรงจำของเขาคือ:
> เขาไปซ
